دانلود سريال #عاشقانه از قسمت ١ تا ١٠ 🎬

#قسمت_اول
yon.ir/yY1vn
#قسمت_دوم
yon.ir/HQfxI
#قسمت_سوم
yon.ir/YpI42
#قسمت_چهارم
yon.ir/NsDn8
#قسمت_پنجم
yon.ir/1RmyV
#قسمت_ششم
yon.ir/7bNUy
#قسمت_هفتم
yon.ir/29VnX
#قسمت_هشتم
yon.ir/20Iwv
#قسمت_نهم
yon.ir/p0hT2
#قسمت_دهم
http://upnama.ir/download.php?id=2jiwastbh5qhnl0c8naznmbya067d6
---------
--------
دانلود قسمت هاي بعد در كانال ما 👇

@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_دوازدهم #چيستا_يثربي
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺪاري، وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﺧﻮاب ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ي آن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺪن ﺻﯿﻐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﭘﺮ از ﭘﻮﺷﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاب ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ واﮔﺮ ﭘﺪرم ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد،ﺷﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ واﻗﻌﯽ اﺳﺖ!ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد.اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺪون ﺣﺲ ﮔﻨﺎه، دﺳﺖ ﻫﻢ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ وﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ، ﮐﻨﺎرﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ،ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺟﻬﺎن! ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و او و ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻤﺎن را آﻓﺮﯾﺪ !ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ زﯾﺮ ﭼﺘﺮ، ﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺨﻮرد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم و اﯾﻨﮑﻪ روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ، ﮐﺎر ﻋﺎﻗﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ.ﭘﺪر ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻋﻠﯽ را.دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺻﺤﻨﻪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد، وﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ..دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻃﻮري ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ آرزوﻫﺎﯾﺸﺎن را در ﺗﻦ او ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻨﺪ.ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮود ﮐﻪ ﺧﺪا راﺑﺒﯿﻨﺪ؟ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ درددل ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد، ﻫﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﻣﯿﮑﺮدوﻫﻢ ﺷﺎد.ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻣﻦ، ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻫﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم اﺗﺎق ﭼﻄﻮر ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ.ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﭘﺪرم ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ :دﺧﺘﺮم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ. ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.ﻣﺎ دو ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ازﺟﻬﺎن، ﻣﺎ دو ﻋﺎﺷﻖ،ﻣﺎ دو ﻃﻔﻠﯽ، ﻣﺎ دوﺗﻨﻬﺎ. ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﺳﻼم ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟ ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺮ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ او راﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺮاي اﺑﺪ درﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎوداﻧﺶ ﮐﻨﻢ.ﭼﻮن اﮔﺮ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ، ﺑﺎز اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﺸﺪ.اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﭼﻠﭽﺮاﻏﻬﺎي ﺟﻬﺎن را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻮر آﻧﻬﺎ در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دادﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد.ﺧﻮدش ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.ﻋﺸﻖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﺖ را ﺑﻬﺎري ﻣﯿﮑﻨﺪوﺑﻬﺎرﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.ﮔﻔﺖ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.دﺳﺖ ﺑﺮاي ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪﯾﻢ، ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﯿﻔﺘﻪ، اون ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ.ﺟﺎي ﻫﺮدوﻣﻮن!ﻣﺜﻞ ﺣﺮف ﻣﺤﺴﻦ. دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم.ﺟﻬﺎن اﯾﺴﺘﺎد.دﺳﺘﺶ ﮔﺮم و ﺳﻮزان،دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺮد و ﻟﺮزان. ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟ ﺳﺮم را روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻣﻌﺬب ﺑﻮد.اﻣﺎ اﺷﮏ ﻣﻦ ﮐﻪ روي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رﯾﺨﺖ،ﯾﺎدش آﻣﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮﯾﻨﺶ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم اﻣﺎ ﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﺪ.دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮔﻔﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ! ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ! و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺳﻮﺧﺘﻢ. دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ:ﻧﮑﻦ ﺧﺎﺗﻮن! ﮔﻔﺘﻢ:اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﺑﻠﺪه.اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎﺷﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻠﺪه.دﺳﺘﺎي ﭘﯿﮏ ﻣﻨﻪ، اﺷﮑﺶ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﺪم. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدي ﻣﯿﺪوﻧﻢ
ادامه رمان رو از كانال عاشقانه ها١١ دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_سیزدهم #چيستا_يثربي
ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ؟ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ، ﭼﻘﺪر دﯾﮕﺮﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.از آن ﺻﺒﺢ زودي ﮐﻪ رﻓﺖ،دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ.ﻣﮕﺮ آدم ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎي ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮدن را ﺑﺸﻤﺮد؟ﻣﺜﻞ ﺑﺮزخ اﺳﺖ، ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اش ﻋﻤﺮي..و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺷﻐﻞ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﻫﺮ روز ﺑﻪ ادارات ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم. - "اﻗﻠﯿﺘﯿﺪ؟" - ﻧﻪ.ﺳﺎداﺗﻢ! - ﭘﺲ اﯾﻦ اﺳﻢ ﮐﺎﻓﺮي؟ - ﮐﺠﺎﯾﺶ ﮐﺎﻓﺮي اﺳﺖ؟ ﭼﯿﺴﺘﺎ در اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن،ﯾﻌﻨﯽ داﻧﺶ و داﻧﺎﯾﯽ. ﯾﮏ اﺳﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﻗﺪﯾﻤﯿﺴﺖ !ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻋﻬﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد اﺳﻢ دﺧﺘﺮش را ﭼﯿﺴﺘﺎ ﺑﮕﺬارد. ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ را دوﺳﺖ داﺷﺖ. -ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﻧﯿﺮو ﻻزم ﻧﺪارﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻮاﺑﻖ ﮐﺎري ام را ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ،ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎوردﻧﺪ.ﮐﻔﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ !ﺑﺎﻻﺧﺮه رﯾﯿﺲ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮي ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ، از ﻗﻠﻤﻢ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ و ﺷﻐﻞ ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد.ﺗﺎﺗﺮ درﻣﺎﻧﯽ! ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻠﺪي!ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ!ﻣﻤﻨﻮن دﮐﺘﺮ ﻧﻘﻮي ﻋﺰﯾﺰ.ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ! ﻫﺮ روز ﻗﺒﻞ از داﻧﺸﮕﺎه،ﺳﺮي ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﯿﺰدم.ﻋﻠﯽ ﻧﻪ اﺟﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ،ﻧﻪ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮد.ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺳﺮي، ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ﻋﻠﯽ
ﻣﻦ،اﻣﺮوز ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﯽ ﺧﺒﺮ!ﺣﺎﺟﯽ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺣﺮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﺸﻐﻮل ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻨﺪ! ﮐﺪام ﻋﻤﻠﯿﺎت!ﻣﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ؟ﻫﻨﻮزدر ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد.ﻣﮕﺮ آزاد ﮐﺮدن دو اﺳﯿﺮﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ؟ﭼﯿﺰي را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ، در راه ﻓﻘﻂ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪم.ﯾﮏ دﻋﺎي ﻧﻮر در ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻮد، ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد.ﻫﺮ ﭼﺎه ،ﺟﻮي آب،ﯾﺎ ﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم، ﺧﻢ ﻣﯿﺸﺪم و در آن ﻧﺎم ﻋﻠﯽ را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﺗﻤﺎم آﺑﻬﺎ و ﭼﺎﻫﻬﺎي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ.ﭘﺲ ﺻﺪاي ﻣﺮاﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.ﮐﺎش دﻟﻢ ﺟﺮﻋﻪ آﺑﯽ ﺑﻮد!ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﮐﻼﻏﻬﺎ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪم.ﻗﻠﺒﻢ ﻃﺒﻞ ﺟﻨﮕﯽ ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﺪ.ﺧﻮاﺑﺶ را دﯾﺪه ﺑﻮدم!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا درﺧﻮاب، ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد.ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ،ﭘﺮ از درد و ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ.ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد.وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ.ﮔﯿﺴﻮاﻧﻢ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد،ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ. اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻋﻠﯽ.وﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎم ﺗﻮ را در ﭼﺎه ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﻢ!ﭼﺮا ﺧﺪا ﯾﻮاﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ؟ آﻧﺸﺐ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم، ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم.ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد.ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ؟ آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺐ؟ در را ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ،ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻣﺸﮑﯽ اش دﯾﺪم.ﻋﻄﺮ ﯾﺎس...آدﻣﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ:ﺑﺸﯿﻦ ﭼﯿﺴﺘﺎ! ﺧﺪاﯾﺎ! ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮم.اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ازدواج ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ،ﻣﺠﺒﻮره!ﺑﺮاي ﮐﺎرش..ﺑﺎﯾﻪ دﺧﺘﺮاﻫﻞ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ،وﻟﯽ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم.ﺑﻪ ﻫﻮش ﮐﻪ آﻣﺪم، ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﻮد. ﻣﺎدر!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_چهاردهم #چيستا_يثربي
ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ:ﺑﻬﺘﺮي؟ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم.ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد.آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد؟آن ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد، دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﺶ راﻧﮕﺬارد؟ ﭘﺲ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ.ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم و او ﺷﺎد ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوار.از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ، ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ، ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ.اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﺶ،ﺑﺮ دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﺣﺮوف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ، ﻧﻮك ﻣﯿﺰدﻧﺪ.ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎزﯾﮕﻮﺷﯽ ﺑﻮدﻧﺪﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را از اﻧﮕﺸﺘﺎن اﯾﻦ زن، ﻓﺮاري داد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ.ﻣﮕﺮ ﺟﺒﺮ روزﮔﺎر.ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب، ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪ.دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﺶ ﭼﺎپ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ.رﻣﺎن اﻧﺠﻤﺎد را ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭼﺎپ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺟﻠﻮي ﻣﻦ، ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﮐﺮد.ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ را در اﻧﺒﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺷﺐ ،ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮﮐﻮﭼﮏ، ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺮدهي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﺪ.اﯾﻦ زن، ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺑﻮد.زﯾﺒﺎ، ﺑﺎﻫﻮش و ﺷﮑﻨﻨﺪه ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺲ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻨﯿﺰي در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪل ﺷﺪه اﺳﺖ.ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﯿﺎﻣﺪﻧﺪ و رﺷﺪ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و او رﺧﺖ ﻣﯿﺸﺴﺖ، ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪوﺧﺖ،در ﺻﻒ ﻧﺎن، ﺑﻦ و ﮐﻮﭘﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﻮ ﻣﯿﺸﺪ،ﺗﺎ ﯾﮑﺮوز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺰاده داودﺑﺮود.ﻧﺬري داﺷﺖ و ﻫﻤﺎن ﻧﺬر، آﻧﺠﺎ ﻣﻘﯿﻤﺶ ﮐﺮد.اﺗﺎﻗﯽ اﺟﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ، از او ﺟﺪا ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﺧﺘﺮش، ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:دﻧﯿﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎ ﺣﻘﻤﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي دﻧﺒﺎﻟﺶ.اﮔﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻣﯿﺨﻮاي، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﺑﺮي. در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.ﺑﻮي ﻣﺎدر ﻣﯿﺪاد.ﺳﺮم را ﻧﻮازش ﮐﺮدوﮔﻔﺖ:وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﻨﯿﺪم، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.دﺧﺘﺮم ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﻘﺸﻪ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر اوﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد
ﺑﺎﺷﻪ.ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻪ ﺑﺠﻨﮕﻪ.ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ.ﮔﻮﺷﻪ ي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ.ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﺑﺮي دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺠﺰه.اﮔﻪ دوﺳﺶ داري ﺑﺮو ﺑﻮﺳﻨﯽ! از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﻣﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ازدﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻋﺼﺮ آن روزﺣﺮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ: ورودﻣﻤﻨﻮﻋﻪ! ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﻪ رو ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﮐﺘﮏ ﺑﺰن.ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟دﺳﺘﺎي ﺗﻮ ﻏﯿﺮت ﻧﺪارن! ﺣﺎﺟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ، ﺗﻤﺎم دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را دم در ﺑﺒﯿﻨﺪ.ﺑﺎ دو ﻣﺤﺎﻓﻆ آﻣﺪ.ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ آﻧﻘﺪرﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ درﺑﺮاﺑﺮ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ، ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ؟ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻨﺶ.وﯾﺰا ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ آدرس دﻗﯿﻖ.ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ؟ﭼﺮا زﻣﯿﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﮔﻔﺖ:اﮔﻪ ﻣﺤﺮم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدﻣﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻔﺮﺳﺖ.وﻟﯽ اول آدرس و ﺗﻠﻔﻦ!ﺷﻤﺎ زن ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺪﯾﺪي ﻧﻪ؟از ﻫﺮﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﺘﺮه! ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ،ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد.ﻋﻠﯽ آﻧﺴﻮي ﺧﻂ..ﮔﻔﺘﻢ،ﻗﻬﺮﻣﺎن،دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ! ﮔﻔﺖ:ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ!ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم..ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﻮ!ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ..ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ!ﺑﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم.ﻗﻮل ﺧﺎﻧﻤﻢ؟...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_پانزدهم #چيستا_يثربي
- ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎﺳﻢ ﺑﺎش! ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﯾﺎﺷﺎﯾﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ!ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف زده ﺑﻮد، ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺎﺑﻮن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﺎﻟﯿﺪه ﺑﻮد.ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﻧﺪاﺷﺖ! ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎﺳﺶ ﺑﻮدم.اﻣﺎ ﺗﺎ ﮐﯽ؟ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﺧﺒﺎر را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻢ.ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻮد.وﻗﺘﯽ ﻋﺸﻖ زﻧﺪﮔﯿﺖ،ﺑﺎد ﻣﯿﺸﻮد، ﻃﻮﻓﺎن ﻣﯿﺸﻮد،رﮔﺒﺎر ﻣﯿﺸﻮد و ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺖ،ﻣﯿﺒﺎرد،دﯾﮕﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را داري،ﻣﮕﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺶ را. ﺗﺎ روزﯾﮑﻪ ﻫﻤﮑﺎرش درﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ را زد.در ﭘﺎدﮔﺎن دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ.ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم داد وﺳﺮﯾﻊ ﯾﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟﻪ در دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ.روي آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد:ﻓﺮدا.دو ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ.دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ وﻧﮏ.آدرس و ﺗﻠﻔﻦ راﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد. دﻓﺘﺮآﺷﻨﺎﯾﺶ ﺑﻮد:ﻓﻘﻂ ﭘﺪرت.ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس و ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ!ﻓﺮدا ﺧﺎﺗﻮن! ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري از زﻧﺎن ﺷﺎﻋﺮ در ﺟﻮاﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﻧﺪ.اﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪام اﯾﻨﻄﻮر ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ازدواج ﮐﺮده اﻧﺪ؟ زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد.ﭘﺪر داﺷﺖ ﺑﺮﻓﻬﺎ را از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯿﺸﺪ.ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم را ﻣﻨﺘﻈﺮ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ام ﺑﻮده ام. ﭘﺪر ﻧﮕﺎه ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺖ وﮔﻔﺖ: ﻫﻤﯿﻦ؟ ﮔﻔﺘﻢ:اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ، ﺳﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻨﻪ ﭘﺪر.ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺎي ﻧﻪ؟ ﺟﻮاب ﻧﺪاد.ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﺮﻓﻬﺎ را از روي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎرزد. ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﻌﺪش ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﯾﻢ.وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ.ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دور.
ﮔﻠﻮﻟﻪ ي ﺑﺮف از روي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭘﺮت ﮐﺮد وﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ، ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﺮدم.ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ﮐﻮ ﻣﺎدرت؟ ﮔﻔﺘﻢ.ﻋﻠﯿﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ. ﮔﻔﺖ، دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره! اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد اﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ.اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ و ﻋﺸﻖ او را، ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.ﺗﺎﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ،ﺗﺎﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﺑﯿﺎﯾﺪ.دو ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﺳﺎك ﮐﻮﭼﮑﯽ دردﺳﺘﻢ،داﺧﻞ دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﯾﻢ.ﺳﻪ ﺷﺪ ﻧﯿﺎﻣﺪ!دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ،ﻋﻠﯽ را ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﺪ.ﺑﺪﻗﻮل ﻧﯿﺴﺖ.اﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ،ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﻨﺪد. - ﻧﻪ آﻗﺎ.ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ. ﺗﻠﻔﻨﺶ زﻧﮓ زداﻟﻮ؟ اﻟﻮ! -اﻻن ﻣﯿﺎد! ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ؛ ﻋﻠﯽ،رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه دم در ﺑﻮد.در اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﻣﺮدي ﺷﺪه ﺑﻮد!ﺳﺮم ﮔﯿﺞ رﻓﺖ.ﻋﻠﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد!ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﯿﺮم.ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ آﺗﺶ ﺑﻮد.اﻣﺎ دﺳﺘﺶ ﺳﺮد. ﺗﺮﺳﯿﺪم!ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﺻﻮﻓﯿﺎ، ﻫﻤﮑﺎرم، ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﻪ.ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد،ﺗﻮ ﺗﻮﻧﻞ،ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ ش ﻣﯿﺪن؟ﺑﻪ ﺣﺪﻣﺮگ! ﻣﻦ ﻧﺬاﺷﺘﻢ زﻧﻢ ﺷﻪ،ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮام ﭼﯿﺴﺘﺎ.اﻣﺎ اﮔﻪ ﺗﻮ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮدي،ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ اون دﺧﺘﺮ،زﯾﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺻﺮﺑﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻪ؟ دﯾﺮﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ.ﺧﻮدﻣﻮ ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻢ! ﮔﻔﺘﻢ:ﻋﻘﺪم ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ.دﯾﮕﻪ وﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﮑﺸﻨﺶ! ﮔﻔﺘﻢ، ﻋﻘﺪم ﮐﻦ! وﮔﺮﻧﻪ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪات ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.ﺻﻮﻓﯿﺎروﺷﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯽ.ﻣﻨﻮ ﻧﻪ! ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻣﻦ ﺷﺪه ﯾﻪ ﮔﻮﻟﻪ آﺗﯿﺶ! ﻟﭙﻢ را ﻧﯿﺸﮕﻮن ﮔﺮﻓﺖ.
- ﻣﺨﻠﺼﯿﻢ ﺧﺎﻧﻤﻢ،ﺗﺎ آﺧﺮش! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻢ ﺑﮕﻮ ﻋﺰﯾﺰم!ﭼﺮا ﻧﻤﯿﮕﯽ؟ ﮔﻔﺖ، ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ زن وﺷﻮﻫﺮ ﺷﯿﻢ!
⭕️ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_شانزدهم #چيستا_يثربي
ﮔﻔﺖ، ﻋﺰﯾﺰم ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ زن وﺷﻮﻫﺮ ﺷﯿﻢ!

وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ، ﺣﺲ ﮐﺮدم ﭘﺪرم ﺳﺮﯾﻊ ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﺎك ﮐﺮد.ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد.ﯾﻌﻨﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻄﺒﻪ ي ﻋﻘﺪ ﻣﻦ،زﯾﺮ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران اﺷﮏ ﭘﺪر ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد.ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﻋﺬاﺑﺶ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ؟ﻣﮕﺮ دﯾﺸﺐ ﻧﮕﻔﺖ،دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﯽ!ﻋﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد .ﻫﺮﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺘﻢ، در ﻋﻠﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﺪ، ﭘﺲ ﭼﺮا اﺷﮏ، ﭘﺪرﺟﺎن؟ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ. دﻓﺘﺮدار ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﺧﻮاﺳﺖ. ﺷﺎﻫﺪ ﻫﻢ ﻻزم ﺑﻮد.ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺮود از ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.ﺑﺎ ﭘﻮل ﮐﻤﯽ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ.ﻣﺮد ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ اﺳﻤﻢ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ! - دوﺷﯿﺰه..ﭼﯿﺘﺎ! ﮔﻔﺘﻢ:ﭼﯿﺴﺘﺎﯾﺜﺮﺑﯽ. ﻋﻠﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪﭘﺎﮐﺖ ﻣﺪارك ﻋﻠﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮد.ﮐﺎرت ﭘﺎﯾﺎن ﺧﺪﻣﺖ، ﮔﻮاﻫﯽ راﻧﻨﺪﮔﯽ.اﻣﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻧﺒﻮد! ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﺎﮐﺖ را زﯾﺮ و رو ﮐﺮد: - ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ت ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺣﺎج ﻋﻠﯽ؟ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮد! دﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﯿﺮ ﺟﻮﺷﯿﺪه از ﻟﺐ ﻇﺮف روي ﺷﻌﻠﻪ اﺟﺎق ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ.ﺣﺎل ﻋﻠﯽ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد.ﻋﻠﯽ ﭘﺎﮐﺖ را ﮔﺮﻓﺖ.ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اي داﺧﻞ آن ﻧﺒﻮد. زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:ﺣﺎﺟﯽ..ﻟﻌﻨﺖ! و دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد.
ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﺮ رﺳﯿﺪم ﭼﻮن ﻣﺪارك ﻣﻦ،ﭘﯿﺶ ﺣﺎﺟﯽ اﻣﺎﻧﺖ ﺑﻮد.ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺪه.ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﺘﻮ ﻧﺼﻔﻪ ول ﮐﺮدي.ﺑﺶ ﻗﻮل دادم ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﮐﺘﻮ ﺑﻢ داد.اﻧﻘﺪر ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ دﯾﮕﻪ ﺗﻮﺷﻮ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم.ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ رو ﺑﺮداﺷﺘﻪ. دﻓﺘﺮ دار ﺳﺮش را ﺧﺎراﻧﺪ و ﮔﻔﺖ:ﭘﺲ ﻋﻘﺪ؟ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯿﺸﻪ اﺳﻢ ﻣﻨﻮ وارد ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ اﯾﺸﻮن ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎﻣﻦ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻣﻮ ﺑﯿﺎرم؟ -ﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن ﻧﻤﯿﺸﻪ.ﻗﺎﻧﻮﻧﻪ.ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ. ﮔﻔﺖ:ﯾﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ. ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﺶ را ﮐﻨﺎرم ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم.ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺐ ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ.ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﻦ، ﮐﻪ از ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺘﺮﯾﻦ ﺧﺎﮐﺮﯾﺰﻫﺎ و ﺗﻮﻧﻠﻬﺎي دﻧﯿﺎ راﺣﺖ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ، ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ آراﻣﺶ ﮐﻨﻢ.اﻣﺎ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮازاو ﻧﺒﻮد.زﻧﮓ زد: - اﻟﻮﺣﺎﺟﯽ.واﺳﻪ ﭼﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟داﺷﺘﯿﻢ؟ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم؟دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ واﯾﺴﺎده.ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﮔﺮو ،ﮔﺮو ﮐﺸﯿﻪ؟ﭘﺲ واﯾﺴﺎﺑﺒﯿﻦ ﭼﯿﮑﺎرﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺎﺟﯽ!دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ.ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ رو ﻧﺪي ﻗﺴﻢ ﺑﻪ روح ﻣﺤﺴﻦ.. ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﭘﺪرم ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد وارد ﺷﺪ.ﻫﻤﻪ ﺷﺎن در ﺳﺮﻣﺎي ﺑﯿﺮون ﯾﺦ زده ﺑﻮدﻧﺪ.ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺨﺎري رﻓﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﭘﺪر ﺟﺎن،ﺑﮕﻮ ﺑﺮن.ﺣﺎﺟﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻋﻠﯽ رو ﻧﺪاده! ﭘﺪر ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ.ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ دﻋﺎﯾﺶ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد،ﯾﺎ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺷﺪ.ﻋﻠﯽ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﮐﻮﺑﯿﺪ.ﺟﻠﻮي ﭘﺪرم زاﻧﻮ زد: - آﻗﺎﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ.ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺟﺪت.ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ.ﭘﺎﮐﺘﻮ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﺗﻨﺪي اوﻣﺪم.ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﺖ!ﮔﺮو ﺑﺮداﺷﺘﻪ.ازش ﻣﯿﮕﯿﺮم.ﺳﺮﺑﺎز ﻓﺮاري ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ!داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ،ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم،ﮐﺎرو ﺗﻤﻮم ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﺷﻤﺎ ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ آﻗﺎ ﺳﯿﺪ.ازﻣﻦ ﺑﻪ دل ﻧﮕﯿﺮ ﺗﻮ رو ﺟﺪت!
ﭘﺪرم از روي زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮد.ﻟﯿﻮان آﺑﯽ دﺳﺘﺶ داد،ﮔﻔﺖ:ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﮑﺶ! ﯾﺎﻋﻠﯽ...
ادامه رمان در كانال عاشقانه ها١١ 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_هفدهم #چيستا_يثربي

