يك شعر زيبا تقديم به همه عزيزان
حتما با دقت بخوانيد
🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺
دل من دیر زمانی است که می‌پندارد؛
« #دوستی » نیز گُلی است؛
مثل نیلوفر و ناز،
ساقهٔ تُردِ ظریفی دارد.
بی‌گمان سنگدل است آنکه روا می‌دارد
جان این ساقه نازک را
ـ دانسته ـ
بیازارد!

در زمینی که ضمیر من و توست،
از نخستین #دیدار،
هر سخن، هر رفتار،
دانه‌هایی‌ست که می‌افشانیم.
برگ و باری است که می‌رویانیم
آب و خورشید و نسیمش «#مهر» است

گر بدان گونه که بایست به بار آید،
زندگی را به دل‌انگیزترین چهره بیاراید.
آنچنان با تو در آمیزد این روحِ لطیف،
که تمنای وجودت همه او باشد و بس.
بی‌نیازت سازد، از همه چیز و همه کس.

#زندگی، گرمی دل‌های به هم پیوسته‌ست
تا در آن #دوست نباشد همه درها بسته‌ست.

در ضمیرت اگر این گُل ندمیده است هنوز ،
عطر جان‌پرور #عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز
دانه‌ها را باید از نو کاشت.

آب و خورشید و نسیمش را از مایهٔ جان
خرج می‌باید کرد.
رنج می‌باید برد.
دوست می‌باید داشت!

با نگاهی که در آن #شوق برآرد فریاد
با #سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دل‌هامان را
مالامال از #یاری، #غمخواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند:
ـ #شادی_روی_تو!
ای دیده به دیدار تو شاد
باغِ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
#تازه،
#عطر_افشان
#گلباران باد.

#فریدون_مشیری #ادبستان
#سلام_تجريش #مدرسه_زندگي