شب نشيني هالو

📍
به نام خدای آزادی

چهارشنبه های ملاقات؛
این بار در زندان تهران بزرگ

«زودتر کاری کنید؛
زود دیر می‌شود.»

در این مدت تلاش کردم در کنار فرزندانم فائزه و آرش باشم. داغ، آنقدر بزرگ بود که دیگر وضعیت آقای نوری‌زاد به حاشیه رفته بود. مادری هنرمند بناگهان فرزندانش را و همه ما را ترک کرد و به عالم باقی شتافت. برای دفن این بزرگ بانو باید صبر می‌کردیم تا عزیز دیگرش بهار از راه می‌رسید. پس از سه روز سفر سخت؛ بهار به تهران رسید و مراسم تشییع روز سه شنبه ۱۰ تیر انجام شد. مهرانگیز را به خاک سپردیم و برایش آرامش ابدی خواستار شدیم.
آن شب منزل بودم که مادر زندانی سیاسی «مهرداد گریوانی» تماس گرفت و گفت؛ فردا روز ملاقات است. قرار است با خانم «ستوده» به زندان تهران بزرگ برویم. به ایشان گفتم: آقای نوری‌زاد گفته اند تا من خبر ندادم ملاقات نیائید؛ فعلا چیزی معلوم نیست. گفتند: پسرم خبر داده که فردا، چهارشنبه روز ملاقات است.
با وجود خستگی بسیار، قرار فردا را گذاشتیم.
میانه ی راه آقای نوری‌زاد تماس گرفتند و با تاسف گفتند: من تازه متوجه شدم که امروز ملاقات بوده، گفتم: در راهم. باورش نمی شد.
ساعت حدود ۹ آنجا بودیم؛ دم زندان تهران بزرگ.
از سگهای رنجور خبری نبود؛ آنجا از زمان زندانی بودن پسرم «علی» کلی تغییر کرده بود.
چه روزهای طاقت فرسایی داشتم؛ فکرش را هم نمی‌کردم روزی آقای نوری‌زاد را اینجا ببینم.
وارد سالن انتظار و دریافت نوبت شدیم؛ نوبت گرفتیم؛ سری سوم بودیم، خانم ستوده منتظر برادر و خواهر آقای خندان ماندند، سری پنجم نوبتشان شد.
وقتی نوبتمان شد، من به همراه خانم گریوانی به سالن ملاقات رفتیم؛ همان سالن با همان شکل و شمایل، آنجا دو سال هر هفته از پشت شیشه های کثیف و کابین های کوچک و کوتاه علی را دیده بودم.
اینبار پدر جای پسر را گرفته بود. آقای گریوانی این جوان رعنا زودتر آمد؛ بعد آقای نوری زاد، این دو همدیگر را در آغوش کشیدند. مدتها در زندان اوین بودند و دور از هم و در بندهای جداگانه.
حضور من برای آقای نوری‌زاد غیر منتظره بود؛ گفت: با آمدنت بهشت را برای من آوردی….
چند‌‌‌ هفته‌ای بود که دیداری نداشتیم.
به دلیل کوتاهی کابین، باید یکی از ما می‌ایستاد تا بتواند طرف مقابل را ببیند. من نشستم و او ایستاد. حالش خوب بود و مثل همیشه پر خروش و استوار. تیپ ۲ سالن ۵ اتاق ۳ آدرسش بود. در اتاقشان ۳۰ نفر هستند. ۸ تخت سه طبقه دارد و بقیه کف‌خوابند، با دو وکیل؛ اقایان نقوی و بهفر لاله زاری هم اتاقی هستند. بقیه افراد مالی و جرائم دیگر. تازه اتاقشان را عوض کرده‌اند، قبلا در بند معتادین بودند با تعداد بیشتر.
گفتند: کم کم باید با شرایط کنار بیائیم؛ من خودم را آماده کرده‌ام برای سالهای پیش رو...
از شب واقعه گفت که با چه مصیبتی مثل اسرای جنگی آنها را جابجا کرده اند؛ دونفر دونفر دستبند زده بودند و دونفر دونفر پابند. نمی دانم چطور توانسته بودند وسایلشان را بیاورند؟! آقای نوری‌زاد توانسته بودند بخشی از نوشته ها و چند اثر هنری آخرشان و وسایل شخصی را با خود حمل کنند. بقیه وسایل نقاشی و خطاطی ایشان جا مانده بود در بند ۸ زندان اوین.
می‌گفت: از روی تلی از خاک در دل تاریکی شب عبور کردیم، از میان جنازه ها و شاید حدود پانصد ماشین تلنبار شده روی هم.
در آن تاریکی کسی به کسی نبود، ما اسیران جنگی بودیم.
پیشتر تلفنی بیشتر از اینها را گفته بودند.

روز واقعه فیلم شد؛ شب واقعه هم روزی فیلم خواهد شد، و لکه ننگی خواهد ماند بر دامان جنایتکاران.

پرده کم کم پائین آمد؛ خداحافظی کردیم.

هنگام خروج خانم تاجزاده را دیدم که اشک می‌ریخت؛ گفتم: نبینم گریه کنید؛ او مثل همه ما داغدار کشته شدگان بود. خانم قدیانی را دیدم و خانم امینی و مادر خشایار سفیدی و خانوادهایشان؛ خوشحال شدم که آنها هم با عزیزانشان دیدار خواهند داشت.

بسته آخرین آثار هنری آقای نوری‌زاد را که از کنار صدای موشک‌ها و آوارها جان سالم بدر برده بودند را دریافت کردم.
خانم ستوده هم توانستند پس از ماهها همسرشان؛ آقای خندان را ببینند.
با هم بر گشتیم و برای همه ما این پرسش بزرگ بود که باید دیگر چه اتفاقی بیفتد تا آزادشان کنند؟!!!
ما همچنان نگران عزیزانمان هستیم.
زودتر کاری کنید؛
زود دیر می‌شود.

فاطمه ملکی
۱۲ تیر ماه ۱۴۰۴.

#زن_زندگی_آزادی
https://zil.ink/Mrhalloo

شب نشینی هالو 👇
@sh_n_halloo

❤80👍7👎1🔥1😁1

5.57K views19:24