ﻫﯿﭻ ﺟﺎده اي در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ.اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ، ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮو.ﺟﺎده دﯾﮕﺮي ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد.ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ اﺳﺖ! ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.از روز دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﺳﻪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺒﺮي از ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮد.ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮدي ﺟﻮاﺑﻢ را داد.ﺑﺎﯾﺪﺣﺎﺟﯽ را ﻣﯿﺪﯾﺪم.ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻬﺎﯾﺶ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ! اﯾﻨﺒﺎر،ﻣﺮا در دﻓﺘﺮش ﭘﺬﯾﺮا ﺷﺪ.ﺣﺴﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ، اﯾﻦ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ. ﮔﻔﺖ:ﺳﯿﺪه ﺧﺎﻧﻢ.ﻣﻨﻢ آدﻣﻢ.ﺣﺲ ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ.وﻟﯽ ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اون روز،ﻋﻘﺪﺗﻮﻧﻪ!ﺑﻌﺪ از ﻧﺠﺎت اون دو اﺳﯿﺮ ﻣﺎ از ﻋﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﯾﻪ ﺳﺮي از ﺟﻮوﻧﺎي ﺑﻮﺳﻨﯽ رو ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺪه.ﺑﻮي ﺟﻨﮓ ﻣﯿﺎد!ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺶ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﻪ،ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ زن ﺑﻮﺳﻨﯿﺎﯾﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ.اﻣﺎ اون ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﻮ ول ﮐﺮد،اوﻣﺪ از ﻣﻦ ﻣﺪارﮐﺸﻮ ﺧﻮاﺳﺖ.ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺨﻮاﯾﻦ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻦ!ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﺮدم دﮐﺘﺮ ﯾﺜﺮﺑﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ اﺟﺎزه ﻋﻘﺪ دﺧﺘﺮﺷﻮ ﺑﺪه.ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻓﺘﺮﺧﻮﻧﻪ ﻗﺮار دارﯾﺪ!ﻋﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﮐﻪ.اﻣﺎ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻢ آﺧﺮ.ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ راﺿﯿﺖ ﮐﺮده ﺑﻪ ﻓﺮار!اﯾﻨﺠﻮري ﻫﻢ ﻣﺎ ﺟﻠﻮي ﭘﺪرت ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ،ﻫﻢ ﻋﻠﯽ رو از دﺳﺖ ﻣﯿﺪادﯾﻢ.اون ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﺎي ﻣﺎﺳﺖ.ازﻫﻤﻮن ﺳﺮﺑﺎزﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم.از ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.اﻣﺎ ﺑﺪون، ﻣﺜﻞ ﭘﺴﺮ ﺧﻮدم دوﺳﺶ دارم. ﮔﻔﺘﻢ :ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ - ﺑﻮﺳﻨﯽ.ﯾﮑﯽ از ﭼﺮﯾﮑﺎﺷﻮن، ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮون، اﻓﺘﺎده دﺳﺖ ﺻﺮﺑﺎ.ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﻢ.راه و ﭼﺎه ﻧﻔﻮذو ﺑﻠﺪه.اﺟﺎزه ﺗﻤﺎس ﻧﺪاﺷﺖ.اﻣﺎ ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮات ﮔﺬاﺷﺘﻪ. ﭘﺲ ﭘﺴﺘﭽﯽ ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد! درراه ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدم.دﺳﺖ ﺧﻂ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮدش ﺑﻮد. ﭼﯿﺴﺘﺎي ﻋﺸﻖ وﺟﺎن،
آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺗﻮ، ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻮد.اﻣﺎ اداﻣﻪ اش ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎﺳﺖ.ﭼﻨﺪ ﻣﺎه دﯾﮕﺮ ﺻﺒﻮري ﮐﻦ!ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ دﻋﻮت ﺷﻮم، ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺮوم.ﭘﺸﺖ در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯽ!ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﯿﺪاﻧﻢ.ﮔﺮﭼﻪ اﺳﻤﻤﺎن درﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ،اﻣﺎ ﻣﻬﺮ ﺧﺪا روي دﻟﻬﺎﯾﻤﺎن ﺧﻮرده اﺳﺖ.ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎرﺧﻮاﻧﺪم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﺳﺖ.ﻫﻤﺮاه ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﺗﻤﺎم ﺟﺎده ﻫﺎي ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺟﻬﺎن را ﻋﺒﻮر ﻣﯿﮑﻨﯽ.ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻋﻠﯽ!ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ!درﻋﻮض ﻋﻤﺮي ﺷﺮﯾﮏ ﻫﻤﯿﻢ. ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺳﺮخ ﺳﻮزان را ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﮐﺮدم. اﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ،ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ، اﺑﻠﯿﺲ، اوﻟﯿﻦ ﮐﺎرش در ﻓﺠﺮﺑﻮد.از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ:اﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺘﻬﺎ رو از ﮐﺠﺎ آوردي؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. -از واﻗﻌﯿﺖ! ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﻠﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ راﺷﺮوع ﻣﯿﮑﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد،ﺧﺒﺮي از ﻋﻠﯽ ﻣﯿﺮﺳﺪ.در ﺟﺸﻨﻮاره داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ، اﺻﻐﺮ ﻓﺮﻫﺎدي ﻫﻢ رﻗﯿﺒﻢ ﺑﻮد.ﺑﺮاﯾﻢ آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﺮد وﮐﺎر درﺧﺸﯿﺪ.ﮐﺎرﺑﺮﺗﺮﺷﺪوﺑﻪ ﻓﺠﺮ ﻣﯿﺮﻓﺖ! ﻫﻤﺎﻧﺮوز زﻧﮓ زدﻧﺪ و :ﻋﻠﯽ دﺳﺖ ﺻﺮﺑﻬﺎ اﻓﺘﺎده!دﺧﺘﺮه رو ﻧﺠﺎت داد،اﻣﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ! ﺟﻨﮓ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد.ﺑﻮﺳﻨﯽ و ﻗﻠﺐ ﻣﻦ درآﺗﺶ و ﺧﻮن ! ﺗﯿﺘﺮاﺧﺒﺎر!
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_هجدهم #چيستا_يثربي
ﺣﺎﻓﻈﻪ ﮔﺎﻫﯽ زﺧﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ.ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮده ام.ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ اﺳﺖ؟ﻫﻔﺘﺎدوﯾﮏ. ﻋﻠﯽ ﺑﻌﺪاز ﺟﺮﯾﺎن دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﯽ رﻓﺖ؟ ﺷﺼﺖ وﻧﻪ. ﯾﻌﻨﯽ دوﺳﺎل ﺑﺮاي ﻧﺠﺎت ﺻﻮﻓﯿﺎ؟ در ﺟﻨﮓ روزﻫﺎرا ﻋﺎدي ﻧﻤﯿﺸﻤﺎرﻧﺪ.ﮔﺎﻫﯽ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ، ﯾﮏ ﻗﺮن ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل، ﺛﺎﻧﯿﻪ اي اﺳﺖ. ﻋﻠﯽ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﻣﺨﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﺻﻮﻓﯿﺎرااﺳﯿﺮﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ،ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ ازآﻧﻬﺎ ﻣﯿﺸﺪ.ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد.ﺑﺎﯾﺪ زﺑﺎن را ﻣﺜﻞ زﺑﺎن ﻣﺎدري ﯾﺎد ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻧﯿﺮوي ﻧﻔﻮذي، اﻋﺘﻤﺎد ﺻﺮﺑﻬﺎ را ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮد.ﺑﺎﻧﯿﺮوي ﭼﺮﯾﮑﯽ،ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺻﻮﻓﯿﺎ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ. ﻧﻘﺸﻪ ﭘﺒﭽﯿﺪه اي داﺷﺖ و ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ!اﯾﻨﻬﺎ را ﺑﻌﺪﻫﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ.ﻋﻠﯽ آﻧﭽﻨﺎن ﺗﺎﺛﺮ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮ ﺻﺮﺑﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ.اﻣﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪﺳﯿﺎﻫﭽﺎل زﯾﺮزﻣﯿﻨﯽ را ﭘﯿﺪاﻣﯿﮑﺮد و ﺗﻤﺎم اﺳﯿﺮان را ﻫﻤﺮاه ﺻﻮﻓﯿﺎ ﻧﺠﺎت ﻣﯿﺪاد.آﻧﻬﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪﻧﺪ، ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻧﺪ ودرآن، ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل، ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﻤﺮدﻧﺪو ﻋﻠﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ! ﺷﺒﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاري داد، اورا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ!ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﮐﺪام ﮐﺸﻮر اﺳﺖ.ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻨﺪﻧﻪ از ﺑﻮﺳﻨﯽ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺻﺮب،ﻣﺮدي ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺖ ﻃﻮﻓﺎن ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻨﻪ ارﺗﺸﯽ را ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ ﺑﺮاي اوﮐﻢ ﺑﻮد.اﯾﻦ را دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ.ﺑﻌﺪﻫﺎ! ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ.ﺗﺎﺗﺮ را ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﺮدم.اﻧﮕﺎرﻗﺴﻤﺖ ﺳﺮخ ﺳﻮزان اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺠﺮ ﺑﺮود.ﻣﺪام اﺧﺒﺎر ﺳﺎراﯾﻮورا دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﺮدم.ﭼﻨﺪﭘﺮﻧﺪه ﻧﺎﭼﯿﺰ، ﺷﺎﻫﯿﻨﯽ را ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ.ﺣﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﮑﺸﻨﺪ!اﯾﻨﻄﻮري ﺑﻪ ﺧﻮدم دﻟﺪاري ﻣﯿﺪادم.ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ! ﭘﺪرم ﮐﻢ ﮐﻢ آب ﻣﯿﺸﺪ.ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد.وﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﻣﺪ.درون ﺧﻮدش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد و دروﻧﺶ آﺗﺶ ﺑﻮد. ﭘﺪر ﮔﻔﺖ:ﺣﺎﺟﯽ زﻧﮓ زده... ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺮا دزدﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﭘﺪرﮔﻔﺖ:ﺑﺎت ﺑﯿﺎم؟ ﮔﻔﺘﻢ.ﻧﻪ! ﭘﺪر ﭼﺮا ﻋﺬاب ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻠﯽ ﺷﺪم،ﻣﻦ آﻧﺸﺐ ﮐﻤﯿﺘﻪ را ﺻﺪا ﮐﺮدم وﻧﻔﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﭼﻨﺪﺳﺎل ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮدرااز ﺧﺎﻧﻮاده دور ﮐﺮدم.ﭘﻮﺗﯿﻨﻬﺎي زﻣﺨﺘﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ.ﻫﻤﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ زﯾﺒﺎﺳﺖ ﻣﻌﺸﻮق ﻣﻦ! ﺣﺎﺟﯽ ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ اوﺿﺎع اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.ﻋﻠﯽ ﺗﺎﺣﺎﻻ زﯾﺮﺷﮑﻨﺠﻪ ﺗﺎب آورده.اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ از ﻣﺎ ﻧﺰده. ﺳﺮم ﮔﯿﺞ رﻓﺖ.ﻣﮕﺮﭘﻮﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ،ﺑﺎ آن ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﺤﮑﻤﺶ، ﭼﻘﺪردر ﺑﺮاﺑﺮﻻﺷﺨﻮرﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ دارد؟ﺣﺎﺿﺮن ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﻦ.ﺧﻮاﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺻﺮﺑﺎ ﻋﺎﺷﻘﺸﻪ.دﺧﺘﺮه ﺳﺮﺑﺎزه ﺧﻮدش.ﻫﻤﻮن ﭘﺎدﮔﺎن، اﮔﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﮕﯿﺮﺗﺶ،ﻧﻤﯿﮑﺸﻨﺶ! - ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎز دروغ؟ ﺿﺒﻂ راروﺷﻦ ﮐﺮد.ﺻﺪاي ﻋﻠﯽ ﺑﻮد: ﺧﺎﺗﻮن ﻣﻦ ﺳﻼم.ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﺗﻮام.ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﮕﯽ آره!ﭼﻪ ﻣﺮده ﭼﻪ زﻧﺪه.دﻟﻢ ﻣﺨﻠﺼﺘﻪ.ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ! ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ و ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻣﯿﻤﯿﺮم.اﻣﺮﮐﻦ ﺧﺎﻧﻤﻢ! ﻓﻘﻂ ﺣﺮف دﻟﺖ ﺑﺎﺷﻪ!
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_نوزدهم #چيستا_يثربي
زدم ﺑﯿﺮون! اﻧﮕﺎر از ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ زدم ﺑﯿﺮون! ازﮐﻨﺎر ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﻫﻢ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ.ﺷﯿﺮآب، ﻫﻤﺎن ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﺴﺎﻟﻪ؛ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر از ﺳﺮﮔﯿﺸﺎ ﺗﺎ ﺑﺎﻻي ﺗﭙﻪ ﻫﺎي آﺧﺮ را ﺑﺪود و ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﻓﺮﯾﺎدﮐﻨﺪ؟ﺗﭙﻪ ﻫﺎي ﮔﯿﺸﺎ، آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دوﯾﺪم و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم و ﺑﯿﻤﺎران، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ! و ﭼﺮا ﯾﮏ دﺧﺘﺮ، ﻫﻔﺖ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ زﻧﺎن، ﻣﯽ آﯾﺪو ﻣﯿﺮود!ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ و ﺑﯿﻤﺎران در ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد.ﮐﻼﻏﻬﺎ و ﺳﮕﻬﺎي وﻟﮕﺮد ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ.ﻫﻤﻪ از ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﯿﻢ. ﭘﺲ ﻋﻠﯽ رﻓﺖ!ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ زن ﮐﻤﺎﻧﺪوي ﺻﺮب ﻣﺴﯿﺤﯽ رﻓﺖ؟ ﺻﺪاي ﺣﺎﺟﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮏ ﺑﺮ ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪ:ﭘﺲ اﮔﻪ ﺻﺪاﺗﻮ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ، ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮﻣﻪ ﻫﺎ!ﻧﻪ ﺗﻤﺎس.ﻧﻪ ﭘﺮس و ﺟﻮ و ﻧﻪ ﺗﻼش ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮي اوﻧﺠﺎ.ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻨﯽ ﺟﻮﻧﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﯽ! و ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻮ. ﻣﺠﺒﻮرم ﻧﮑﻦ ﭘﺪرﺗﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺖ، دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﻢ!ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻦ دﺧﺘﺮ.ﺑﺮاي اﺑﺪ! - ﺣﺎﺟﯽ ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اي؟ ﺗﺎﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﯾﮑﻨﻔﺮ دﻧﯿﺎرا ﺑﺮاﯾﺖ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﻧﻪ ﺣﺎﺟﯽ! ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﻔﺴﺖ از ﺳﯿﻨﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎﯾﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎﻻي ﮐﻮه ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﯾﮑﺮوز ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰراﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. ﺧﺪاﯾﺎ! ﯾﮏ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪاﯾﺖ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﺸﺎﻧﺶ دﻫﯽ.ﮐﻪ ﮐﻤﯽ درﺑﻐﻠﺖ آراﻣﺶ ﮐﻨﯽ؟

