#رمان_پستچي #قسمت_سیزدهم #چيستا_يثربي
ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ؟ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ، ﭼﻘﺪر دﯾﮕﺮﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.از آن ﺻﺒﺢ زودي ﮐﻪ رﻓﺖ،دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ.ﻣﮕﺮ آدم ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎي ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮدن را ﺑﺸﻤﺮد؟ﻣﺜﻞ ﺑﺮزخ اﺳﺖ، ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اش ﻋﻤﺮي..و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺷﻐﻞ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﻫﺮ روز ﺑﻪ ادارات ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم. - "اﻗﻠﯿﺘﯿﺪ؟" - ﻧﻪ.ﺳﺎداﺗﻢ! - ﭘﺲ اﯾﻦ اﺳﻢ ﮐﺎﻓﺮي؟ - ﮐﺠﺎﯾﺶ ﮐﺎﻓﺮي اﺳﺖ؟ ﭼﯿﺴﺘﺎ در اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن،ﯾﻌﻨﯽ داﻧﺶ و داﻧﺎﯾﯽ. ﯾﮏ اﺳﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﻗﺪﯾﻤﯿﺴﺖ !ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻋﻬﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد اﺳﻢ دﺧﺘﺮش را ﭼﯿﺴﺘﺎ ﺑﮕﺬارد. ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ را دوﺳﺖ داﺷﺖ. -ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﻧﯿﺮو ﻻزم ﻧﺪارﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻮاﺑﻖ ﮐﺎري ام را ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ،ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎوردﻧﺪ.ﮐﻔﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ !ﺑﺎﻻﺧﺮه رﯾﯿﺲ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮي ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ، از ﻗﻠﻤﻢ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ و ﺷﻐﻞ ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد.ﺗﺎﺗﺮ درﻣﺎﻧﯽ! ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻠﺪي!ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ!ﻣﻤﻨﻮن دﮐﺘﺮ ﻧﻘﻮي ﻋﺰﯾﺰ.ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ! ﻫﺮ روز ﻗﺒﻞ از داﻧﺸﮕﺎه،ﺳﺮي ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﯿﺰدم.ﻋﻠﯽ ﻧﻪ اﺟﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ،ﻧﻪ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮد.ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺳﺮي، ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ﻋﻠﯽ
ﻣﻦ،اﻣﺮوز ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﯽ ﺧﺒﺮ!ﺣﺎﺟﯽ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺣﺮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﺸﻐﻮل ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻨﺪ! ﮐﺪام ﻋﻤﻠﯿﺎت!ﻣﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ؟ﻫﻨﻮزدر ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد.ﻣﮕﺮ آزاد ﮐﺮدن دو اﺳﯿﺮﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ؟ﭼﯿﺰي را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ، در راه ﻓﻘﻂ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪم.ﯾﮏ دﻋﺎي ﻧﻮر در ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻮد، ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد.ﻫﺮ ﭼﺎه ،ﺟﻮي آب،ﯾﺎ ﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم، ﺧﻢ ﻣﯿﺸﺪم و در آن ﻧﺎم ﻋﻠﯽ را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﺗﻤﺎم آﺑﻬﺎ و ﭼﺎﻫﻬﺎي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ.ﭘﺲ ﺻﺪاي ﻣﺮاﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.ﮐﺎش دﻟﻢ ﺟﺮﻋﻪ آﺑﯽ ﺑﻮد!ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﮐﻼﻏﻬﺎ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪم.ﻗﻠﺒﻢ ﻃﺒﻞ ﺟﻨﮕﯽ ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﺪ.ﺧﻮاﺑﺶ را دﯾﺪه ﺑﻮدم!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا درﺧﻮاب، ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد.ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ،ﭘﺮ از درد و ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ.ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد.وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ.ﮔﯿﺴﻮاﻧﻢ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد،ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ. اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻋﻠﯽ.وﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎم ﺗﻮ را در ﭼﺎه ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﻢ!ﭼﺮا ﺧﺪا ﯾﻮاﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ؟ آﻧﺸﺐ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم، ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم.ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد.ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ؟ آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺐ؟ در را ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ،ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻣﺸﮑﯽ اش دﯾﺪم.ﻋﻄﺮ ﯾﺎس...آدﻣﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ:ﺑﺸﯿﻦ ﭼﯿﺴﺘﺎ! ﺧﺪاﯾﺎ! ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮم.اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ازدواج ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ،ﻣﺠﺒﻮره!ﺑﺮاي ﮐﺎرش..ﺑﺎﯾﻪ دﺧﺘﺮاﻫﻞ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ،وﻟﯽ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم.ﺑﻪ ﻫﻮش ﮐﻪ آﻣﺪم، ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﻮد. ﻣﺎدر!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11
