دکتر پریسا نصری | parisa nasri

متن اختصاصی برای شما که عاشقانه دوستتان دارم❤️

ستایش از آنِ زنی است که درد را به دوش می‌کشد همچون درختی که می‌داند در بیابان باران کمتری را خواهد دید و با سری افراشته بیابان را می‌پذیرد و ریشه‌هایش را ژرف‌ترین بخشِ زندگی‌اش می‌کند.

ستایش از آنِ زنی است که در برابر زمزمه‌های کهنه‌فرهنگی اشکش را می‌بیند ولی شک نمی‌کند، گریه می‌کند ولی تن به گزینش نادرست نمی‌دهد، خشمگین می‌شود ولی لج‌بازی نمی‌کند چون می‌داند ایستادگی در برابر سخنانی که با چشم‌هایی بسته زده می‌شود کاری بیهوده است.

ستایش از آنِ زنانی است که اندام‌شان شناساننده‌ی آن‌ها نیست و برای ژرف‌تر شناخته‌شدن سرشت‌شان به مانند یک آدم می‌کوشند نه یک کالا.

ستایش از آنِ زنانی است که نداشتن مردی در زندگی‌شان را کمبود نمی‌دانند و همه‌ی آرمانشان پیداکردن مرد و خشنودنگاه‌داشتن آن نیست و چه بسا برای داشتن پیوندهای هَمدِلانه‌ی ژرف و درست می‌کوشند که بی‌گمان داشتن پیوندی هَمدلانه همواره ایشان را در آستانه‌ی بازیابی و خودشناسی می‌نهد و نه در برابر بازیابی و به‌دست‌آوردن یک مرد.

ستایش از آنِ زنانی است که از گزینش‌های نادرستشان بیرون می‌آیند هَتا اگر سالیان بسیاری را از دست داده باشند و با فروتنی گرفتاری‌های درونی‌شان را می‌پذیرند و برای بازسازی پیوندهای دیگر می‌کوشند.

ستایش از آنِ زنانی است که سال‌هاست دگرگونی نگاه و پنداشت را در هم‌گونه‌های خود و مردهای پیرامون‌شان می‌بینند تنها برای این که همسری ندارند و یا جدا شده‌اند، ولی همچنان پیش می‌روند و به جای آن به کودکان پیرامون‌شان می‌آموزند که چگونه از داوری‌ها بگذرند و به خودشان شک نکنند.

ستایش از آنِ زنانی است که پیوند زناشویی می‌بندند ولی به این پیوند به چشم دستاورد نگاه نکرده‌اند.

ستایش از آنِ زنانی است که جدا شده‌اند چون می‌دانستند تنهابودن بهتر از در آسیب بودن است.

‎🇨hannel ➣ @parisanasri

❤19👍8🙏3

2.27K viewsedited 08:34