دادم را ﮐﻪ ﺳﺮ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.ﭘﺪرﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.در ﺳﮑﻮت، ﻣﺮا ﻣﺜﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ام درآﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ.در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻣﺶ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ، ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻞ،ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ و دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را ﮐﻒ ﺣﯿﺎط رﯾﺨﺘﻢ.ﺑﻪ ﭘﺪرﮔﻔﺘﻢ ﺑﺴﻮزاﻧﺸﺎن.ﭘﺪردرﺣﯿﺎط ،ﻫﻤﻪ را آﺗﺶ زد.ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ، ﮐﻤﯽ آرام ﮔﺮﻓﺘﻢ. دو ﻫﻔﺘﻪ اي ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدم.ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدم.اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺘﻘﺎم دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ام را از دﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﮐﺎر زﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم.ﻫﺮ ﺷﺐ ﯾﮏ ﻗﺼﻪ!دوﯾﺪن و دوﯾﺪن در ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﺮدان ﻣﻮ ﺗﯿﺮه ﺑﻮد!دﯾﮕﺮرﻧﮓ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺑﻮد.ﻃﻼﯾﯽ ﻧﺒﻮد.ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ.وﻟﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮد؟ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺻﺪاي ﻋﻠﯽ درﺧﻮاﺑﻢ ﺑﻮد - ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ ﺧﺎﻧﻤﻢ !اﻣﺎ ﺣﺮف دﻟﺖ ﺑﺎﺷﻪ. ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ داره ﺑﺎﯾﻪ ﮐﻤﺎﻧﺪوي ﺻﺮب ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻪ، ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﻮر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ ﺧﺎﻧﻤﻢ؟ ﭼﺮا درﮐﺎﺳﺖ،ﺣﺮﻓﯽ از ازدواﺟﺶ ﻧﺰد؟ اﺻﻼ ﭼﻄﻮر آن ﮐﺎﺳﺖ، دﺳﺖ ﺣﺎﺟﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎدرش را ﻣﯿﺪﯾﺪم. ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ دررا ﺑﺎزﮐﺮد.ﭼﻬﺮه اش ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ.ﮔﻔﺖ:ﮐﺎرﺗﻮ ﮐﺮدي ﻧﻪ!اﮔﻪ اوﻧﺸﺐ ﮐﻤﯿﺘﻪ رو ﺻﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدي، ﻋﻠﯽ رو ﯾﺎدﺷﻮن ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ.ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮه ﺳﺮﺑﺎزي.ﺣﺎﻻﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﺑﺎزه! ﺣﺮﻓﺸﻮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. ﮔﻔﺖ:دﯾﮕﻪ ﻧﻪ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ.ﻧﻪ ﻣﺎل ﺗﻮ.ﭼﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻌﺼﻮم ﺷﺠﺎع ﺑﺮاي اوﻧﺎ؟ﯾﻪ ﺗﮏ ﺗﯿﺮاﻧﺪازﻋﺎﻟﯽ!ﺑﺮو.ﻧﺒﯿﻨﻤﺖ! و رﻓﺘﻢ.ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ.ﺗﺎ ﯾﮑﺮوز...
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيستم #چيستا_يثربي
ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﻪ ﺳﺎل ﮐﺎر، ﺳﻪ ﺳﺎل ﺧﻮاب، ﺳﻪ ﺳﺎل ﺧﻮاب دﯾﺪن! ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﺮوز، آﻧﺴﻮي ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭼﻬﺮه آﺷﻨﺎﯾﯽ دﯾﺪم.ﻣﺮدي ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﺶ و ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ. ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد اﺗﻮﺑﻮس ﻟﻬﻢ ﮐﻨﺪ، ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﻧﺴﻮي ﺧﯿﺎﺑﺎن دوﯾﺪم. ﺑﻠﻪ، ﺧﻮدش ﺑﻮد!ﻫﻤﺎن دوﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ او را ﺑﺮاي روز ﻋﻘﺪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ،ﺑﻪ ﻣﻦ داد.ﻫﻤﺎن ﻋﻘﺪ ﻧﺎﮐﺎم ﺑﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ! ﮔﻤﺎﻧﻢ اﺳﻤﺶ اﮐﺒﺮ ﺑﻮد.ﺣﺎج اﮐﺒﺮ! ﻫﺮ ﺳﻪ روﯾﺸﺎن را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ.ﺑﺎد ﻣﯿﻮزﯾﺪ.ﺣﺎج اﮐﺒﺮ،ﺳﻼم داد. ﮔﻔﺘﻢ:ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ. - ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﭼﯽ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻤﻠﻪ ام را ﭼﮕﻮﻧﻪ اداﻣﻪ دﻫﻢ؟ ﺧﻮدش ﺑﻪ دادم رﺳﯿﺪ:ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮕﺬره. ﺧﺎﻧﻤﺶ ﭼﺎدرش راﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎدﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:از ﭼﯽ ﻣﯿﮕﺬره؟ اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺖ:دوران ﭘﺎدﮔﺎن. ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖ:ﻣﮕﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدن؟
ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻪ.آﺷﻨﺎي ﻣﻦ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﮐﺒﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺳﻮال ﮐﻨﻢ.اوﻫﻢ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد.ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ.ﺑﺎﻻﺧﺮه دل ﺑﻪ درﯾﺎ زدم: - ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ؟ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ:ﮐﺪوم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ رو ﻣﯿﮕﻪ.ﺷﻮﻫﺮﻧﺎﻫﯿﺪ؟ اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ. ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻦ دزدﯾﺪ وﮔﻔﺖ:ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺖ،دﯾﮕﻪ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ.وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﻮﺑﻪ. ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. - ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داره؟ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:ﺑﭽﻪ؟ ﻣﮕﻪ ازدواج ﮐﺮده؟ ﮔﻔﺘﻢ:اون ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺮب؟ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ:ﮐﺪوم ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺮب؟از اﯾﻦ دوﺳﺘﺖ ﺑﺮام ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدي! اﮐﺒﺮ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺮﺑﯽ ﻧﺒﻮد! ﮔﻔﺘﻢ:ﻋﻠﯽ.ﺷﮑﻨﺠﻪ.ﺻﺮﺑﺎ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﻠﻪ.ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎﺷﻮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ.ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎﺷﻮن ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺮد.ده ﺗﺎ اﺳﯿﺮﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪه ﺷﻮن در ازاي ﻋﻠﯽ!ﻋﻠﯽ رو آزاد ﮐﺮد.زن ﻧﺪاﺷﺖ ﻋﻠﯽ! ﺻﺪاي ﺧﻮدم را ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ. - ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﮔﻔﺖ:ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺮ.ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺮوﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ اوﻧﺠﺎ رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻦ.دﯾﮕﻪ از اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه! ﮔﻔﺘﻢ:اﯾﺮاﻧﻪ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺒﺮي ازش ﻧﺪارم. ﮔﻔﺘﻢ:ﺣﺎﺟﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﭘﺎدﮔﺎﻧﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ.ﻟﺒﻨﺎﻧﻪ! زﻧﺶ ﮔﻔﺖ:ﺑﭽﻪ ﺳﺮدش ﺷﺪﺑﺮﯾﻢ! و رﻓﺘﻨﺪ.ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎدم.ﺑﺎد ﺳﯿﻠﯽ زدن را ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺑﺎد ﮔﻔﺘﻢ:زورت ﻫﻤﯿﻨﻪ؟ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮﺟﺎﯾﯽ ﭘﺮت ﮐﻦ ﮐﻪ اون ﻫﺴﺖ.ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ! ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرش رﻓﺘﻢ.ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﭘﯿﺮﻣﺮدي در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ دو ﺳﺎﻟﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ اﻧﺪو ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻗﺒﻠﯽ را ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﺪ. آن ﺷﺐ ﺧﻮاب دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و ﭘﺪرم در دﻓﺘﺮﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ.اﻣﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻋﻠﯽ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻣﺎ راﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ،اﻣﺎ ﺗﺎ ﺻﯿﻐﻪ ﻋﻘﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﯿﺸﻮد، ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﻋﻠﯽ در اﺗﺎق ﻧﯿﺴﺖ.ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﺮﯾﺪم.ﭘﺪرم ﺑﻪ در ﻣﯿﺰد:ﭼﯿﺴﺘﺎ ﯾﻪ آﻗﺎﯾﯽ دم درﮐﺎرت داره.ﻣﯿﮕﻪ ﺣﺎج اﮐﺒﺮه. ﺳﺮﯾﻊ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم و دوﯾﺪم.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ دوﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷﺪ! - ﺳﻼم.ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ درﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ.وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻋﻠﯽ ام و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺖ.اون ﮐﺎﺳﺖ، اﺻﻼﺑﺮاي اﺟﺎزه ازدواج ﻧﺒﻮد!ﮐﺪوم ازدواج؟ﻋﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ.اﺟﺎزه ﺷﻤﺎ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﯿﻦ...
ادامه رمان در كانال عاشقانه ها١١ 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_یکم #چيستا_يثربي
ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻫﺰاران ﺣﺮف درﺳﯿﻨﻪ داري،ﻫﺰاران ﺑﻐﺾ درﮔﻠﻮ،ﺗﻤﺎم رﮔﻬﺎي ﺗﻨﺖ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﯽ،اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ! آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد، ﺻﺪاﯾﺶ از ﺟﺎي دوري ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ.از ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ دور،ﮔﻠﻬﺎ و ﺳﺒﺰه ﻫﺎي ﺧﻮﻧﯽ،ﺳﻪ ﺳﺎل دوﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﯿﺎن ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ و ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ و آن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ،ﮐﺎر، ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ، ﻧﻮﺷﺘﻦ، رد ﺷﺪن آﺛﺎرت و ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻧﺴﻮر،ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﯾﺎدت ﻣﯿﺪﻫﺪ ﯾﮏ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﺮداري.ﮔﯿﺴﻮاﻧﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ،دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ، ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ات را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ.ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺘﯽ! اﮔﺮ اﻣﯿﺪ و ﻋﺸﻖ ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ، ﮐﻮدﮐﯽ دﻟﻢ را ﮐﻨﺎر زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. اﻣﺎﺷﻮر ﻋﺸﻖ،آدم را از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ دوام آوردم. ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺑﺪ ﻣﻦ ﺷﺪ، دﺳﺘﻪ اي ﻧﺎﻣﻪ از ﺟﯿﺒﺶ در آورد، و ﮔﻔﺖ:ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ ﺧﻮاﻫﺮ! اون ﻫﺮ ﺷﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ.ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد.ﺗﻮ ﺧﻮاب اﺳﻤﺘﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎوﺳﻂ راه ﮔﻢ ﺷﺪ.اﻣﺎ اﯾﻨﺎروﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ.ﺑﻬﺖ ﻧﺪادم،ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم زﺧﻢ ﮐﻬﻨﻪ رو ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻢ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﺮزان ﺑﺴﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺑﻮي ﺧﺎك ﻣﯿﺪاد و ﺷﮑﻮﻓﻪ.ﺑﻮي ﺧﻮن ﻣﯿﺪاد و ﻋﺸﻖ و ﻋﻠﯽ. ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ رو ﺑﺎﮔﺮﯾﻪ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم اوﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد؟ﺣﺘﯽ زﯾﺮ آﺗﯿﺶ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺣﺎج اﮐﺒﺮ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﯾﺎﻧﻪ!اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟اوﻧﻢ ﺑﺎﺣﺮف وﺗﻬﺪﯾﺪﺣﺎﺟﯽ رﯾﯿﺲ! ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ،دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد،دﻟﻢ ﮐﻔﺘﺮ اﻫﻠﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ

