شب نشيني هالو

🏷 مشکل آنها کتاب‌ نبود، دنبال پول بودند

🔖 از مصاحبهٔ محمدرضا جعفری با انصاف‌نیوز دربارهٔ مصادرهٔ مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر:

📌 بنده را بازداشت نکرده بودند. ۲۹ خرداد ۱۳۶۲ از دفتر آقای گیلانی [رئیس وقت دادگاه انقلاب] به پدرم تلفن زدند، بیایید تا تکلیفتان را روشن کنیم. زیرا سه سال بود که ما بلاتکلیف بودیم. در آن جلسه گفته می‌شود که مؤسسهٔ امیرکبیر را باید به سازمان تبلیغات اسلامی بدهید و بقیهٔ اموال برای خودتان. از پدرم امضا می‌گیرند. البته مؤسسهٔ امیرکبیر متعلق به پدرم نبود، متعلق به ما بچه‌ها بود. یک زمین‌هایی هم در اختیار مؤسسه بود که آن را هم مصادره کردند؛ هر چقدر هم پیگیری می‌کنیم، می‌گویند اینها در صلح‌نامه آمده است. اما ما که وکالتی به پدر نداده بودیم.

📌 این صلح‌نامه‌ای که به اکراه امضا شده سندی برای پس ندادن اموال خانواده جعفری است. عبدالرحیم جعفری برای آنکه حقانیت خودش را ثابت کند از دفتر امام خمینی استفتا می‌کند که آیا صلح با اکراه جایز است؛ پاسخ می‌دهند نه جایز نیست.

📌 هرکس از روی منبر دم از عدالت اسلامی می‌زد پدر برایش نامه می‌نوشت و دادخواهی می‌کرد. در جریان دادرسی پدرم به دفتر آقای منتظری مراجعه می‌کند و ایشان می‌گوید ۵۰ میلیون بدهید و تمام.

📌 وقتی پدر از زندان آزاد شد. به آقای باهنر [نخست وزیر وقت] نامه نوشت و گفت به من چنین اتهام‌هایی زده‌اند. آقای باهنر که پدر را از زمان فعالیت خود در آموزش و پرورش می‌شناسد پاسخ می‌دهد: آقای عبدالرحیم جعفری از نظر ما گناهی ندارد.

📌 فکر می‌کردند امیرکبیر چاپخانه است. فرق چاپخانه با انتشاراتی را نمی‌دانستند. یک انتشاراتی مدیریت می‌خواهد باید راهبرد داشته باشید. همینجوری که کتاب چاپ نمی‌شود. همین حالا سازمان تبلیغات ماهانه صد میلیون حقوق به کارمندان مؤسسه می‌دهد و آن نشر را با آن عظمت رسانده‌اند به یک مؤسسهٔ زیان‌ده که هر از چند گاهی که کفگیر ته دیگ می‌خورد یکی از فروشگاه‌هایش را می‌فروشد! یک ناشر زیرپله‌ای بهتر از امیرکبیر حالا فعالیت می‌کند.

📌 مشکل اصلاً آن کتاب‌ها نبوده. چون اول انقلاب ما همهٔ کتاب‌ها را منتشر می‌کردیم و کسی چیزی نمی‌گفت. بعد که آمدند و دست گذاشتند روی مجموعه دیدند ما داریم درست کار می‌کنیم و پول مردم را می‌دهیم. انتظار نداشتند اینطور باشد. مثلا ۱۸ درصد قیمت پشت جلد را حق تألیف بدهیم. فکر می‌کردند ما از نویسنده‌ها پورسانت می‌گیریم. اصلاً موردی به کتابی ایراد نگرفتند فقط می‌گفتند جعفری باید اعدام شود. همین آقای همایی که الان «نشر نی» را دارد می‌گفت آقای جعفری برای چاپ این کتاب‌ها باید اعدام شود. مسئله کاملاً اقتصادی بود.

📌 مسلماً باز هم پیگیری می‌کنم. هر کس از انتشارات امیرکبیر خریدی کند یا مالی بخرد ما راضی نیستیم. نه پدرم، نه مادرم و نه ما راضی هستیم. حتی آن‌ها که کتابی از امیرکبیر می‌خرند ما راضی نیستیم مگر اینکه تماس بگیرند و از ما اجازه بگیرند.

📌 هر وقت ما پیگیر ماجرا می‌شدیم ما را در انتشارات جدید اذیت می‌کردند. پروانه نمی‌دادند و یا کتاب‌های ما را با ضرر قیمت‌‌گذاری می‌کردند. به نشر نو اهانت می‌کردند. آقای مصطفی تاجزاده گفتند شما پسر همان عبدالرحیم جعفری هستی و می‌خواهی همان کارها را انجام دهی، اما نمی‌گذاریم و فلان می‌کنیم... پدر می‌خواست فعالیت کند من نمی‌گذاشتم. می‌گفتم پدر شأن شما بالاتر از این است که بروی و امثال تاجزاده به شما توهین کنند.

📌 اموال مصادره‌شده شامل ۱۰ فروشگاه، یک چاپخانه بزرگ [که می‌توانست در یک روز یک کتاب ۴۰۰ صفحه‌ای را در ۵۰ هزار نسخه چاپ کند.] انبارها، ۱۰۰ درصد سهام انتشارات جیبی فرانکلین و ۶۰ درصد سهام انتشارات خوارزمی سه میلیون و پانصد هزار تومان سهام شرکت سهامی افست و… بود. ارزش مؤسسهٔ ما زمان مصادره ۱۱۹ میلیون تومان بود. البته این فقط ارزش اسمی آن بود ما در آن زمان سالیانه بین ۳۰ تا ۵۰ میلیون تومان فقط از امیرکبیر سود می‌کردیم و ارزش واقعی مجموعه خیلی بیشتر بود. در سال ۵۷ ما ۴۸۰ عنوان کتاب در تیراژ ۸ میلیون جلد چاپ می‌کردیم. الان در نشر نو با دفتر شش متری سالی ۲۰۰ جلد کتاب داریم. با آمار کتابخانه ملی، حدوداً ۲۰ درصد از بازار نشر دست امیرکبیر بود.
👇
شب نشینی هالو
@sh_n_halloo
کانال اشعار #هالو
@mrhallo

10.7K views17:37