نگاهی به پیاده‌روی اربعین؟

یکی از بهترین راه‌ها و مسیرهایی است‌ که مسافرش را از فقر به فراموشی می‌برد.
این راه تضمینی است. چرا؟ چون سال‌هاست جواب داده.
چگونه؟👇
‌‌✔️در کشوری که بیمار، جان می‌دهد چون توان خرید دارو را با دلار آزاد ندارد، زائر اربعین با ارز دولتی به زیارت می‌رود.
✔️برق در بیمارستان‌ها قطع است، در بیابان‌های داغ عراق، یخچال موکب مثل بنز کار می‌کند.
✔️بودجه ساخت مدرسه برای دانش‌آموزان کپرمدرسه نداریم اما برای ساخت ایستگاه‌های میان راهی پول کافی هست.
✔️هزینه غذای گرم ( کباب و مخلفات) برای زائران از جیب فقرای داخل کشور تأمین می‌شود.

چرا حکومت چنین خرجی می‌کند؟ بهترین راه برای پنهان کردن زوال عدالت، برگزاری نمایش ایمان است.
یکی نوشته بود:
«ایرانی پیاده میره کربلا، عراقی با لندکروز میاد چالوس…
خیلی مونده بفهمیم دنیا چجوره…»
این فقط یک شوخی تلخ نیست. این تصویر، آیینه‌ای‌ست از یک مهندسی عظیم ذهن و جامعه.
مردم، با فقر، بیکاری، بی‌آبی، و بی‌امیدی در کشور خود، پیاده به کشوری دیگر می‌روند تا خود را در چیزی بیرون از واقعیت رنج‌آورشان معنا کنند.

جمهوری اسلامی با تخصیص بودجه‌های کلان، خدمات مجانی، ارز ترجیحی و پوشش تبلیغاتی، پیاده‌روی اربعین را به یک «کاروان امید» در دل فقر بدل کرده. مردم می‌روند، چون تنها جایی‌ست که نظام به آن‌ها «اجازه حضور داشتن» می‌دهد.

اما هدف جمهوری اسلامی چیست؟
پیاده‌روی اربعین برای حکومت، یک ابزار ژئوپولیتیک است: پیوند ایدئولوژیک ایران-عراق تقویت می‌شود تا «عمق راهبردی شیعی» تثبیت گردد.
یک مانور ایدئولوژیک است: وفاداری مذهبی جای اعتراض اجتماعی را بگیرد.
یک روش سرکوب خاموش است: فقر و نارضایتی به سکوت و تمکین تبدیل شود.

و نتیجه؟ رسیدن به حالت ایده‌آل مسخ توده‌ها.
ملتی که می‌توانست اعتراض کند، گریه می‌کند.
و حکومتی که باید پاسخ بدهد، برایت ثواب می‌نویسد.
ای کاش زائر اربعین بداند او راه نمی‌رود، دارد راه می‌دهد؛ راه می‌دهد که با پول‌ خودش و ما، باورش را علیه‌ اکثریت جامعه مصرف کنند.
دردناک است که جمهوری اسلامی سال‌هاست که خوب می‌داند چطور با «اشک»، دردها را پاک کند،
نه از صورت مردم، که از صورت مسئله.
#پیاده_روی_اربعین

https://t.me/Abdinovelist.

#زن_زندگی_آزادی
https://zil.ink/Mrhalloo

شب نشینی هالو 👇
@sh_n_halloo