ش ﺑﻮد.اﻻن ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ، اﻻن وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮه،اﻻن اﺳﻠﺤﻪ ﺷﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﺎﻻ ﺑﻪ اﺑﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﯾﺎد ﻣﻦ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﺑﺮم!ﺳﺎﻋﺖ اﺗﺎﻗﻤﻮ رو وﻗﺖ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎز ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺑﺪوﻧﻢ.ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪم.ﺣﺎﻻ ﮐﯿﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﻢ؟ ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﻮ! ﮔﻔﺘﻢ.ﺗﻮ،ﺣﺎﺟﯽ،ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ.ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎش ﻣﯿﺨﻮام.ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺳﺮش را زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ.آﺳﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ. ﮔﻔﺘﻢ:ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺷﻮ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدم و ﻧﻤﺮدم.ﻣﯿﮕﯽ ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺧﻨﺪه داره!ﭘﺎي دﻧﯿﺎ واﯾﻨﻤﯿﺴﻢ، ﭘﺎي اون واﯾﻤﯿﺴﻢ!ﺑﮕﻮ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ!... - ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ.ﻣﺎدرش ﻣﺮﯾﻀﻪ.ﺳﺮﻃﺎن،دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺖ واﺳﻪ ﺧﺮج درﻣﻮن ﻣﺎدرش.ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮕﻮ دوﺳﺎﻟﻪ. ﺷﺎﯾﺪﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ دوﺳﺘﺎش و ﺣﺎﺟﯽ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻦ.ﻣﺎدرش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺣﺎﻟﻪ.ﻫﺮ روز ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﺒﺮه ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ.اﻣﺎ دﮐﺘﺮا ﻗﻄﻊ اﻣﯿﺪ ﮐﺮدن.ﻣﯿﮕﻦ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه. ﮐﺎﻏﺬي ﺗﺎﺧﻮرده از ﺟﯿﺒﺶ درآورد. ﮔﻔﺖ:ﺑﯽ اﺟﺎزه دارم آدرﺳﻮ ﻣﯿﺪم.اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﮔﻨﺎﻫﺎﻣﻮ ﺳﺒﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ.اﻣﺎ ﺑﺮاي دروﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺖ ﮔﻔﺘﻦ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ! ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﺑﺒﺨﺸﻪ...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_دوم #چيستا_يثربي ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ اﻗﺎﻗﯿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم.ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﻮد.ﭘﻼك ﺳﻪ. ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ.آﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎرﻋﮑﺲ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﮐﻮدك ﺑﻮد.ازآن ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ! ﻗﻠﺒﻢ اﻧﮕﺎردرزد ودرﺑﺎز ﺷﺪ.اول ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد. داﺧﻞ رﻓﺖ، ﻣﺎدرش را روي وﯾﻠﭽﺮ ﺑﯿﺮون آورد. از آن زن ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ، ﻣﻮﺟﻮدي دردﻣﻨﺪ وﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد.ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪي ﺑﺮ ﺳﺮ،ﺑﻪ ﺟﺎي ﮔﯿﺴﻮان ﺑﻮر،ﻓﺮق ﺳﺮش ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ.اﺑﺮو و ﮔﯿﺴﻮاﻧﺶ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ درد ﻣﯿﮑﺸﺪ. دﻟﻢ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ.ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎي دردﻣﻨﺪش را ﺑﺒﻮﺳﻢ.ﻋﻠﯽ روي ﻣﺎدرش را ﺑﺎﭘﺘﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﻫﻤﺎن ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﺑﻮد.ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد.ﺷﺎﯾﺪﮐﻤﯽ آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻧﻪ ﺗﺮ.ﺑﻮي ﮔﻨﺪﻣﺰار ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﻮﭼﻪ را ﭘﺮ ﮐﺮد.اﻣﺎ رﻧﺞ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ، ﮐﻼﻏﻬﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎدواداﺷﺖ. ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ اي ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﺎﺷﺪ.ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﺎش ﻣﺮا ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ و رد ﻣﯿﺸﺪ.اﻣﺎ دﯾﺪ! ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎد. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﻔﺴﺶ را آزاد ﮐﻨﺪ.ﺣﺎﻟﺶ از ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد.دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﮔﺮﯾﺰ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻼم دادم.اول ﺑﻪ ﻣﺎدرش و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ او.ﻣﺎدرش ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد.ﺣﺘﯽ ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﺪ.ﺑﯿﻘﺮارﺷﺪ.ﭘﺘﻮ از روي ﭘﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد. ﻋﻠﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ.آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ:ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ!
ﻣﺎدرش را در ﭘﺘﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ.ﺿﺪ ﻧﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﺗﻤﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن، ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺑﻮد.ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺖ.ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﺎد روز ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ در ﭘﺎدﮔﺎن اﻓﺘﺎدم، ﮔﻔﺘﻢ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.روي دﺳﺘﺶ ﺟﺎي ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺑﻮد.دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ.ﮔﺮم وﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ.اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ رﻫﺎ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ! ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ دﻋﻮام ﺷﺪ.ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯿﻢ دﺧﺘﺮه ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد،ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻮﺳﻨﯽ.واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻪ،ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﯿﺪاد!ﺣﺎﺟﯽ از ﺳﺮﺳﺨﺘﯿﺖ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ، دروغ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﻧﺘﻮﻧﺠﺎت ﺑﺪه. ﮔﻔﺘﻢ، اون ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ.ﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ! ﮔﻔﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎم ﻗﻬﺮي.وﺳﻂ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺑﻮدم.ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم.ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮات ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺪادم.وﻟﯽ.. ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ول ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن.ﯾﻪ ﻋﻤﺮ وﻗﺖ دارﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.اﻻن دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ وﻫﯿﭽﮑﺲ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺎرو از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ.ﺧﻮدم ﮐﻨﯿﺰي ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺧﻮدم دوﺳﺶ دارم.اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻧﯿﺘﻮ ﺑﻢ داد ﮔﻔﺘﻢ:اي ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﺰ ﭘﺎ،ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ،اﯾﻦ ﺑﺎرﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮم! ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد،ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه!دارم از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪم!ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻨﻪ.ﺟﻮوﻧﯿﺸﻮ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ.ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﮑﺮد،ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد.دﺳﺘﻢ را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻟﺮزﯾﺪ. ﮔﻔﺖ:ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰم.ﻋﺼﺮي دم ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﻪ. ﮔﻔﺖ:ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺗﻨﻮري.ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮕﻪ.ﭼﻘﺪر...اﮔﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_سوم #چيستا_يثربي او آن ﺳﻮي ﻗﺒﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﻮي ﻗﺒﺮ.ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎران ﻣﯿﺎﻣﺪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﭼﺮا ﺗﻮ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮاي ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ، ﺑﺎرون ﻣﯿﺎد؟ ﮔﻔﺖ،ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺎي زﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻣﻦ! ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.ﻫﻤﺎن ﭼﺘﺮ ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ.ﺑﺎران، ﺑﻮي ﮔﻨﺪﻣﺰار در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:ﻫﻮس ﻧﺎن ﮐﺮدم.ﻫﻤﻪ ش ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻮﺳﺖ. ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮﺷﺪ.ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد. ﮔﻔﺖ:ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ دﯾﺪﻣﺖ؛ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺎﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮم ﺗﻮ دﺳﺘﻢ.ﺣﺴﺖ ﮐﻨﻢ.ﺟﻠﻮت زاﻧﻮ ﺑﺰﻧﻢ و ﻋﺬر ﺑﺨﻮام،ﮐﻪ ﭼﺮا زودﺗﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪم. ﮔﻔﺘﻢ؛ ﺧﺐ ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ، اﻣﺎروم ﻧﺸﺪ. ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر.ﻣﺎدر اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد.ﺗﻮ رودﯾﺪ،ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪ.ﺗﺎﻋﺼﺮﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد.ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ. ﮔﻔﺘﻢ:ﭼﺮا ازﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺪش ﻣﯿﺎد؟ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮﺷﻢ! ﮔﻔﺖ:ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﻮﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪي ﺣﺎﺟﯽ ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ و ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ اوﻧﻮر.اﻣﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﻧﺸﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ داﺷﺖ.ﺣﺘﯽ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي داره.ﺧﻮدم ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم.اوﻧﺸﺒﻢ از ﮐﻤﯿﺘﻪ،ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺣﺎﺟﯽ زﻧﮓ زدم.ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد!ﻣﻦ راﻫﻤﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ راﻫﯽ؟
ﮔﻔﺖ،داﻧﺸﺠﻮي ﻋﻤﺮان ﺑﻮدم،ول ﮐﺮدم.وﻗﺘﯽ ﺗﻮ اداره ﭘﺴﺖ ﭘﺎم ﻣﯿﻠﻨﮕﯿﺪ،ﺗﺎزه اﻧﺼﺮاف داده ﺑﻮدم.ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺷﻢ.ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﻋﻤﺮ،ﺑﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺴﻮ ﻧﺪارن -ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﺳﻪ ﺳﺎل دوري.ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﻪ!ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎت ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﻪ.اﻣﺎوﻗﺘﯽ از ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺳﺮم ﺑﻢ ﻧﺰدي! ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد اﻧﮕﺎرﺷﺒﻬﺎي ﻃﻮﻻﻧﯽ راﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد.ﻣﯿﺸﺪ درﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻏﺮق ﺷﺪوﻣﺮد. ﮔﻔﺖ:از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯽ؟ازداﻧﺸﮕﺎت ﺗﺎرادﯾﻮ، ﻫﺮﺟﺎﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ،دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﻮدم.ﻣﯿﻮن ﻣﺮدم ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪم ﺗﺎ ﭘﯿﺪام ﻧﮑﻨﯽ!وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ اول رﻓﺘﻢ ﭘﺎﺑﻮس ﻣﺎدر.ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭘﺸﺖ درﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺻﺒﺢ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪم.دﯾﺪﻣﺖ.ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدي ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ.ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻢ و از ﺧﺪا ﺑﺨﻮام ﻣﻦ و ﺗﻮ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻏﯿﺐ ﮐﻨﻪ! ﺑﺮاي ﻣﺮد اﺑﺮازﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ.وﻟﯽ ﺑﺖ ﻣﯿﮕﻢ ﭼﯿﺴﺘﺎ.اوﻟﯽ و آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ دﻟﻢ زﻣﯿﻨﮕﯿﺮت ﺷﺪ.ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮﻣﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ،ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻬﻢ دادي،ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯿﻪ. ﺳﺮم را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﭼﺘﺮ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﺎران ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ. ﮔﻔﺘﻢ:دوﺳﺘﺖ دارم ﻋﻠﯽ. ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺖ دارم ﭼﯿﺴﺘﺎ.ﺧﻨﺪه ﻫﺎﺗﻮ.ﺧﻮدﺗﻮ.ﻏﻤﺘﻮ.ﺑﭽﻪ ﮔﯿﺘﻮ؛ﺻﺒﺮﺗﻮ.ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺼﻮﻣﺘﻮ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺘﭽﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﯿﺶ! و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺪادي ﮔﻔﺘﻢ:ﭘﺲ ﭼﺮا اوﻧﺮوز ﺟﻠﻮي درﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮن ﻧﯿﺎﻣﺪي ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﭼﻮن ﻧﻤﯿﺸﺪ! دﺳﺘﻢ را ﻣﺤﮑﻢ دردﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ، - ﮔﺎﻫﯽ اون ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻣﺎدرم داره ﻣﯿﻤﯿﺮه.ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ. ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮات.ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺣﺞ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ آرزو داﺷﺘﯽ؟ﮔﻔﺖ:ﺣﺞ ﻣﻦ ﺧﻄﺒﻪ ﻋﻘﺪ ﺗﻮ ورﯾﺤﺎﻧﻪ ﺳﺖ.اﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮاي راﺣﺖ ﺑﺮم،ﺑﺬارﻋﻘﺪﺷﻤﺎ دوﺗﺎرو ﺑﺒﯿﻨﻢ!
دﺳﺘﻢ دردﺳﺘﺶ ﯾﺦ زد.دﺳﺖ اوﻫﻢ،زﻣﺴﺘﺎن ﺷﺪ.
ادامه رمان در كانالمون👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_چهارم #چيستا_يثربي ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدت داﺷﺖ.ﺟﻨﮓ، ﺑﻤﺒﺎران، ﻣﻮﺷﮏ ﺑﺎران، ﺳﺮﻣﺎ؛ ﺳﻬﯿﻪ ﺑﻨﺪي ﻧﻔﺖ وﺧﻮراﮐﯽ، ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ، ﻗﻄﻊ ﮔﺎز، ﺗﺮس و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ..ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﻋﺎدت داﺷﺖ.اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ، ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﺗﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺒﺎﺧﺘﻢ.ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺰرﮔﺎﻧﺶ ﻋﺎدت داﺷﺖ و ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺟﻨﮕﯿﺪن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻤﯿﺮي،ﺑﺎﯾﺪ اول ﺟﻨﮕﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ، ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ! ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﻠﻨﮓ وﺣﺸﯽ ﺷﺪ. - ﻣﮕﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ؟از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﺪت،داره ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺒﯿﻦ ﻋﻠﯽ.ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻮ ﺑﯿﺨﺒﺮي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﻮﻧﺪم.ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ام اﻣﯿﺪﻣﻮ از دﺳﺖ ﻧﺪادم.ﻫﻤﯿﻦ اﻣﯿﺪ ﻣﻨﻮ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ.اﺗﻔﺎﻗﺎي زﯾﺎدي اﯾﻨﺠﺎ اﻓﺘﺎد.ﻣﻦ از ﻃﺮف زوزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ﮔﺰارش ﮐﺘﺎب رﻓﺘﻢ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ.ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ.اﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪم.ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺟﺎم و ﻣﺮﯾﺪ ﻣﺮدا و زﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﯾﻦ ﺧﺎك ﺟﻨﮕﯿﺪن.اﺳﺘﺎدم ﺑﺮام ﺑﻮرس ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺖ.ﻧﺮﻓﺘﻢ.ﻣﺮداي زﯾﺎدي اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم آرزو داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺷﻮن ازدواج ﮐﻨﻢ.آدم ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد.ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم.ﺑﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻢ:آدم دﻟﺶ ﮐﻪ دروازه ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﺑﯿﺎن و ﺑﺮن.ﻣﻦ اﯾﻦ دروازه رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻠﯽ ﮐﺮدم.ﮐﺴﯽ رو ﺑﻪ زور ﺗﻮش راه ﻧﺪه! ﮔﻔﺖ.اﮔﻪ ﻧﯿﺎد،اﮔﻪ ﻧﺨﻮاد،اﮔﻪ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ!ﮔﻪ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﻮﺟﻮﻧﯿﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺬار ﺑﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻪ،ﺑﻌﺪ!
ﺣﺎﻻ ﻋﻠﯽ وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ.ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﺟﻨﮕﻮ دووم آوردي، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﺎدرﺗﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ.ﻫﯿﭻ ﻣﺎدري ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاد!اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻦ.ﻣﻦ، ﺗﻮ،رﯾﺤﺎﻧﻪ!ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﯾﺎ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﮕﻢ! ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﺳﻮار ﺷﻮ!ﺧﻮدت ﺑﺶ ﺑﮕﻮ!دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯿﺪه. ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺠﻨﮕﯽ؟ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪي؟ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﺮاي ﺗﻮﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﯿﺠﻨﮕﻢ.اﻣﺎﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺎدري ﮐﻪ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه،ﻧﻪ!ﺑﺪون ﮐﻨﺎرت واﯾﻤﯿﺴﻢ.ﺑﻬﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻦ.اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺑﺪ ﻧﮑﻦ.ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ.اول رﯾﺤﺎﻧﻪ را دﯾﺪم. ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.دﮐﺘﺮ اوﻣﺪه. ﻋﻠﯽ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرش دوﯾﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه.ﺑﺘﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم.ﻧﻤﯿﺨﻮام زن ﻣﺮدي ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻓﮑﺮ ﯾﻪ زن دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ!ﻣﺎدرم زود ﻣﺮد.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺰرگ ﮐﺮد.ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻢ.ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﺑﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم.ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد.ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﻋﺮوس ﮐﺮدن دﺧﺘﺮش،اﯾﻨﻮ ﺑﺶ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه.اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻗﻠﺒﯽ دارم.ﺑﭽﻪ دار ﻧﻤﯿﺸﻢ.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺳﻮال!ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻣﺎ دو ﺗﺎ زﻧﯿﻢ راﺳﺖ ﺑﮕﻮ!ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺗﺎ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻢ.ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ راﺳﺘﺶ ﻧﻪ!ﻋﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ دور ﺑﻮده.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﻧﺸﺪ.ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.ﻫﯿﭽﯽ!
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_پنجم #چيستا_يثربي دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ رﯾﺤﺎﻧﻪ را درآﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮم.ﺑﻪ ﻧﻈﺮم او ﻫﻢ ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺑﻮد! ﻋﻠﯽ آﻣﺪ:دﮐﺘﺮ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻪ. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد.ﺣﺲ ﮐﺮدم در ﺣﺎل اﻓﺘﺎدن اﺳﺖ.ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻧﯿﻔﺘﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﯽ آﻗﺎﺧﻮدت ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﺎدرت ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ.ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داره ﻣﯿﺮه، ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ از ﮐﻨﺎرش ﺟﺪا ﻧﺸﻮ!ﺑﺬار دﺳﺘﺶ ﺗﻮ دﺳﺘﺖ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺮه. ﻋﻠﯽ ﺑﺎ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ را در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﻓﮑﺮي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ.ﺷﺎﯾﺪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد.اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﮑﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ذﻫﻨﻢ را اﺷﻐﺎل ﮐﺮده ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻨﻬﺎ آرزوي ﻣﺎدرت، دﯾﺪن ﻋﻘﺪ ﭘﺴﺮﺷﻪ.اﯾﻨﺠﻮري راﺣﺖ ﻣﯿﺮه.ﭘﺲ ﻣﻌﻄﻞ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯿﻦ؟ ﻣﯿﮕﯿﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ.ﭘﺲ ﯾﻪ ﻋﺎﻗﺪ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﯿﻦ! ﻋﻠﯽ و رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻃﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ام! ﮔﻔﺘﻢ،ﺣﺴﺸﻮ ﻣﯿﺪوﻧﻢ.ﻣﺎدرت ﻋﺬاب ﻣﯿﮑﺸﻪ اﮔﻪ اﯾﻨﺠﻮري ﺑﺮه!ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ اﻣﺸﺐ، ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﺻﻮري ﮐﻨﯿﻦ! ﻓﻘﻂ دﺳﺘﺘﻮﻧﻮ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ.ﯾﻪ ﻋﺎﻗﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ.ﯾﮑﯿﺶ آﻗﺎي دﮐﺘﺮ.ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮم از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎﺑﯿﺎرﯾﻦ! زود ﺑﺎﺷﯿﻦ! ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺳﺨﺖ ﻣﺎدرش را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪﯾﻢ.داﺷﺖ ﻣﺒﺎرزه ﻣﯿﮑﺮد.ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮداﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي آﺧﺮ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮود.ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﯿﺮد.ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻘﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎل ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻮد.ﻫﻤﺎن ﺟﺎﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻋﻘﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد.ﻋﻠﯽ را ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده ﺑﻮد.دﮐﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﺮا ﺗﺎﯾﯿﺪﮐﺮد.ﻋﻠﯽ ورﯾﺤﺎﻧﻪ ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن دوﯾﺪﻧﺪ.دﮐﺘﺮ
ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺪ ﺑﻮدزﻧﮓ زد.ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﮑﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ.ﺟﺰ ﺷﻤﺮدن ﻧﻔﺴﻬﺎي زن زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده ﺑﻮد. از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻘﺪ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه، ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ راﻧﺒﺮد.ﻋﻠﯽ داﺷﺖ وﺿﻮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ.در دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺎز ﺑﻮد.درآﯾﻨﻪ، ﻣﺮا دﯾﺪ.ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ.ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ.ﺑﻐﺾ اﻣﺎﻧﺶ ﻧﺪاد. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ در آﻏﻮﺷﺶ ﺑﮕﯿﺮم.آن ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻪ! ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ:ﻗﻮي ﺑﺎش ﻗﻬﺮﻣﺎن!ﺧﻮدت ﯾﻪ روزﮔﻔﺘﯽ اﮔﻪ ﻗﺮاره ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ،ﺧﻮب ﺑﺎزي ﮐﻦ!ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺗﻢ.ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻣﻨﯽ. ﮔﻔﺖ:ﺑﺮات ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدم؟ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﻨﻮرﺑﻤﻮﻧﯽ! ﮔﻔﺘﻢ اﮔﻪ ﻣﺎه ﭘﺒﺸﻮﻧﯽ دودي ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﻪ،ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﭘﻬﻠﻮوﻧﺶ ﺑﻼﺧﺮه ﻣﯿﺎد.ﺑﺬار ﻣﺎدرت ﺑﺎدل آروم ﺑﺮه. ﮔﻔﺖ، ﻣﯿﺪوﻧﯿﮑﻪ ﻣﯿﺎم! ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ اي! دﺳﺘﻢ را زﯾﺮ آب ﺑﺮدم و ﮔﻨﺪﻣﺰارﻃﻼرا ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم.ﺣﺲ ﻣﺎدري را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮش را ﺑﻪ ﺣﺠﻠﻪ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد. آن ﻟﺤﻈﻪ،ﻋﻠﯽ ﺧﻮد ﻋﺸﻖ ﺑﻮد.ﭘﺪرم ﺑﻮد،ﺑﺮادرم،ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ، ﺣﺘﯽ ﭘﺴﺮم ﺑﻮد. دﺳﺘﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪو ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را روي دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ.ﻫﺮ دو ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪش رﺳﯿﺪ.ﻋﻠﯽ دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد و رﻓﺖ. ﻫﻤﻪ دراﺗﺎق ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ..ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدم.ﺻﺪاي ﻋﺎﻗﺪ..دوﺷﯿﺰه ﻣﮑﺮﻣﻪ آﯾﺎوﮐﯿﻠﻢ..رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﻠﻪ راﮔﻔﺖ.ﻋﻠﯽ ﻫﻢ..ﺻﺪاي ﺗﺒﺮﯾﮏ..ﺣﺲ ﮐﺮدم در ﺗﻨﻮرم.ﻣﯿﺴﻮزم.ﻧﻔﺲ!...

