بخوان به نام گل سرخ
در صحاری شب
که باغ ها همه بیدار و بارور گردند

بخوان،
دوباره بخوان،
تا کبوتران سپید
به آشیانه ی خونین دوباره برگردند

بخوان به نام گل سرخ،
در رواق سکوت
که موج و اوج طنینش ز دشت ها گذرد؛
پیام روشن باران،
ز بام نیلی شب،
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد

ز خشکسال چه ترسی؟
که سد بسی بستند:
نه در برابر آب،
که در برابر نور
و در برابر آواز و در برابر شور...

در این زمانه ی عسرت،
به شاعران زمان برگ رخصتی دادند
که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله
سرودها بسرایند ژرف تر از خواب،
زلال تر از آب

تو خامشی، که بخواند؟
تو می روی، که بماند؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند؟

از این کریوه به دور،
در آن کرانه، ببین:
بهار آمده، از سیم خاردار گذشته

حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست!

هزار آینه جاریست
هزار آینه
اینک
به هم سرایی قلب تو می تپد با شوق

زمین تهی ست ز رندان؛
همین تویی تنها
که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی

بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان:
((حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی))

#دکتر_محمدرضا_شفیعی_کدکنی
سایه شان بر سر ادبیات ایران، مستدام بماناد