زمان آدم ها را دگرگون میکند
اما تصویری را که از آنها داریم
ثابت نگه می دارد ...

هیچ چیز دردناک تر از این تضاد
میان دگرگونی آدم ها
و ثبات خاطره ها نیست ...

#مارسل_پروست

تبعید به قطب جنوب یا قله‌ی مون بلان، آن‌قدر آدمی را از دیگران دور نمی‌کند که اندیشه‌ای متفاوت با اندیشه‌ی دیگران!

#مارسل_پروست
از کتاب:در جستجوی زمان از دست‌رفته

مرگ، یک بار رخ نمی‌دهد؛
زیرا همه‌ ما هر روز چند بار می‌میریم.
هر بار که با آرزوها، علایق و پیوندهای خود وداع می‌کنیم،می‌میریم.

#مارسل_پروست

از دیدگاه پیش پا افتاده‌ترین چیزهای زندگی، هر آدمی یک ذات منسجم ساخته و پرداخته نیست که برای همه یکسان باشد و او را به همان سادگی بتوان شناخت که قرارداد یا وصیت نامه‌ای را می‌شود خواند؛
شخصیت اجتماعی ما ساخته فکر دیگران است. حتی کار بسیار ساده‌ای که آن را دیدن شخصی که می‌شناسیم، می‌نامیم، تا اندازه‌ای یک کار فکری است.
قالب ظاهر فیزیکی آدمی را که می‌بینیم از همه برداشت‌هایی که از او داریم پر می‌کنیم و بدون شک این برداشت‌ها در پدید آوردن شکل کلی‌ای که در نظر می‌آوریم، بیشترین نقش را دارند. برداشت‌های ما رفته رفته آن چنان کامل در قالب گونه‌های شخص جا می‌گیرند، آن چنان دقیق با خط بینی او همخوان می‌شوند، آن چنان خوب به زیر و بم‌های صدای او که پنداری پوشش شفافی باشد شکل می‌دهند که هر بار که چهره او را می‌بینیم و صدایش را می‌شنویم، آنچه چشم و گوش‌مان از او می‌بیند و می‌شنود، همان برداشت‌هاست.

در جستجوی زمان از دست رفته
#مارسل_پروست

در تئوری می‌دانیم که زمین می‌چرخد. اما در عمل این را نمی‌بینیم و آسوده زندگیمان را می‌کنیم، چون زمینی که رویش گام می‌زنیم، نمی‌جنبد.
زمان زندگی نیز چنین است و برای نشان دادن گریزش، قصه نویسان ناگزیر به چرخش عقربه‌ها شتابی دیوانه‌وار می‌دهند، ده، بیست،سی سال را در دو دقیقه به خواننده می‌نمایانند.

در جست‌وجوی زمان از دست رفته
#مارسل_پروست

بی‌گمان آن‌چه در جهان بیش از همه یافت می‌شود عقل نیست،
خوبی است.
خوبی حتى اگر سودجویی آن را فلج کرده و از کار انداخته باشد،
باز هست،
و در هر کجا که انگیزه خودخواهانه نباشد که جلویش را بگیرد،
می‌شكفد.

در جست‌‌وجوى زمان از دست رفته
#مارسل_پروست

بگذار از انسان‌هایی که ما را شاد می‌سازند، قدردانی کنیم؛
آن‌ها باغبانانی دوست‌داشتنی هستند که روح ما را شکوفا می‌سازند.

#مارسل_پروست

زندگی مان را چون خانه ایی برای کسی می سازیم.
و هنگامیکه می توانیم او را سرانجام در آن جای دهیم، نمی آید!
سپس او در قلبمان می میرد،
و ما خود زندانی جایی می شویم
که فقط برای او ساخته بودیم!

در جستجوى زمان از دست رفته
#مارسل_پروست

زندگی‌مان را چون خانه‌ای، برای کسی می‌سازیم و هنگامی که می‌توانیم او را سرانجام در آن جای دهیم، نمی‌آید!
سپس برایمان می‌میرد...
و خود زندانیِ جایی می‌شویم که تنها برای او بود…

#مارسل_پروست

زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از آن‌ها داریم ثابت نگه می‌دارد.
هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها، و ثبات خاطره نیست...

#مارسل_پروست

زمان آدم‌ها را دگرگون می‌کند اما تصویری را که از آنها داریم ثابت نگه می‌دارد.
هیچ چیزی دردناک‌تر از این تضاد میان دگرگونی آدم‌ها، و ثبات خاطره نیست ...


#مارسل_پروست

@PoemAndLiterature