#رمان_پستچي #قسمت_بيست_و_چهارم #چيستا_يثربي ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎدت داﺷﺖ.ﺟﻨﮓ، ﺑﻤﺒﺎران، ﻣﻮﺷﮏ ﺑﺎران، ﺳﺮﻣﺎ؛ ﺳﻬﯿﻪ ﺑﻨﺪي ﻧﻔﺖ وﺧﻮراﮐﯽ، ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ، ﻗﻄﻊ ﮔﺎز، ﺗﺮس و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ..ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﻋﺎدت داﺷﺖ.اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ، ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﺗﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﯿﺒﺎﺧﺘﻢ.ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺰرﮔﺎﻧﺶ ﻋﺎدت داﺷﺖ و ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺟﻨﮕﯿﺪن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻤﯿﺮي،ﺑﺎﯾﺪ اول ﺟﻨﮕﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ، ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ! ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﻠﻨﮓ وﺣﺸﯽ ﺷﺪ. - ﻣﮕﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ؟از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﺪت،داره ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺒﯿﻦ ﻋﻠﯽ.ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻮ ﺑﯿﺨﺒﺮي ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﻮﻧﺪم.ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ام اﻣﯿﺪﻣﻮ از دﺳﺖ ﻧﺪادم.ﻫﻤﯿﻦ اﻣﯿﺪ ﻣﻨﻮ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ.اﺗﻔﺎﻗﺎي زﯾﺎدي اﯾﻨﺠﺎ اﻓﺘﺎد.ﻣﻦ از ﻃﺮف زوزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاي ﮔﺰارش ﮐﺘﺎب رﻓﺘﻢ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ.ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ.اﻣﺎ ﻧﻤﻮﻧﺪم.ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺟﺎم و ﻣﺮﯾﺪ ﻣﺮدا و زﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﯾﻦ ﺧﺎك ﺟﻨﮕﯿﺪن.اﺳﺘﺎدم ﺑﺮام ﺑﻮرس ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺖ.ﻧﺮﻓﺘﻢ.ﻣﺮداي زﯾﺎدي اوﻣﺪن و رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرم آرزو داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺷﻮن ازدواج ﮐﻨﻢ.آدم ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد.ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم.ﺑﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺘﻢ:آدم دﻟﺶ ﮐﻪ دروازه ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﻪ ﻋﺪه آدم ﺑﯿﺎن و ﺑﺮن.ﻣﻦ اﯾﻦ دروازه رو ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻠﯽ ﮐﺮدم.ﮐﺴﯽ رو ﺑﻪ زور ﺗﻮش راه ﻧﺪه! ﮔﻔﺖ.اﮔﻪ ﻧﯿﺎد،اﮔﻪ ﻧﺨﻮاد،اﮔﻪ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ!ﮔﻪ اوﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﻮﺟﻮﻧﯿﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدي؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺬار ﺑﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻪ،ﺑﻌﺪ!
ﺣﺎﻻ ﻋﻠﯽ وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ.ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﺟﻨﮕﻮ دووم آوردي، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﺎدرﺗﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ.ﻫﯿﭻ ﻣﺎدري ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاد!اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻦ.ﻣﻦ، ﺗﻮ،رﯾﺤﺎﻧﻪ!ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﯾﺎ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﮕﻢ! ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﺳﻮار ﺷﻮ!ﺧﻮدت ﺑﺶ ﺑﮕﻮ!دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯿﺪه. ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺠﻨﮕﯽ؟ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪي؟ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﺮاي ﺗﻮﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﯿﺠﻨﮕﻢ.اﻣﺎﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺎدري ﮐﻪ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه،ﻧﻪ!ﺑﺪون ﮐﻨﺎرت واﯾﻤﯿﺴﻢ.ﺑﻬﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻦ.اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺑﺪ ﻧﮑﻦ.ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ.اول رﯾﺤﺎﻧﻪ را دﯾﺪم. ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.دﮐﺘﺮ اوﻣﺪه. ﻋﻠﯽ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرش دوﯾﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه.ﺑﺘﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم.ﻧﻤﯿﺨﻮام زن ﻣﺮدي ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻓﮑﺮ ﯾﻪ زن دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ!ﻣﺎدرم زود ﻣﺮد.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺰرگ ﮐﺮد.ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻢ.ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﺑﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم.ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد.ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﻋﺮوس ﮐﺮدن دﺧﺘﺮش،اﯾﻨﻮ ﺑﺶ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه.اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻗﻠﺒﯽ دارم.ﺑﭽﻪ دار ﻧﻤﯿﺸﻢ.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺳﻮال!ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻣﺎ دو ﺗﺎ زﻧﯿﻢ راﺳﺖ ﺑﮕﻮ!ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺗﺎ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻢ.ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ راﺳﺘﺶ ﻧﻪ!ﻋﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ دور ﺑﻮده.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﻧﺸﺪ.ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.ﻫﯿﭽﯽ!
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11
ﺣﺎﻻ ﻋﻠﯽ وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯽ.ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﺟﻨﮕﻮ دووم آوردي، ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﻣﺎدرﺗﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ.ﻫﯿﭻ ﻣﺎدري ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺷﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮاد!اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯿﺸﻦ.ﻣﻦ، ﺗﻮ،رﯾﺤﺎﻧﻪ!ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﯾﺎ ﺑﺬار ﻣﻦ ﺑﮕﻢ! ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ:ﺳﻮار ﺷﻮ!ﺧﻮدت ﺑﺶ ﺑﮕﻮ!دوﺳﺖ دارم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯿﺪه. ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺠﻨﮕﯽ؟ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪي؟ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻧﻪ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﺮاي ﺗﻮﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻣﯿﺠﻨﮕﻢ.اﻣﺎﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺎدري ﮐﻪ داره ﻣﯿﻤﯿﺮه،ﻧﻪ!ﺑﺪون ﮐﻨﺎرت واﯾﻤﯿﺴﻢ.ﺑﻬﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻦ.اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺑﺪ ﻧﮑﻦ.ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ.اول رﯾﺤﺎﻧﻪ را دﯾﺪم. ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.دﮐﺘﺮ اوﻣﺪه. ﻋﻠﯽ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎدرش دوﯾﺪ.رﯾﺤﺎﻧﻪ ﻣﻌﺬب ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪه.ﺑﺘﻮن ﺣﻖ ﻣﯿﺪم.ﻧﻤﯿﺨﻮام زن ﻣﺮدي ﺑﺸﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻓﮑﺮ ﯾﻪ زن دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ!ﻣﺎدرم زود ﻣﺮد.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﺰرگ ﮐﺮد.ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﺷﺪﯾﻢ.ﺟﻮر دﯾﮕﻪ اي ﺑﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم.ﺧﺎﻟﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻮد.ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﻋﺮوس ﮐﺮدن دﺧﺘﺮش،اﯾﻨﻮ ﺑﺶ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه.اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻗﻠﺒﯽ دارم.ﺑﭽﻪ دار ﻧﻤﯿﺸﻢ.ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺳﻮال!ﻋﺎﺷﻖ ﻋﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻣﺎ دو ﺗﺎ زﻧﯿﻢ راﺳﺖ ﺑﮕﻮ!ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺗﺎ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻢ.ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ راﺳﺘﺶ ﻧﻪ!ﻋﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ دور ﺑﻮده.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻤﺶ.ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﻧﺸﺪ.ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ.ﻫﯿﭽﯽ!
ادامه رمان در كانالمون 👇
@Asheghaneha11