به گوشه‌ی قفسی ، خو گرفته‌ام چندان...


که گر رها کُنَدم ، ذوق آشیانم نیست!

#فروغی_بسطامی

دل بـه نـگاهِ اولیـن ،گشت شکـار چشم تـو
زخم دگر چه می‌زنی صیدِ به خون تپیده را ؟

#فروغی_بسطامی

تا درون آمد غمش، از سینه بیرون شد نفس
نازم این مهمان که بیرون کرد صاحبخانه را

#فروغی_بسطامی

عشق،پیری ست که ساغر زده‌ایم از کف او
عقل،طفلی ست که دانا شده در مکتب ما

#فروغی_بسطامی

عقل پرسید که
دشوار تر از کُشتن چیست؟

عشق فرمود
فراق از همه دشوارتر است!

#فروغی_بسطامی

آن که در نظر بازی،عیبِ کوه‌کن کردی
کاش یک نظر دیدی،عشوه‌های شیرین را!

#فروغی_بسطامی

آشفتگان عشقت،گیرم که جمع گردند
جمع از کجا توان کرد،دلهای پاره‌ پاره؟

#فروغی_بسطامی

‏کیفیتِ چشمِ تو کفافِ همه را کرد
گو باده فروشان درِ میخانه ببندند

#فروغی_بسطامی

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم!
ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی؟

#فروغی_بسطامی

بیداری ام چه دانی؟ ای خفته ای که شب ها
ننشسته ای به حسرت، نشمرده ای ستاره...

#فروغی_بسطامی

کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی
نگاه دار دلی را که برده‌ای به نگاهی

مقیم کوی تو تشویش صبح و شام ندارد
که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی

چو در حضور تو ایمان و کفر راه ندارد
چه مسجدی چه کنشتی، چه طاعتی چه گناهی؟

مده به دست سپاه فراق ملک دلم را
به شکر آن که در اقلیم حسن بر همه شاهی

بدین صفت که ز هر سو کشیده‌ای صف مژگان
تو یک سوار توانی زدن به قلب سپاهی

چگونه بر سر آتش سپندوار نسوزم
که شوق خال تو دارد مرا به حال تباهی

به غیر سینهٔ صد چاک خویش در صف محشر
شهید عشق نخواهد نه شاهدی، نه گواهی

اگر صباح قیامت ببینی آن رخ و قامت
جمال حور نجویی، وصال سدره نخواهی

رواست گر همه عمرش به انتظار سرآید
کسی که جان به ارادت نداده بر سر راهی

تسلی دل خود می‌دهم به ملک محبت
گهی به دانهٔ اشکی، گهی به شعله آهی

فتاد تابش مهر مهی به جان فروغی
چنان که برق تجلی فتد به خرمن کاهی

#فروغی_بسطامی
@PoemAndLiterature

قدم به کوچه‌ی دیوانگی بزن چندی
که عقل بر سر بازار عشق حیران است...

#فروغی_بسطامی
@PoemAndLiterature