بهار؛ بارورترین استعدادِ شعرِ کلاسیک فارسی در روزگارِ ما
.
.
.
.
.
.
بهار یکی از پر فروغ ترین شعله های قصیده سرایی در طول تاریخ ادبی ماست و بی هیچ گمان از قرن ششم بدین سوی، چکامه سرائی به عظمت او نداشتیم. در میان قصیده سرایان درجهء اول زبان فارسی- که از شمارهء انگشتان دو دست تجاوز نمی کنند- به دشواری می توان کسانی را سراغ گرفت که بیش از او، شعر خوب و موفق داشته باشند.
.
در قصاید برگزیدهء او مجموعهء عناصر شعری، به حالت اعتدال و یکدست جلوه می کنند. عاطفه و خیال و هدف انسانی همراه با نیرومند ترین کلمات- که با استادی فراوان در کنار هم جای گرفته- در شعر او به هم آمیخته اند. قصیده در معنی درست کلمه، بر بنیاد سنت های کهن و دور از هرگونه پریشان گویی، آخرین بار در شعر او تجلی کرد و پس از چندین قرن بار دیگر چهرهء یک چکامه سرای بزرگ را در صفحات تاریخ ادبیات ما آشکار ساخت.
.
بر روی هم، بهار بارورترین استعدادی بود که در شعر کلاسیک فارسی- به روزگار ما- چهره نمود.
.
.
.
_______________
محمد رضا شفیعی کدکنی
با چراغ و آینه، صفحه ۳۸۷
#بهار
https://telegram.me/shafiei_kadkani

نیما یوشیج توانست ساخت و صورتی نو به شعر فارسی عرضه دارد.

از آنجا که ساخت و صورت های شعری، در اساس و نه در حواشی، به ندرت امکان تحول می یابند، امکان ظهور «نیما» در تاریخ، کمتر است تا ظهور «بهار». با این همه، پیدایش یک حال و هوای نو و جایگزین شدن در یک ساختار آزموده و با سابقه، آن هم، توفیق بزرگی است که نصیب نوابغ فقط می تواند بشود.

یادآوری این نکته ضرور است که اکثر بزرگان، از قبیل فردوسی و خیام و سعدی و حافظ و مولوی، در موقعیت بهار قرار دارند و نه در شرایط نیما یوشیج.
.
.
.
_____________________
محمد رضا شفیعی کدکنی
تازیانه های سلوک، صص ۲۲ و ۲۱
#بهار
#نیما_یوشیج
https://telegram.me/shafiei_kadkani

خوشا به #بخت بلندم که در کنار منی
تو هم #قرار منی هم تو #بی‌قرار منی

گذشت فصل زمستان؛ گذشت سردی و سوز
بیا ورق بزن این فصل را، #بهار منی

به روزهای جدایی دو حالت است فقط
در انتظار توام؛ یا در انتظار منی

"خوش است خلوت اگر یار یار من باشد"
خوش است چون که شب و روز در کنار منی

بمان که عشق به حال من و تو #غبطه خورد
بمان که یار توام، عشق کن که یار منی!

بمان که مثل غزل‌های عاشقانه‌ی من
پر از #لطافت محضی و گوشوار منی

من #ابتهاج‌ترین شاعر زمان توام
تو عاشقانه‌ترین شعر روزگار منی

#جویا_معروفی

ما کهنه چناریم که از باد ننالیم
بر خاک ببالیم.
لیکن چه کنیم‌، آتش ما در شکم ماست
از ماست که بر ماست.

#بهار
@PoemAndLiterature