#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_یکم #چيستا_يثربي
ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻫﺰاران ﺣﺮف درﺳﯿﻨﻪ داري،ﻫﺰاران ﺑﻐﺾ درﮔﻠﻮ،ﺗﻤﺎم رﮔﻬﺎي ﺗﻨﺖ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﯽ،اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ! آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد، ﺻﺪاﯾﺶ از ﺟﺎي دوري ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ.از ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ دور،ﮔﻠﻬﺎ و ﺳﺒﺰه ﻫﺎي ﺧﻮﻧﯽ،ﺳﻪ ﺳﺎل دوﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﯿﺎن ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ و ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ و آن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ،ﮐﺎر، ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ، ﻧﻮﺷﺘﻦ، رد ﺷﺪن آﺛﺎرت و ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻧﺴﻮر،ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﯾﺎدت ﻣﯿﺪﻫﺪ ﯾﮏ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﺮداري.ﮔﯿﺴﻮاﻧﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ،دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ، ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ات را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ.ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺘﯽ! اﮔﺮ اﻣﯿﺪ و ﻋﺸﻖ ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ، ﮐﻮدﮐﯽ دﻟﻢ را ﮐﻨﺎر زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. اﻣﺎﺷﻮر ﻋﺸﻖ،آدم را از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ دوام آوردم. ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺑﺪ ﻣﻦ ﺷﺪ، دﺳﺘﻪ اي ﻧﺎﻣﻪ از ﺟﯿﺒﺶ در آورد، و ﮔﻔﺖ:ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ ﺧﻮاﻫﺮ! اون ﻫﺮ ﺷﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ.ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد.ﺗﻮ ﺧﻮاب اﺳﻤﺘﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎوﺳﻂ راه ﮔﻢ ﺷﺪ.اﻣﺎ اﯾﻨﺎروﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ.ﺑﻬﺖ ﻧﺪادم،ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم زﺧﻢ ﮐﻬﻨﻪ رو ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻢ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﺮزان ﺑﺴﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺑﻮي ﺧﺎك ﻣﯿﺪاد و ﺷﮑﻮﻓﻪ.ﺑﻮي ﺧﻮن ﻣﯿﺪاد و ﻋﺸﻖ و ﻋﻠﯽ. ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ رو ﺑﺎﮔﺮﯾﻪ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم اوﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد؟ﺣﺘﯽ زﯾﺮ آﺗﯿﺶ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺣﺎج اﮐﺒﺮ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﯾﺎﻧﻪ!اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟اوﻧﻢ ﺑﺎﺣﺮف وﺗﻬﺪﯾﺪﺣﺎﺟﯽ رﯾﯿﺲ! ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ،دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد،دﻟﻢ ﮐﻔﺘﺮ اﻫﻠﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ
ش ﺑﻮد.اﻻن ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ، اﻻن وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮه،اﻻن اﺳﻠﺤﻪ ﺷﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﺎﻻ ﺑﻪ اﺑﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﯾﺎد ﻣﻦ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﺑﺮم!ﺳﺎﻋﺖ اﺗﺎﻗﻤﻮ رو وﻗﺖ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎز ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺑﺪوﻧﻢ.ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪم.ﺣﺎﻻ ﮐﯿﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﻢ؟ ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﻮ! ﮔﻔﺘﻢ.ﺗﻮ،ﺣﺎﺟﯽ،ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ.ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎش ﻣﯿﺨﻮام.ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺳﺮش را زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ.آﺳﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ. ﮔﻔﺘﻢ:ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺷﻮ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدم و ﻧﻤﺮدم.ﻣﯿﮕﯽ ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺧﻨﺪه داره!ﭘﺎي دﻧﯿﺎ واﯾﻨﻤﯿﺴﻢ، ﭘﺎي اون واﯾﻤﯿﺴﻢ!ﺑﮕﻮ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ!... - ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ.ﻣﺎدرش ﻣﺮﯾﻀﻪ.ﺳﺮﻃﺎن،دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺖ واﺳﻪ ﺧﺮج درﻣﻮن ﻣﺎدرش.ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮕﻮ دوﺳﺎﻟﻪ. ﺷﺎﯾﺪﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ دوﺳﺘﺎش و ﺣﺎﺟﯽ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻦ.ﻣﺎدرش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺣﺎﻟﻪ.ﻫﺮ روز ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﺒﺮه ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ.اﻣﺎ دﮐﺘﺮا ﻗﻄﻊ اﻣﯿﺪ ﮐﺮدن.ﻣﯿﮕﻦ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه. ﮐﺎﻏﺬي ﺗﺎﺧﻮرده از ﺟﯿﺒﺶ درآورد. ﮔﻔﺖ:ﺑﯽ اﺟﺎزه دارم آدرﺳﻮ ﻣﯿﺪم.اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﮔﻨﺎﻫﺎﻣﻮ ﺳﺒﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ.اﻣﺎ ﺑﺮاي دروﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺖ ﮔﻔﺘﻦ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ! ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﺑﺒﺨﺸﻪ...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11
ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﻫﺰاران ﺣﺮف درﺳﯿﻨﻪ داري،ﻫﺰاران ﺑﻐﺾ درﮔﻠﻮ،ﺗﻤﺎم رﮔﻬﺎي ﺗﻨﺖ ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﯽ،اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﻼﻣﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ! آن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد، ﺻﺪاﯾﺶ از ﺟﺎي دوري ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ.از ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ دور،ﮔﻠﻬﺎ و ﺳﺒﺰه ﻫﺎي ﺧﻮﻧﯽ،ﺳﻪ ﺳﺎل دوﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﯿﺎن ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ و ﮐﻮﭼﻪ ﻋﻠﯽ و آن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭘﺸﺖ ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ،ﮐﺎر، ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ، ﻧﻮﺷﺘﻦ، رد ﺷﺪن آﺛﺎرت و ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻧﺴﻮر،ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﯾﺎدت ﻣﯿﺪﻫﺪ ﯾﮏ ﻗﯿﭽﯽ ﺑﺮداري.ﮔﯿﺴﻮاﻧﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ،دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺖ را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ، ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ات را ﻗﯿﭽﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﻗﯿﭽﯽ ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ.ﺷﺒﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺴﺘﯽ! اﮔﺮ اﻣﯿﺪ و ﻋﺸﻖ ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ، ﮐﻮدﮐﯽ دﻟﻢ را ﮐﻨﺎر زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. اﻣﺎﺷﻮر ﻋﺸﻖ،آدم را از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﻣﻦ دوام آوردم. ﺣﺎج اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺑﺪ ﻣﻦ ﺷﺪ، دﺳﺘﻪ اي ﻧﺎﻣﻪ از ﺟﯿﺒﺶ در آورد، و ﮔﻔﺖ:ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ ﺧﻮاﻫﺮ! اون ﻫﺮ ﺷﺐ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﻨﻮﺷﺖ.ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد.ﺗﻮ ﺧﻮاب اﺳﻤﺘﻮ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎوﺳﻂ راه ﮔﻢ ﺷﺪ.اﻣﺎ اﯾﻨﺎروﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ.ﺑﻬﺖ ﻧﺪادم،ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم زﺧﻢ ﮐﻬﻨﻪ رو ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻢ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﺮزان ﺑﺴﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﺑﻮي ﺧﺎك ﻣﯿﺪاد و ﺷﮑﻮﻓﻪ.ﺑﻮي ﺧﻮن ﻣﯿﺪاد و ﻋﺸﻖ و ﻋﻠﯽ. ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ رو ﺑﺎﮔﺮﯾﻪ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم اوﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﻮد؟ﺣﺘﯽ زﯾﺮ آﺗﯿﺶ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺣﺎج اﮐﺒﺮ.ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي ﯾﺎﻧﻪ!اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟اوﻧﻢ ﺑﺎﺣﺮف وﺗﻬﺪﯾﺪﺣﺎﺟﯽ رﯾﯿﺲ! ﭘﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎم اوﻧﺠﺎ ،دﺳﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد،دﻟﻢ ﮐﻔﺘﺮ اﻫﻠﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ
ش ﺑﻮد.اﻻن ﺑﯿﺪار ﻣﯿﺸﻪ، اﻻن وﺿﻮ ﻣﯿﮕﯿﺮه،اﻻن اﺳﻠﺤﻪ ﺷﻮ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﺎﻻ ﺑﻪ اﺑﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ و ﯾﺎد ﻣﻦ ﻣﯿﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﺑﺮم!ﺳﺎﻋﺖ اﺗﺎﻗﻤﻮ رو وﻗﺖ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎز ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺑﺪوﻧﻢ.ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺸﯿﺪم.ﺣﺎﻻ ﮐﯿﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﻢ؟ ﮔﻔﺖ:ﻣﻨﻮ! ﮔﻔﺘﻢ.ﺗﻮ،ﺣﺎﺟﯽ،ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ.ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎش ﻣﯿﺨﻮام.ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺳﺮش را زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ.آﺳﻮن ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ. ﮔﻔﺘﻢ:ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺷﻮ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدم و ﻧﻤﺮدم.ﻣﯿﮕﯽ ﭘﺎش واﯾﺴﺎدي! ﺧﻨﺪه داره!ﭘﺎي دﻧﯿﺎ واﯾﻨﻤﯿﺴﻢ، ﭘﺎي اون واﯾﻤﯿﺴﻢ!ﺑﮕﻮ ﺣﺎج اﮐﺒﺮ!... - ﭼﻬﺎر ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ.ﻣﺎدرش ﻣﺮﯾﻀﻪ.ﺳﺮﻃﺎن،دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺧﻮﻧﻪ رو ﻓﺮوﺧﺖ واﺳﻪ ﺧﺮج درﻣﻮن ﻣﺎدرش.ﺑﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﮕﻮ دوﺳﺎﻟﻪ. ﺷﺎﯾﺪﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ دوﺳﺘﺎش و ﺣﺎﺟﯽ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻦ.ﻣﺎدرش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺣﺎﻟﻪ.ﻫﺮ روز ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﺒﺮه ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ.اﻣﺎ دﮐﺘﺮا ﻗﻄﻊ اﻣﯿﺪ ﮐﺮدن.ﻣﯿﮕﻦ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮه. ﮐﺎﻏﺬي ﺗﺎﺧﻮرده از ﺟﯿﺒﺶ درآورد. ﮔﻔﺖ:ﺑﯽ اﺟﺎزه دارم آدرﺳﻮ ﻣﯿﺪم.اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﮔﻨﺎﻫﺎﻣﻮ ﺳﺒﮏ ﮐﻨﻪ ﺑﺮاي ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ.اﻣﺎ ﺑﺮاي دروﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺖ ﮔﻔﺘﻦ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ! ﺧﺪا ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻧﻮ ﺑﺒﺨﺸﻪ...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11