جماعتی از حضرت مولانا [جلال‌الدین محمد بلخی] سؤال کردند که: «پیشِ جنازهٔ مُردگان، مُقریان (= قاریان قرآن) و مؤذنان تا بوده است از قدیم‌العهد بوده است؛ در این زمان که دُوْرِ شماست، بودنِ این گویندگان (= آوازخوانان) چه معنی دارد؟ همانا که علمای امّت و فقهای شریعتْ تشنیع می‌زنند (= سرزنش می‌کنند) و آن را بدعت می‌گویند.» فرمود که: «در پیشِ جنازه، مؤذنان و مُقریان گواهی می‌دهند که این میّتْ مؤمن بود و در ملّتِ (= آیین) مسلمانی وفات یافت؛ قوّالانِ (= خوانندگان) ما گواهی می‌دهند که این متوفّا (= درگذشته) هم مؤمن بود و هم مسلمان و هم عاشق بود. و دیگرْ آن‌که روحِ انسانی که سال‌ها محبوسِ زندانِ دنیا و چاهِ طبیعت شده بود و اسیرِ صندوقِ بدن گشته، از ناگاه به فضلِ حق خلاص یافت و به مرکزِ اصلی خود رسید. نه موجبِ شادی و سماع (= پای‌کوبی و دست‌افشانیِ عارفان) باشد؟ چه اگر در صورتِ حال، یکی را از زندان آزاد کنند و تشریف دهند، بی هیچ شکی موجبِ هزار مَحمِدَت (= سپاس و ستایش) و شادی باشد. و فی‌الحقیقة، مرگِ یارانِ ما در این مثابت است.»

📕 #مناقب‌العارفین
🖋 #شمس‌الدین_محمد_افلاکی (درگذشتهٔ ۷۶۱ ه. ق.)

@Nafsatolmasdur