شب نشيني هالو

نمی‌توانم تا خیابان بروم
به‌خاطر کرونای لعنتی!

نمی‌دانم آن دخترک گلفروش هنوز هم گل می‌فروشد سر چهارراه. یعنی باز منتظر هست تا شیشه ماشین را بدهیم پایین و بپرسیم چند است. بخندد و بگوید ۱۰ هزار تومان.
ما هنوز چیزی نگفته، با سرعت بگوید نه اصلا ۸ هزار، نه ۵هزار تومان...
وقتی راه می‌افتیم هنوز از آینه ماشین نگاه می‌کند شاید آن‌طرف چهارراه بایستیم...
من این بار حتما ازش گل می‌خرم.
هر چقدر که بگوید!

آن پسری که توی مترو وسط شاوغی، فال حافظ می‌داد، و من هر بار می‌گفتم نمی‌خواهم. یعنی هنوز هستش توی مترو.
هر فالش فکر کنم هزار تومان بود. نمی‌دانم چرا یک بار هم نخریدم از او. گاهی که چند بار از جلویم رد می‌شد، ناامید نمی‌شد و باز نگاهم می‌کرد‌ و دوباره می‌پرسید نمی‌خواهم؟
این بار ببینمش، حتما می‌خرم ازش!
شاید ایندفعه پنج فال حافظ یک‌جا بخرم ازش.

پیرزنی که خجالت می‌کشید بگوید خرجی ندارد، کنار پیاده‌رو، بغل تره‌بار چند سمنو گذاشته بود جلویش، هیچکس هم ازش نمی‌خرید. از دور که می‌دیدم نگاهم می‌کرد. من می‌رفتم از خیابان رد می‌شدم، از خجالتش. ولی او باز هم نگاهم می‌کرد.
یعنی هنوز هستش؟
حتما سمنویش خوشمزه بوده، حتما همه امیدش فروش همان چند سمنو بوده. شاید کمک می‌خواسته رویش نمی‌شده بگوید...
یعنی بعد از عید، بعد از کرونا هم، باز سمنو می‌فروشد؟ باز می‌بینمش!

آن پسر که لباس‌هایش شده بودند رنگ زباله‌ها، تا می‌دید زباله‌ها را می‌برم می‌رفت عقب، و نمی‌دانستم چرا. هیچوقت هم نشد ازش بپرسم چرا این کار را می‌کند.
شاید فکر می‌کرد از او بدم می‌آید، یا از لباسش. من که بدم نمی‌آمد از او، و از لباسش...
چرا هیچوقت نگفتمش.
شاید منتظر بوده یک‌بار بپرسم ازش اسمت چیست، بپرسم گرسنه نیستی!
یعنی دوباره می‌آیدش؟
ایندفعه حتما از او می‌پرسم.
می‌پرسم کمکی نمی‌خواهد.
گرسنه نیست؟
اصلا می‌پرسم چرا نمی‌رود مدرسه...
می‌پرسم از انقلاب ما راضی است؟
چه می‌گویم
او چه می‌داند انقلاب چی هست...
و چرا انقلاب شد!
می‌پرسم از خانواده‌اش کسی بیمار نیست...
دارو می‌رسد بهشان!

کی کرونا برود...

آن ماده سگی که شش تا بچه داشت، قد و نیم قد، و زیبا، بالای خیابان‌مان.
آخرین باری که دیدمش پستان‌هایش خیلی خالی بودند. شکمش فرو رفته بود. بچه‌هایش از سر و‌ کول هم بالا می‌رفتند. ماده سگ آرام و بی‌صدا، خط آمدنم را، از همان دور می‌گرفت، فکر می‌کرد چیزی برایش آورده‌ام. من که چیزی نبرده بودم، باید مسیرم را نیمدایره‌ای می‌کردم، تا کمتر نگاهم به نگاهش بیفتد.
چرا برنمی‌گشتم از خانه برایش غذا ببرم؟
یعنی هنوز همان بالای خیابان ماست؟ هنوز نگاه می‌کند به مردمی که رد می‌شوند... بچه‌هایش هنوز تپل‌مپل هستند؟
کرونا تمام شود حتما برای او هم غذا می‌برم.
حتما هنوز منتظر است، بی زبان...

آن جوانی که می‌آمد داخل بی‌آرتی، گیتارش را در می‌آورد، می‌زد و‌ می‌خواند.
می‌دید ۱۰۰ نفریم داخل اتوبوس هیچکس کمکش نمی‌کرد. راستش من می‌خواستم پولی بدهم، نمی‌دانم چرا دستم نمی‌رفت... .
اگر لازم نداشت که نمی‌آمد بالا، سرش را پایین نمی‌انداخت، انگشت‌هایش حتما درد می‌گرفتند از صبح که می‌زد. حتما حنجره‌اش می‌گرفت.
این دفعه ببینمش به‌جای دفعه قبلی هم به او چیزی می‌دهم، می‌دانم خجالت می‌کشد. موقع پیاده شدن می‌دهم خجالت نکشد...

یعنی کرونا می‌رود
دوباره برگردم خیابان!

خدا کند قهر نکرده باشند از ما
خدا کند کرونا نگرفته باشند
خدا کند کرونا نگیریم

من خنده آنها را دوست دارم
می‌دانم خنده آنها
خنده خداست...
👇
شب نشینی هالو
@sh_n_halloo
کانال اشعار #هالو
@mrhallo

12.9K views05:29