@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_ششم #چيستا_يثربي ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ،ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺤﺮرﻓﺖ.در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺖ رﻧﺠﻮرش در دﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻮد و آراﻣﺸﯽ در ﺻﻮرﺗﺶ.ﻫﺮﮔﺰ از ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدم ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ.دﯾﺪن ﭼﻬﺮه آرام آن زن،ﺑﻪ وﻗﺖ آﺧﺮﯾﻦ ﺳﻔﺮ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا آرام ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎري و ﻣﺴﺠﺪ اﻧﮕﺎر در ﺧﻮاب ﮔﺬﺷﺖ.ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮد.ﻓﻘﻂ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻨﮕﯽ در دروﻧﺶ اﺳﺖ.ﺟﺰ ازدواج ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺑﺎ رﯾﺤﺎﻧﻪ، ﻫﯿﭽﮑﺪام ازآرزوﻫﺎي ﻣﺎدرش را ﺑﺮآورده ﻧﮑﺮده ﺑﻮد.ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎدر، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ دور از او. ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن !ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻮد. ﺣﯿﻒ ﮐﻪ دورش ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.آرزو ﻣﯿﮑﺮدم ﺳﺮش را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﺬارد و ﯾﮏ دل ﺳﯿﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ.اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺎﮐﺖ و ﺳﺮﺑﻪ زﯾﺮﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرش رﻓﺘﻢ.ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺪاد.ﻫﻤﺎن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮ، ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻘﺪ و ﻗﺒﻞ از ﺧﺮﯾﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن، ﻣﺪﺗﻬﺎ در آن ﻣﺎدري ﮐﺮده ﺑﻮد.ﺟﺎي ﺳﺮش ﻫﻨﻮز روي ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻮد.ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﺎر ﻣﻮي ﻃﻼﯾﯽ.ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ.ﺑﺎﻟﺶ را ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم ﮐﺴﯽ ﺻﺪاي ﮔﺮﯾﻪ ام را ﻧﺸﻨﻮد. وﻗﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻮد.ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ.ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺳﺖ ﻋﻠﯽ را روي ﺷﺎﻧﻪ ام اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ:ﺧﻮاﺳﺘﯽ از دﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺷﯽ؟ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺤﺮﻣﯿﺘﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ؛ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن، ﭘﺪرم ﻣﯿﮕﻪ اﮔﻪ ﮐﺴﯽ اﻫﻠﯽ دﻟﺖ ﺑﺸﻪ،ﺑﺎﯾﻪ ﺻﯿﻐﻪ زﺑﻮﻧﯽ ﻧﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ،ﻧﻪ ﻣﯿﺮه.ﻣﺎ ﻋﻘﺪرﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮدﯾﻢ.ﻓﺮدا ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻫﺰارﺗﺎ ﺣﺮف درﻣﯿﺎوردن!ﻣﻦ ﻣﻌﻨﯽ زن اول و دوﻣﻮ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ.اﺻﻼﮐﯽ زﻧﺖ ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺑﻮدم،ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ.اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺣﺴﻮ داري، اون
ﺻﯿﻐﻪ ﺟﺎرﯾﻪ،ﺑﺮاي اﺑﺪ!ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ زﺑﻮن، ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﻤﻮن...ﺣﺎﻻ ﯾﻪ ﮐﻢ وﻗﺖ اﺣﺘﯿﺎج داري.ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اون ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻌﺬﺑﺖ ﮐﻨﻪ.ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ روح ﻣﺎدرت آروﻣﻪ،ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻢ آروم ﻣﯿﺸﯿﻢ. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد،ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺷﮑﺴﺖ.ﺳﺮش را روي ﺗﺨﺖ ﻣﺎدرش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ از ﻫﻖ ﻫﻖ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺨﻮرد.اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم اﺷﮑﻬﺎي دﻧﯿﺎ را ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد. دو ﺑﺎر دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ رﻓﺖ،ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ آراﻣﺶ ﻣﯿﮑﺮد.دﺳﺘﻢ را روي دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﻋﻠﯽ.ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮاي!ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺗﻢ. دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ.اﻧﮕﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ رﻫﺎ ﮐﻨﺪ.دﺳﺘﻢ از اﺷﮑﺶ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻋﻤﻞ ﻗﻠﺒﺶ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ، ﻃﻼﻗﺶ ﻣﯿﺪم.ﺑﺮاش ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮم.ﺧﻮدم ﺷﻮﻫﺮش ﻣﯿﺪم.ﻓﻘﻂ ﺑﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮐﻦ.ﺗﻨﻬﺎم ﻧﺬار!ﺑﺪون ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم. دﺳﺘﺶ را ﻓﺸﺮدم.ﻫﺴﺘﻢ ﻋﻠﯽ! درﺑﺎز ﺷﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ آژاﻧﺲ زﻧﮓ زدم ﺷﻤﺎ رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ.ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺘﺘﻮن دادﯾﻢ. ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻤﻮن ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻪ.ﭘﺪرم ﯾﻪ ﮐﻢ ﻧﺎﺧﻮﺷﻪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺖ.ﻣﺮﺳﯽ رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺟﺎن و رﻓﺘﻢ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم.راﻧﻨﺪه ﺟﻌﺒﻪ دﺳﺘﻤﺎل را ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ ﺧﺪا ﺑﺖ ﺻﺒﺮ ﺑﺪه ﺧﻮاﻫﺮ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﺒﺮي از ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮد،ﺗﺎرﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ آﻣﺪﺑﺎ ﺣﺎل زار.

