#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_دوم #چيستا_يثربي ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ اﻗﺎﻗﯿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم.ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺑﻮد.ﭘﻼك ﺳﻪ. ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ.آﻧﻘﺪر ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎرﻋﮑﺲ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﮐﻮدك ﺑﻮد.ازآن ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ! ﻗﻠﺒﻢ اﻧﮕﺎردرزد ودرﺑﺎز ﺷﺪ.اول ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد. داﺧﻞ رﻓﺖ، ﻣﺎدرش را روي وﯾﻠﭽﺮ ﺑﯿﺮون آورد. از آن زن ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ، ﻣﻮﺟﻮدي دردﻣﻨﺪ وﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد.ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪي ﺑﺮ ﺳﺮ،ﺑﻪ ﺟﺎي ﮔﯿﺴﻮان ﺑﻮر،ﻓﺮق ﺳﺮش ﻣﯿﺪرﺧﺸﯿﺪ.اﺑﺮو و ﮔﯿﺴﻮاﻧﺶ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ درد ﻣﯿﮑﺸﺪ. دﻟﻢ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ.ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎي دردﻣﻨﺪش را ﺑﺒﻮﺳﻢ.ﻋﻠﯽ روي ﻣﺎدرش را ﺑﺎﭘﺘﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﻫﻤﺎن ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﺑﻮد.ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد.ﺷﺎﯾﺪﮐﻤﯽ آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﭼﻬﺎر ﺷﺎﻧﻪ ﺗﺮ.ﺑﻮي ﮔﻨﺪﻣﺰار ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﻮﭼﻪ را ﭘﺮ ﮐﺮد.اﻣﺎ رﻧﺞ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ، ﮐﻼﻏﻬﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎدواداﺷﺖ. ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ اي ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻢ.ﻣﻄﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮاي دﯾﺪار ﺑﺎﺷﺪ.ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﺎش ﻣﺮا ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ و رد ﻣﯿﺸﺪ.اﻣﺎ دﯾﺪ! ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎد. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﻔﺴﺶ را آزاد ﮐﻨﺪ.ﺣﺎﻟﺶ از ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد.دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﮔﺮﯾﺰ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻼم دادم.اول ﺑﻪ ﻣﺎدرش و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ او.ﻣﺎدرش ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد.ﺣﺘﯽ ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺰﻧﺪ.ﺑﯿﻘﺮارﺷﺪ.ﭘﺘﻮ از روي ﭘﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد. ﻋﻠﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ.آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ:ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ!
ﻣﺎدرش را در ﭘﺘﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ.ﺿﺪ ﻧﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﺗﻤﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن، ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺑﻮد.ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺖ.ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﺎد روز ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ در ﭘﺎدﮔﺎن اﻓﺘﺎدم، ﮔﻔﺘﻢ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.روي دﺳﺘﺶ ﺟﺎي ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺑﻮد.دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ.ﮔﺮم وﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ.اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ رﻫﺎ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ! ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ دﻋﻮام ﺷﺪ.ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯿﻢ دﺧﺘﺮه ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد،ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻮﺳﻨﯽ.واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻪ،ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﯿﺪاد!ﺣﺎﺟﯽ از ﺳﺮﺳﺨﺘﯿﺖ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ، دروغ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﻧﺘﻮﻧﺠﺎت ﺑﺪه. ﮔﻔﺘﻢ، اون ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ.ﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ! ﮔﻔﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎم ﻗﻬﺮي.وﺳﻂ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺑﻮدم.ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم.ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮات ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺪادم.وﻟﯽ.. ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ول ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن.ﯾﻪ ﻋﻤﺮ وﻗﺖ دارﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.اﻻن دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ وﻫﯿﭽﮑﺲ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺎرو از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ.ﺧﻮدم ﮐﻨﯿﺰي ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺧﻮدم دوﺳﺶ دارم.اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻧﯿﺘﻮ ﺑﻢ داد ﮔﻔﺘﻢ:اي ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﺰ ﭘﺎ،ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ،اﯾﻦ ﺑﺎرﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮم! ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد،ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه!دارم از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪم!ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻨﻪ.ﺟﻮوﻧﯿﺸﻮ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ.ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﮑﺮد،ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد.دﺳﺘﻢ را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻟﺮزﯾﺪ. ﮔﻔﺖ:ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰم.ﻋﺼﺮي دم ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﻪ. ﮔﻔﺖ:ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺗﻨﻮري.ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮕﻪ.ﭼﻘﺪر...اﮔﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11
ﻣﺎدرش را در ﭘﺘﻮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ.ﺿﺪ ﻧﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﺗﻤﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن ﺟﻬﺎن، ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﺑﻮد.ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺖ.ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﺎد روز ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ در ﭘﺎدﮔﺎن اﻓﺘﺎدم، ﮔﻔﺘﻢ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.روي دﺳﺘﺶ ﺟﺎي ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺑﻮد.دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ.ﮔﺮم وﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ.اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ رﻫﺎ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ! ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ دﻋﻮام ﺷﺪ.ﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯿﻢ دﺧﺘﺮه ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد،ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻮﺳﻨﯽ.واﺳﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻪ،ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﯿﺪاد!ﺣﺎﺟﯽ از ﺳﺮﺳﺨﺘﯿﺖ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ، دروغ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﻧﺘﻮﻧﺠﺎت ﺑﺪه. ﮔﻔﺘﻢ، اون ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ.ﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﮐﻨﺎر ﺗﻮ! ﮔﻔﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎم ﻗﻬﺮي.وﺳﻂ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺑﻮدم.ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم.ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮات ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﺪادم.وﻟﯽ.. ﮔﻔﺘﻢ:ﮔﺬﺷﺘﻪ رو ول ﮐﻦ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن.ﯾﻪ ﻋﻤﺮ وﻗﺖ دارﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.اﻻن دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ وﻫﯿﭽﮑﺲ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺎرو از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻪ.ﺧﻮدم ﮐﻨﯿﺰي ﻣﺎدرﺗﻮ ﻣﯿﮑﻨﻢ.ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺧﻮدم دوﺳﺶ دارم.اﮐﺒﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻧﯿﺘﻮ ﺑﻢ داد ﮔﻔﺘﻢ:اي ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﺰ ﭘﺎ،ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ،اﯾﻦ ﺑﺎرﻣﻦ از ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮم! ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد،ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه!دارم از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪم!ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻨﻪ.ﺟﻮوﻧﯿﺸﻮ ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ.ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﮑﺮد،ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮد.دﺳﺘﻢ را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻟﺮزﯾﺪ. ﮔﻔﺖ:ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻋﺰﯾﺰم.ﻋﺼﺮي دم ﻗﺒﺮ ﻣﺤﺴﻦ.
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺷﻪ. ﮔﻔﺖ:ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺗﻨﻮري.ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮕﻪ.ﭼﻘﺪر...اﮔﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11