در هیچ پرده نیست، نباشد نوای تو
عالم #پر است از تو و خالی‌ست جای تو

هر چند کائنات #گدای در تواند
یک آفریده نیست که داند سرای تو

تاج و کمر چو موج و حباب است ریخته
در هر کناره‌ای ز محیط #سخای تو

آیینه‌خانه‌ای‌ست پر از آفتاب و ماه
دامان خاک تیره ز موج #صفای تو

هر غنچه را ز حمد تو جزوی‌ست در بغل
هر خار می‌کند به زبانی ثنای تو

یک قطره اشک سوخته، یک مهره‌ی گل است
دریا و کان نظر به محیط سخای تو

خاک سیه به کاسه‌ی نمرود می‌کند
هر پشه‌ای که بال زند در #هوای تو

در مشت خاک من چه بود لایق نثار؟
هم از تو جان #ستانم و سازم فدای تو

عام‌ست التفات کهن خرقه عقول
#تشریف عشق تا به که بخشد عطای تو

غیر از #نیاز و #عجز که در کشور تو نیست
این مشت خاک تیره چه دارد سزای تو؟

عمر ابد که خضر بود سایه‌پرورش
سروی‌سست #پست بر لب آب بقای تو

صائب چه ذره است و چه دارد فدا کند؟
ای صد هزار #جان مقدس #فدای تو

#صائب_تبریزی