@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_هفتم #چيستا_يثربي رﯾﺤﺎﻧﻪ دردﻓﺘﺮﻣﺠﻠﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد.ﮔﻔﺘﻢ راﺣﺖ ﺑﺎش.زﯾﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎي رﯾﺨﺘﻢ.ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ.ﻗﻄﺮات اﺷﮑﺶ در اﺳﺘﮑﺎن ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ.ﭼﺎي ﺑﺎ اﺷﮏ رﯾﺤﺎﻧﻪ! ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻪ.ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ دوران ﺳﻮﮔﻮاري ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺸﻢ. ﮔﻔﺖ:ﯾﻪ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﯿﺴﺘﺎ.زده ﺑﻪ ﺳﺮش!ﻫﻤﻪ ش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪاﺧﻼﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺷﺒﺎ ﻣﯿﺮه ﺗﻮ اﻧﺒﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺑﻪ.درم ﻗﻔﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ،اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻫﯿﻮﻻم!ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻏﺬا ﻣﯿﭙﺰم ﻧﻤﯿﺨﻮره.ﻣﯿﮕﻪ ﺳﯿﺮم.از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ.ﺷﺒﻢ زود ﻣﯿﺨﻮاﺑﻪ.اﺻﻼ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻪ! ﮔﻔﺘﻢ:ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺷﺪه؟ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ! ﺣﺲ ﮐﺮدم رﯾﺤﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰي را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺶ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ اﮔﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪه.ﻋﻠﯽ ﺟﻮاب داد.ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد: - ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ - ﺳﺮ ﮐﺎر.ﭼﻄﻮر؟ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت.. ﮔﻔﺖ:اﯾﻦ ﻋﻘﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮ ﺑﻮد! ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎدرت ﺑﻮدﻋﻠﯽ.ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدي!آرزوش ﺑﻮد.دﯾﺪي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﯿﻐﻪ راﺿﯽ ﻧﺸﺪ.ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﻤﺎﺗﻮن ﺑﺮه ﺗﻮ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ، ﺗﺎ ﻧﻔﺲ آﺧﺮو راﺣﺖ ﺑﮑﺸﻪ.ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟رﯾﺤﺎﻧﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻨﺠﺎ. ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﺑﺮاي ﭼﯽ؟

- ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺤﻠﺶ ﻧﻤﯿﺬاري. ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﻫﻤﻮن ﭘﺎرك ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪﺑﺒﯿﻨﻤﺖ.ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ! ﺗﺮﺳﯿﺪم.در ﺻﺪاﯾﺶ آژﯾﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم.ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ از ﺑﻤﺒﺎران. زودﺗﺮ از ﻣﻦ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل از دور ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪﻣﺶ، ﻗﻠﺒﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﻣﯿﮑﺮد.ﻋﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﺒﻮد. ﮔﻔﺖ:اﯾﻦ دﯾﻮوﻧﻪ ﺳﺖ!ﻣﯿﺨﻮام ﻗﻠﺒﺸﻮ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ.ﻣﯿﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ! ﺣﺎﻣﻠﻪ ام! ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﮐﻼﻏﻬﺎ ﺑﻮدو رﯾﺰش ﺑﺮﮔﻬﺎ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻫﻤﻪ ش ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺳﺖ! ﮔﻔﺖ؛ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﺘﯽ دﺳﺘﺸﻮ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ!ﻣﺎ از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ از ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﻮن ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ.ﺷﺎﯾﺪ رو ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎدرﺣﺴﺎدت ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ.اﮔﻪ ﻣﺎدر اﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﻧﺪاﺷﺖ اﺳﻤﺎ ﺑﺮه ﺗﻮ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ،ﯾﻪ ﻋﻘﺪ ﺻﻮري ﻣﯿﺨﻮﻧﺪﯾﻢ.ﺗﻤﻮم! اﻣﺎ ﻣﺎدرم ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ.ﯾﻪ رازﯾﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﻮن.ﻗﺴﻢ ﺑﻪ دل ﭘﺎﮐﺖ ﭼﯿﺴﺘﺎ، ﻣﻦ اﺻﻼ از ﻧﺰدﯾﮑﺸﻢ رد ﻧﺸﺪم.ﺣﺎﻣﻠﻪ؟ ﭼﻄﻮر ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﻓﻬﻤﯿﺪه؟دروغ ﻣﯿﮕﻪ! - ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺮﯾﺪ دﮐﺘﺮ؟ - ﻧﻤﯿﺎد! ﻣﯿﮕﻪ ﻣﯿﺨﻮاي ﺑﭽﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﯽ ﺑﺮي ﺑﺎ اون زﻧﻪ؟ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ وﺻﯿﺖ ﻣﺎدرت ﺑﻮدم.اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﭼﯿﺴﺘﺎ.ﻫﺮ دوﻣﻮن!ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم! ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻢ، ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ،ﺟﯿﻎ ﻣﯿﮑﺸﻪ.ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﻮ ﻧﻤﯿﻨﺪازم. ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺑﺮه ﭘﯿﺶ ﭘﺪرم؟ ﮔﻔﺖ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮﻫﯿﭽﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ.ﻓﻘﻂ ﯾﻪ راه دارﯾﻢ.ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ!ﻫﻤﻪ ﺟﻮره ﭘﺎت ﻫﺴﺘﻢ.از ﻣﺮز ﮐﻪ رد ﺷﺪﯾﻢ، ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼﻗﺶ ﻣﯿﺪم.ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﺎل اون. ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻧﻤﯿﺎد.ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻫﺴﺖ.
ﮔﻔﺖ:ﻣﺮﯾﻀﻪ!از ﺑﭽﮕﯿﺶ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد.ﻣﺎدرم دوﺳﺶ داﺷﺖ ﭼﻮن ﺧﻮدﺷﻮ ﺗﻮ ﻏﺮق ﺷﺪن ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﻮ درﯾﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ.ﻣﻦ ﺑﺶ دﺳﺖ ﻧﺰدم.ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻋﺴﻠﯽ وﺷﻔﺎﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم.ﺑﻪ اوﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻢ.زاﻧﻮ زد. - ﺗﻘﺎص ﭼﯿﻮ ﭘﺲ ﻣﯿﺪﯾﻢ ﭼﯿﺴﺘﺎ؟ﭼﯿﻮ؟ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ.ﺑﺎد ﻣﯿﻮزﯾﺪ.دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﻧﻤﯿﮑﺮد.ﻣﺜﻞ دﺳﺖ ﯾﮏ ﮐﻮدك.
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_هشتم #چيستا_يثربي ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺖ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد.ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ دل دل ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺣﺎﻟﺖ را ﺑﭙﺮﺳﻢ.ﺑﻌﺪ از آن ﻋﺰا و ﻋﻘﺪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ، ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪﻣﺪﺗﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﺖ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ.اﻣﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ، دﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد.ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺠﺴﻤﺖ ﻣﯿﮑﺮدم.ﻣﺜﻞ آن ﺳﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﻮدي و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﯽ از وﺳﻂ ﺧﻮن و آﺗﺶ ﺑﺮﮔﺮدي و ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﯽ.ﻣﺜﻞ آن ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدي و ﻣﺎدرت ، آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮﯾﺖ ﻣﯿﻤﺮد و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ از اﻣﯿﺪواري ﺑﺰﻧﯽ.ﭘﺲ درﺳﮑﻮت دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﮑﺮدي... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﺳﮑﻮت دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺮدم، و رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ.ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺳﺎده روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎرك ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ...ﻣﺜﻞ دو ﺑﭽﻪ دﺑﺴﺘﺎﻧﯽ.ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از آﯾﻨﺪه.. ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ؟ ﮐﺠﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ ! ﺗﻮ ﺑﺎ زﻧﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺎردار اﺳﺖ... و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺎ ﭘﺪري ﻧﺎﺧﻮش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز دارد...ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ ﯾﺎ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ.ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ دﯾﺮ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﯽ:ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ ﺑﺮوﯾﻢ.دﮐﺘﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ رﯾﺤﺎﻧﻪ را ﺑﺒﯿﻨﺪ.ﭼﻮن ﺑﺎ ﺗﻮ درددل ﮐﺮده، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﯽ. ﭼﻘﺪر ﺳﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻋﻠﯽ. ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﭼﻬﻞ دزد ﺑﻐﺪاد ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮔﻢ ﻧﺸﺪه! ﮔﻔﺘﯽ ﺳﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ و ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ي رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ!
ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺑﻮدي.ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ.ﯾﮏ زن ﺑﯿﻤﺎر در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ. روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻣﺖ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ! ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﺖ را ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺧﯿﺲ ﮐﺮدم... دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﯽ:ﭘﺪرت اﻻن ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪه؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ اﻻن زن دارﯾﺪ ﮐﺎﭘﯿﺘﺎن. ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮن.ﻧﺎﻣﻪ ﻣﭽﺎﻟﻪ اي را ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺬاﺷﺖ.دﺳﺖ ﺧﻂ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ اي ﺑﻮد. اﻻن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ، ﻣﻦ از ﺗﻬﺮان رﻓﺘﻢ.ﺗﻮ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ.ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﺎدرت را راﺿﯽ ﻧﮕﻪ داري.اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ.وﮐﺎﻟﺘﺶ را از ﻣﺎدرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ام...ﻣﻦ ﺑﺎردار ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺑﺎردار ﻧﻔﺮت ﺗﻮام!.آﻗﺎي ﻗﻬﺮﻣﺎن ! دارم ﺑﺎﻣﺮدي ازدواج ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي او ﭼﯿﺴﺘﺎ ﻫﺴﺘﻢ.ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر دوﺳﺘﻢ دارد. ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﺸﻮﯾﺪ!ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﺎدرت ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه ﻣﻦ ﺑﻮد..ﻫﻤﻪ ي اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ات را دوﺳﺖ دارم.ﺧﻮدش ﻃﻼﻗﻢ را از ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮد.اﮔﺮ ﺟﻠﻮي ﻣﺎدرت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﮑﺮدم ؛ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد.اﯾﻦ ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺑﻮد.ﺳﻬﻢ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻨﯿﺰ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر ﮐﺮد.ﺑﻪ اﻣﯿﺪ واﻫﯽ اﯾﻨﮑﻪ روزي ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻪ اي ﺷﻮد ﮐﻪ از داﻣﺎدش ﺑﯿﺰار اﺳﺖ!راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺴﺘﺎ ﮔﻔﺘﯽ ﺷﻐﻠﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟!ﮔﻔﺘﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﮐﺸﺘﻪ اي؟ ﮔﻔﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺗﻮ؛ ﺗﮏ ﺗﯿﺮاﻧﺪازي ﺗﻮﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﭘﺴﺮان ﻣﺤﻠﻪ را ﺗﺎ دم ﻣﺮگ زدي؛ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺗﻮ را دﯾﺪ و از ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ؟ﮔﻔﺘﯽ داﻧﺸﮕﺎه را ول ﮐﺮدي ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ؟...ﮔﻔﺘﯽ داﻧﺸﮕﺎه را ول ﮐﺮدي ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎز ﻋﺎدي ﻧﺒﻮدي.ﮔﻔﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ ارﺗﺒﺎط داري و ﻫﺮ دﺳﺘﻮري ﺑﺪه، ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ اﺟﺮا ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﺟﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮑﺮدي ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ات را ﺑﺪﻫﺪ، ﻓﺮداﯾﺶ اﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎره را ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯽ و ﺑﺮوي.ﮐﺠﺎﯾﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎن؟ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺑﺴﺘﯽ و ﺗﺎ وﺳﻂ دﺷﻤﻦ رﻓﺘﯽ، واﮔﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد، اﻻن ﺣﺘﯽ ﺗﮑﻪ ﻫﺎي ﺑﺪﻧﺖ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﻪ در ﻗﺒﺮ

