This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
نمایی از فیلم ای ایران ساخته روانشاد ناصر تقوایی با بازی زنده‌یاد حسین سرشار و نوازندگی مرحوم سیاوش زندگانی
حسین سرشار (۲۲ خرداد ۱۳۱۳ – ۲۰ فروردین ۱۳۷۴) خواننده اپرا (باریتون دراماتیک)، موسیقی‌دان، دوبلور و هنرپیشه ایرانی بود. او در اپراها و تئاترهای ایرانی و ایتالیایی اجرا کرد و پس از انقلاب و تعطیلی اپرا، در سینمای ایران بازی و دوبله کرد. وی در ۶۰ سالگی درگذشت. پیرامون مرگ او روایت‌های گوناگونی وجود دارد.
روایت‌های گوناگونی دربارهٔ مرگ حسین سرشار وجود دارد. سرشار مدتی ناپدید شد و خانواده‌اش، آگهی مفقود شدنش را در روزنامه‌ها منتشر کردند. در سال ۱۳۷۴ خبر مرگ او بر اثر تصادف با اتومبیل در روزنامه‌های ایران منتشر شد. منابع رسمی دولتی، مرگ سرشار را بر اثر بیماری آلزایمر و تصادف با اتومبیل اعلام کردند. اما برخی، مرگ سرشار را به جریان قتل‌های زنجیره‌ای ایران مرتبط دانسته‌اند.
محمد علی کشاورز دربارهٔ بیماری سرشار و مرگ او گفته‌است: «حسین بی‌نهایت به اپرا عشق می‌ورزید، و وقتی اپرا تعطیل شد این حالت روانی‌اش به هم خورد و این‌طور شد. توی اهواز توی بیمارستان روانی نگه اش داشتند و بعد برش گرداندند این‌جا و یک مراقب برایش گذاشتند، او هر روز صبح ساعت ۹ می‌رفت دم تالار رودکی و اشک می‌ریخت. یک روز دیگر مواظبش نبودند رفت زیر ماشین. هیچ بزرگداشتی برایش نگرفتند.»
ناصر تقوایی، فیلم‌ساز، نویسنده و مستندساز ایرانی، در ۲۴ تیر ۱۳۲۰ در آبادان به دنیا آمد. تحصیلاتش را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران گذراند و از دهه ۱۳۴۰ فعالیت سینمایی خود را با ساخت مستند آغاز کرد. او از نخستین هنرمندانی بود که زندگی مردم جنوب و جزایر خلیج فارس را با نگاهی انسان‌شناسانه به تصویر کشید. مستندهایی چون «باد جن»، «اربعین» و «تمرین آخر» نشان از دقت و حساسیت او در ثبت جزئیات واقعیت داشتند.
نخستین فیلم بلندش، «آرامش در حضور دیگران» (۱۳۴۹)، اقتباسی از داستان غلامحسین ساعدی بود که به‌دلیل فضای انتقادی‌اش سال‌ها توقیف شد. در دهه بعد، با فیلم‌هایی چون «صادق کرده» و «نفرین»، و سپس با ساخت سریال ماندگار «دایی‌جان ناپلئون»، جایگاه خود را به‌عنوان یکی از مؤلف‌ترین کارگردانان ایران تثبیت کرد.
پس از انقلاب، فیلم «ای ایران» را ساخت؛ طنزی تلخ درباره‌ی جامعه‌ای گرفتار در نظم و ترس، که با نگاهی انسانی و طنزآمیز به قدرت، از ماندگارترین آثار تاریخ سینمای ایران شد. آخرین فیلم بلند او، «کاغذ بی‌خط» (۱۳۸۰) ساخته شد..
#زن_زندگی_آزادی
https://zil.ink/Mrhalloo
شب نشینی هالو 👇
@sh_n_halloo
حسین سرشار (۲۲ خرداد ۱۳۱۳ – ۲۰ فروردین ۱۳۷۴) خواننده اپرا (باریتون دراماتیک)، موسیقی‌دان، دوبلور و هنرپیشه ایرانی بود. او در اپراها و تئاترهای ایرانی و ایتالیایی اجرا کرد و پس از انقلاب و تعطیلی اپرا، در سینمای ایران بازی و دوبله کرد. وی در ۶۰ سالگی درگذشت. پیرامون مرگ او روایت‌های گوناگونی وجود دارد.
روایت‌های گوناگونی دربارهٔ مرگ حسین سرشار وجود دارد. سرشار مدتی ناپدید شد و خانواده‌اش، آگهی مفقود شدنش را در روزنامه‌ها منتشر کردند. در سال ۱۳۷۴ خبر مرگ او بر اثر تصادف با اتومبیل در روزنامه‌های ایران منتشر شد. منابع رسمی دولتی، مرگ سرشار را بر اثر بیماری آلزایمر و تصادف با اتومبیل اعلام کردند. اما برخی، مرگ سرشار را به جریان قتل‌های زنجیره‌ای ایران مرتبط دانسته‌اند.
محمد علی کشاورز دربارهٔ بیماری سرشار و مرگ او گفته‌است: «حسین بی‌نهایت به اپرا عشق می‌ورزید، و وقتی اپرا تعطیل شد این حالت روانی‌اش به هم خورد و این‌طور شد. توی اهواز توی بیمارستان روانی نگه اش داشتند و بعد برش گرداندند این‌جا و یک مراقب برایش گذاشتند، او هر روز صبح ساعت ۹ می‌رفت دم تالار رودکی و اشک می‌ریخت. یک روز دیگر مواظبش نبودند رفت زیر ماشین. هیچ بزرگداشتی برایش نگرفتند.»
ناصر تقوایی، فیلم‌ساز، نویسنده و مستندساز ایرانی، در ۲۴ تیر ۱۳۲۰ در آبادان به دنیا آمد. تحصیلاتش را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران گذراند و از دهه ۱۳۴۰ فعالیت سینمایی خود را با ساخت مستند آغاز کرد. او از نخستین هنرمندانی بود که زندگی مردم جنوب و جزایر خلیج فارس را با نگاهی انسان‌شناسانه به تصویر کشید. مستندهایی چون «باد جن»، «اربعین» و «تمرین آخر» نشان از دقت و حساسیت او در ثبت جزئیات واقعیت داشتند.
نخستین فیلم بلندش، «آرامش در حضور دیگران» (۱۳۴۹)، اقتباسی از داستان غلامحسین ساعدی بود که به‌دلیل فضای انتقادی‌اش سال‌ها توقیف شد. در دهه بعد، با فیلم‌هایی چون «صادق کرده» و «نفرین»، و سپس با ساخت سریال ماندگار «دایی‌جان ناپلئون»، جایگاه خود را به‌عنوان یکی از مؤلف‌ترین کارگردانان ایران تثبیت کرد.
پس از انقلاب، فیلم «ای ایران» را ساخت؛ طنزی تلخ درباره‌ی جامعه‌ای گرفتار در نظم و ترس، که با نگاهی انسانی و طنزآمیز به قدرت، از ماندگارترین آثار تاریخ سینمای ایران شد. آخرین فیلم بلند او، «کاغذ بی‌خط» (۱۳۸۰) ساخته شد..
#زن_زندگی_آزادی
https://zil.ink/Mrhalloo
شب نشینی هالو 👇
@sh_n_halloo
❤49👍3💔2