ﭼﻨﺪ ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ؟ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ، ﭼﻘﺪر دﯾﮕﺮﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.از آن ﺻﺒﺢ زودي ﮐﻪ رﻓﺖ،دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ.ﻣﮕﺮ آدم ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ روزﻫﺎي ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮدن را ﺑﺸﻤﺮد؟ﻣﺜﻞ ﺑﺮزخ اﺳﺖ، ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اش ﻋﻤﺮي..و ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺷﻐﻞ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﻫﺮ روز ﺑﻪ ادارات ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم. - "اﻗﻠﯿﺘﯿﺪ؟" - ﻧﻪ.ﺳﺎداﺗﻢ! - ﭘﺲ اﯾﻦ اﺳﻢ ﮐﺎﻓﺮي؟ - ﮐﺠﺎﯾﺶ ﮐﺎﻓﺮي اﺳﺖ؟ ﭼﯿﺴﺘﺎ در اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن،ﯾﻌﻨﯽ داﻧﺶ و داﻧﺎﯾﯽ. ﯾﮏ اﺳﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﻗﺪﯾﻤﯿﺴﺖ !ﭘﺪرم ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻋﻬﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد اﺳﻢ دﺧﺘﺮش را ﭼﯿﺴﺘﺎ ﺑﮕﺬارد. ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ را دوﺳﺖ داﺷﺖ. -ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.ﻧﯿﺮو ﻻزم ﻧﺪارﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻮاﺑﻖ ﮐﺎري ام را ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﻧﺪ،ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎوردﻧﺪ.ﮐﻔﻦ ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ !ﺑﺎﻻﺧﺮه رﯾﯿﺲ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮي ﺑﻬﺰﯾﺴﺘﯽ، از ﻗﻠﻤﻢ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ و ﺷﻐﻞ ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد.ﺗﺎﺗﺮ درﻣﺎﻧﯽ! ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻠﺪي!ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ!ﻣﻤﻨﻮن دﮐﺘﺮ ﻧﻘﻮي ﻋﺰﯾﺰ.ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ! ﻫﺮ روز ﻗﺒﻞ از داﻧﺸﮕﺎه،ﺳﺮي ﺑﻪ ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﯿﺰدم.ﻋﻠﯽ ﻧﻪ اﺟﺎزه داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ،ﻧﻪ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﮕﯿﺮد.ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﺳﺮي، ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ﻋﻠﯽ
ﻣﻦ،اﻣﺮوز ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﯽ ﺧﺒﺮ!ﺣﺎﺟﯽ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺣﺮاﺳﺖ ﮔﻔﺖ ،ﺑﮕﻮ ﺧﺒﺮي ﻧﯿﺴﺖ.ﻣﺸﻐﻮل ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻨﺪ! ﮐﺪام ﻋﻤﻠﯿﺎت!ﻣﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ؟ﻫﻨﻮزدر ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد.ﻣﮕﺮ آزاد ﮐﺮدن دو اﺳﯿﺮﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ؟ﭼﯿﺰي را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ، در راه ﻓﻘﻂ دﻋﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪم.ﯾﮏ دﻋﺎي ﻧﻮر در ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻮد، ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻣﯿﺪاد.ﻫﺮ ﭼﺎه ،ﺟﻮي آب،ﯾﺎ ﮔﻮداﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪم، ﺧﻢ ﻣﯿﺸﺪم و در آن ﻧﺎم ﻋﻠﯽ را ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدم.ﺗﻤﺎم آﺑﻬﺎ و ﭼﺎﻫﻬﺎي زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ.ﭘﺲ ﺻﺪاي ﻣﺮاﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.ﮐﺎش دﻟﻢ ﺟﺮﻋﻪ آﺑﯽ ﺑﻮد!ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﮐﻼﻏﻬﺎ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪم.ﻗﻠﺒﻢ ﻃﺒﻞ ﺟﻨﮕﯽ ﻗﺼﻪ ﻣﯿﺸﺪ.ﺧﻮاﺑﺶ را دﯾﺪه ﺑﻮدم!ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا درﺧﻮاب، ﺳﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد.ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ،ﭘﺮ از درد و ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ.ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد.وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ.ﮔﯿﺴﻮاﻧﻢ را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد،ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ. اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎﺳﺖ ﻋﻠﯽ.وﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎم ﺗﻮ را در ﭼﺎه ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﻢ!ﭼﺮا ﺧﺪا ﯾﻮاﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﻢ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﮕﻔﺖ؟ آﻧﺸﺐ،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم، ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم.ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد.ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ؟ آﻧﻮﻗﺖ ﺷﺐ؟ در را ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدم ،ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر ﻋﻠﯽ را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻣﺸﮑﯽ اش دﯾﺪم.ﻋﻄﺮ ﯾﺎس...آدﻣﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ:ﺑﺸﯿﻦ ﭼﯿﺴﺘﺎ! ﺧﺪاﯾﺎ! ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺳﻨﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮم.اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ازدواج ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ،ﻣﺠﺒﻮره!ﺑﺮاي ﮐﺎرش..ﺑﺎﯾﻪ دﺧﺘﺮاﻫﻞ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ،وﻟﯽ... ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪم.ﺑﻪ ﻫﻮش ﮐﻪ آﻣﺪم، ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻي ﺳﺮم ﺑﻮد. ﻣﺎدر!
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11