ﺑﮕﺬارﻧﺪ؟ ﻣﺎدرت ارث ﭘﺪري ﻣﺮا ﺧﻮرد!ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ ﻓﺮوﺧﺘﯿﺪ، ﺑﯿﺸﺘﺮش ارث ﭘﺪري ﻣﻦ ﺑﻮد! اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ دﯾﮕﺮ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ.از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮم ، ﺳﯿﺎوش ﻃﺮف ﻫﺴﺘﯽ.دوﺳﺖ دوران ﻣﺪرﺳﻪ ات ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﻮد.ﻃﻼﻗﻢ و ﺣﻘﻢ را ازت ﻣﯿﮕﯿﺮد، و ﭼﯿﺴﺘﺎ ﺧﺎﻧﻢ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﯿﺨﻮاﻧﯽ، ﻣﯿﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﭘﯿﺘﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﺎ ، ﺟﺮات ﯾﮏ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري رﺳﻤﯽ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻤﺎ را ﻧﺪاﺷﺖ ؟ﭼﻮن ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﺟﻠﻮي ﭘﺪر و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺑﯿﺎورد! ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯿﮑﻨﻢ، روز ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﻠﺘﺶ را از ﺟﯿﺒﺶ درآورد!ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﻣﻬﺮﯾﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﻮد و ﭘﺪرت را ﺑﮑﺸﺪ! ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زدن و ﮐﺸﺘﻦ ﻋﺎدت ﮐﺮده، ﺗﻮ راﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ.ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺖ راﻫﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪ.ﻣﻦ ﻓﺮارﮐﺮدم،وﮔﺮﻧﻪ ﻣﺮاﻫﻢ ﻣﯿﮑﺸﺖ! ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﻏﺬا و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻮﻟﺶ زدم ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻓﺮار و ﺑﺮدن اﺳﻨﺎد ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﺷﻮم...او ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺰ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻧﯿﺴﺖ! ﮐﺪام ﻋﻤﻠﯿﺎت دﻧﯿﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﮐﻪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ !ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﺧﻮاﻫﺮ!ﻋﺎﺷﻖ ﻗﻬﺮﻣﺎن دﯾﻮاﻧﻪ اي ﺷﺪه اي!رﯾﺤﺎﻧﻪ..... ﺳﮑﻮﺗﯽ در اﺗﺎق ﺑﺮﻗﺮارﺷﺪ.ﻋﻠﯽ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ،ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري.ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺮم دﻧﺒﺎل ﻃﻼﻗﺶ.ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎن و ﺣﺎل ﺑﺪ ﻋﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم.... ﻫﺮﮔﺰ او را ﭼﻨﯿﻦ وﯾﺮان ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم !..... ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ.ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ، اﻣﺸﺐ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﻤﻮن وﮔﺮﻧﻪ ﻣﯿﻤﯿﺮم...
@Asheghaneha11

#رمان_پستچي #قسمت_آخر #چيستا_يثربي
..ﺑﺪون ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮم. اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮد.وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و آن ﭘﺴﺮك ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﺑﻮد! آﻧﺠﺎ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪم؟ﺑﯽ اﺟﺎزه ﭘﺪر،ﻫﺮﮔﺰﺷﺒﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﺣﺴﯽ در دروﻧﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ:ﻓﺮار ﮐﻦ ﭼﯿﺴﺘﺎ! ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ و ﺣﺲ دﯾﮕﺮي ﻣﯿﮕﻔﺖ:اﯾﻦ ﻣﺮدﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﺳﺖ و ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ او.ﭼﺮا ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺣﺘﯿﺎج دارد، ﺑﺎﯾﺪﺗﻨﻬﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬاري؟ ﺣﺎﻟﺶ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺒﻮد،ﻏﻢ ﻣﺮگ ﻣﺎدر و اﻫﺎﻧﺘﻬﺎي رﯾﺤﺎﻧﻪ درﻧﺎﻣﻪ اي ﮐﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد،ﺗﻮان ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭘﺪر زﻧﮓ زدم.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد.ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻢ،ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ! ﻋﻠﯽ ﺟﺎي ﻣﺮا روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮدش ﮐﻒ زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻢ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﻨﻢ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺖ ازﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻠﺪي. ﮔﻔﺘﻢ:ﺧﺐ ﮐﻪ ﭼﯽ؟اﺻﻼ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﻮ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﻋﻠﯽ؟ ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﮐﻮﻫﻮ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪي! اﮔﻪ آدم اﯾﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ،اﻧﻘﺪر ﺗﻮان ﻧﺪاره.ﺗﻮ از ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ؟ ﯾﻪ ﻣﺒﺎرز ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﮑﺸﻪ؟

ﮔﻔﺘﻢ:ﯾﻪ ادم ﮐﻪ ﺧﻮب ﻋﺎﺷﻘﻪ،ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺸﻮ دوﺳﺖ داره و اﮔﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﺎ ﮐﺸﻮرش دﻓﺎع ﮐﻨﻪ، از ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ،ﺣﺘﯽ ﮐﺸﺘﻦ! ﻣﺜﻞ ﭘﻬﻠﻮون ﻗﺼﻪ ﻫﺎ! ﮔﻔﺖ از ﻣﻦ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ،ﭼﻪ ﺳﻮاﻟﯽ! - ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻣﻪ رﯾﺤﺎﻧﻪ؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ! ﻣﻦ از وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم داﻧﺸﮕﺎﻫﻮ ول ﮐﺮدي، رﻓﺘﯽ ﺟﻨﮓ،ﺧﻮب ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ. ﮔﻔﺖ ﮐﺎش ﻣﺤﺮﻣﯿﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺰدﯾﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ؟ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ. ﮔﻔﺖ:دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ،ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪم!ﺧﺮﻣﺎﯾﯿﻪ،ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ﺧﻮاﺑﺸﻮ دﯾﺪم.. - ﻋﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ؟رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﺮده،ﻣﺎدرت رﻓﺘﻪ و ﻣﻦ ﺑﯽ اﺟﺎزه ﭘﺪرم اﯾﻨﺠﺎم.اوﻧﻮﻗﺖ ﻓﻘﻂ آرزو داري ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻠﻨﺪه،آره!ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮدﯾﺎ ﺟﻨﮓ،ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ.دﻟﻤﻮ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺖ ﻓﮑﺮﻧﮑﻨﻢ!آدم ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻓﺮارﮐﻨﻪ،راه دوري ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮه. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺠﺎي ﻗﻠﺒﺖ ﺟﺎ دارم ﻋﻠﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﺳﺮﺗﻮ ﺑﺬار رو ﺳﯿﻨﻪ م ﺗﺎﺑﻔﻬﻤﯽ. ﻫﺮ دو ﺳﺮخ ﺷﺪﯾﻢ.از ﻧﻮر ﮐﻢ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻣﺶ.وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺳﺮخ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ:ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻓﺮدا!
ﺻﺪاي ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺒﺶ را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم.از ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم. - ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺸﻪ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺮي! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ!ﯾﻪ ﮐﻢ دورﺗﺮ...ﺑﺸﯿﻦ رو ﻣﺒﻞ! اﻧﮕﺎر ﮐﺎر ﺑﺪي ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺖ، ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺑﭽﻪ اوﻟﻤﻮن دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ.اﺳﻤﺸﻮ ﻣﯿﺬارم دﻋﺎ.ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﺎدﻋﺎي ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﻬﻢ داد. ﮔﻔﺘﻢ:ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪ -ﭼﺮا؟ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را روي ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺖ؛ ﻫﻼل ﻣﺎﻫﻮ دﯾﺪم.ﯾﻪ آرزو ﮐﻦ!ﮔﻔﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ازم ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺸﯽ! ﻫﻨﻮزﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ درﺑﺎز ﺷﺪ.ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻣﺜﻞ ﮐﺎرد! رﯾﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻣﻮردم درﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:اﮔﻪ زﻧﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﻪ؟ﺑﺘﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ.ﮐﺜﯿﻔﻦ!ﺑﮕﯿﺮﯾﻨﺸﻮن! ﻣﻦ دﯾﮕﺮ آن دﺧﺘﺮ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ زود ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﮕﯿﺮد.ﻋﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺮد ﺳﯽ و ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ اي ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﯿﺪاﻧﻬﺎي ﺟﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻫﺮﭼﻪ داد ﻣﯿﺰد،ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ.ﻣﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮدﯾﻢ.ﻣﻦ، ﭘﺪر، ﻋﻠﯽ و ﺣﺘﯽ ﻣﺎدر. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎﻫﯿﭻ! ﭘﺪرم اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﺎﻓﺘﺎد.آراﻣﺶ ﻣﺎ رﯾﺤﺎﻧﻪ را ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﮐﺮد.
@Asheghaneha11

دانلود رسمی سریال بی نظیر #ممنوعه
⭕️ #قسمت_دوم
*پر ستاره ترین سریال ایرانی


کیفیت 480
http://uproad.ir/affiliate/EzpxmqhAwY

کیفیت 720 http://uproad.ir/affiliate/pBPKx74QKF

کیفیت 1080
http://uproad.ir/affiliate/rftkND2kYE