که سعی ما همه تذهیب نقش ایوان است
ستونِ خانه ی از پای‌بست ویران را

#سمانه_کهرباییان

برای تنفس هوایی ندارد
در این خانه انگار جایی ندارد

دهان باز کرده به فریاد اما
صدایی ندارد... صدایی ندارد

دهان باز کرده که ذکری بخواند
به جز لعن و نفرین دعایی ندارد

گوزنی است زخمی که در کوه مانده
چگونه گریزد که پایی ندارد

غریبی است در شهر، گم کرده فرزند
که هر سو رود آشنایی ندارد

چه قدی که خم شد، چه دستی که خالی
به پیری رسیده، عصایی ندارد

سرش را به دیوار باید بکوبد
که از مرگ دیگر ابایی ندارد

مگر در جهان قیمت مرگ چند است؟
مگر رنج انسان بهایی ندارد؟

#سمانه_کهرباییان

کسی که سر به سر روزگار بگذارد
کسی که پای برون از حصار بگذارد

که دل به وسوسۀ جاودانگی بدهد
قدم به عرش خداوندگار بگذارد

کسی که پنجه به خون شکار سرخ کند
نشان خویش به دیوار غار بگذارد

که سنگ سخت چغر را بدل به واژه کند
چماق قلدری‌اش را کنار بگذارد

خروس جنگی دیوانه مرغ عشق شود
سرِ بلازده بر دوش یار بگذارد

کسی که در کلماتش مغازلاتِ نهان
کسی که در سخنش بوسه کار بگذارد

چه غم اگر همۀ عمر را پریشان‌وار
عرق بریزد و در گیرودار بگذارد

#سمانه_کهرباییان
@PoemAndLiterature

کسی که سر به سر روزگار بگذارد
کسی که پای برون از حصار بگذارد

که دل به وسوسۀ جاودانگی بدهد
قدم به عرش خداوندگار بگذارد

کسی که پنجه به خون شکار سرخ کند
نشان خویش به دیوار غار بگذارد

که سنگ سخت چغر را بدل به واژه کند
چماق قلدری‌اش را کنار بگذارد

خروس جنگی دیوانه مرغ عشق شود
سرِ بلازده بر دوش یار بگذارد

کسی که در کلماتش مغازلاتِ نهان
کسی که در سخنش بوسه کار بگذارد

چه غم اگر همۀ عمر را پریشان‌وار
عرق بریزد و در گیرودار بگذارد

#سمانه_کهرباییان
@PoemAndLiterature