شب نشيني هالو

پهلوی؛ اتحاد ظاهری و تجزیه‌ی درونی ملت ایران2️⃣

🔹 در جنوب و بلوچستان:
مردم جنوب ایران، از جمله عشایر بختیاری، قشقایی و قبایل بلوچ، در دوره‌ی تجاوزات انگلیس به سواحل جنوبی ایران، بارها به دفاع از تمامیت ایران برخاستند.
در حالی‌که رضا شاه با سیاست‌های وابسته به بریتانیا، راه نفوذ آن را در خلیج فارس هموار می‌کرد، مبارزان محلی جنوب و بلوچستان در برابر حضور نیروهای انگلیسی و غارت منابع نفتی، مقاومت کردند و بسیاری از آنان اعدام یا تبعید شدند.

اما همین مردم بعدها در تبلیغات سلطنت، به‌دروغ به‌عنوان «تجزیه‌طلب» معرفی شدند.
🔹 در شمال و آذربایجان:
در دوران تجاوز روس‌ها به شمال ایران، نیروهای محلی و مردمی در گیلان و آذربایجان در برابر اشغال‌گران ایستادند.
جنبش جنگل به رهبری میرزا کوچک‌خان نمونه‌ی روشن مقاومت مردمی در برابر سلطه‌ی خارجی بود، اما رضا شاه پس از به‌قدرت‌رسیدن، با همان نیروهایی که میرزا علیه‌شان جنگیده بود سازش کرد و بازماندگان آن نهضت را سرکوب نمود.
در سال‌های بعد نیز، هرگونه فعالیت فرهنگی یا خودگردانی محلی در آذربایجان به‌شدت سرکوب شد و مردم به جرم «تمایل به شوروی» یا «تجزیه‌طلبی» تحت تعقیب قرار گرفتند.
🔹 در کردستان:
کردهای ایران، در برابر تجاوزات عثمانی و بعدها در برابر دخالت‌های بیگانه، نقش مؤثری در پاسداری از مرزهای غربی داشتند.
اما سلطنت پهلوی با سرکوب سنت‌های محلی، لغو خودمختاری عشایر، و سیاست نظامی‌سازی منطقه، هویت سیاسی و فرهنگی کردها را به‌کلی منکر شد.
🔹 در خوزستان (عرب‌های ایرانی):
مردم عرب خوزستان نیز از دوره‌ی مشروطه تا دهه‌ی ۱۳۲۰ در برابر اشغال انگلیسی‌ها مقاومت کردند.
اما رضا شاه برای حذف نفوذ شیوخ محلی که در برابر انگلیس ایستاده بودند، با همان قدرت خارجی سازش کرد و در داخل کشور به سرکوب آنان پرداخت.
نام‌های عربی مناطق تغییر یافت و زبان عربی از مدارس و رسانه‌ها حذف شد.
🔹 در ترکمن‌صحرا:
ترکمن‌ها از دوران قاجار تا پهلوی، همواره در برابر تجاوزات روس‌ها و دخالت قدرت‌های خارجی مقاومت کردند.
با این‌حال، در دوران پهلوی دوم، هرگونه اعتراض آن‌ها به فقر، بی‌عدالتی و مصادره‌ی زمین‌ها با یورش نظامی پاسخ داده شد.
به این ترتیب، سلطنت پهلوی در حالی اقوام ایرانی را به «تجزیه‌طلبی» متهم می‌کرد که خود، استقلال ایران را با کودتا و وابستگی به بیگانه از میان برد.
اگر امروز از وحدت و تمامیت ایران سخن می‌گوییم، باید بدانیم که پاسداران حقیقی این وحدت، همین اقوام ایرانی بودند — نه سلطنتی که با تکیه بر قدرت‌های خارجی بر ملت حکومت کرد.

خلاصه مطلب و چشم‌انداز آینده:
آنچه پهلوی از آن به‌عنوان «وحدت ملی» یاد می‌کرد، چیزی جز پیوستگی جغرافیایی بدون همبستگی اجتماعی و بدون استقلال سیاسی نبود.
رژیمی که با دخالت بیگانه بر سر کار آمد و با تکیه بر سرکوب دوام یافت، نمی‌تواند مدافع اتحاد باشد.
اتحاد ملی زمانی معنا دارد که مردم در سرنوشت خود آزاد باشند و همه‌ی اقوام و فرهنگ‌ها در احترام و برابری در کنار هم زندگی کنند.
بنابراین، برخلاف ادعاهای دروغین سلطنت‌طلبان، بزرگ‌ترین تهدید برای یکپارچگی ایران، نه مردم آزادی‌خواه، بلکه دیکتاتوری وابسته است.
ایران آزاد آینده، با اتکا بر اراده‌ی مردم، آزادی و استقلال، یکپارچگی واقعی را بازخواهد یافت — نه در نقشه، بلکه در دل‌ها.
دیکتاتوری پهلوی همان‌قدر دشمن اتحاد واقعی بود که رژیم ولایت فقیه امروز هست.

💯52👎21❤19👏6👍4🔥1😁1

4.85K views19:50