خیلی وقت‌ها، زمانی که دانش‌آموزا فکر می‌کنن قراره امتحان آسون باشه، یا اینکه به هر دلیلی اهمیتش رو جدی نمی‌گیرن، شروع مطالعه‌شون رو هی عقب می‌ندازن.

یه جورایی با خودشون می‌گن: "این آزمونه که چیز خاصی نیست، آخر شب می‌خونم تمومش می‌کنم!" یا "فعلاً که وقت هست، حالا حالاها شروع نمی‌کنم."

اما نکتۀ مهم اینجاست: خیلی وقتا واقعاً وقت ندارن، ولی چون آزمون رو ساده فرض می‌کنن، متوجه کم‌بودن زمان نمی‌شن. به‌عبارتی یه جور توهم آسونی براشون ایجاد می‌شه که باعث می‌شه متوجه نشدن چقدر باید بخونن و چقدر وقت دارن.

نتیجه‌اش اینه که:

وقتی چشم باز می‌کنن، می‌بینن فقط چند چند ساعت برای خوندن مونده.

تازه اون موقع استرس می‌گیرن؛ چون نمی‌دونن از کجا شروع کنن، چی رو بخونن و چی رو ول کنن.

چون وقت کمه، شروع می‌کنن به حفظ کردن سریع و سطحی، که معمولاً هم یا فراموش می‌شه یا موقع امتحان قاطی می‌کنن.


آخرش هم معمولاً نتیجه خوب نمی‌شه. نمرۀ پایین می‌گیرن، ناراحت می‌شن و هی با خودشون می‌گن: "ای کاش زودتر شروع کرده بودم...!"

اینجاست که اهمیت برنامه‌ریزی و جدی گرفتن امتحان‌ها—حتی اگه فکر می‌کنن آسونه—خودش رو نشون می‌ده. چون گاهی پشت یه ظاهر ساده، کلی نکته و دام پنهانه. امتحان، اگه واقعاً ساده باشه، با آمادگی کامل خیلی راحت‌تر جواب داده می‌شه؛ ولی اگه بر خلاف انتظار سخت از آب دربیاد، اونایی موفق‌ترن که از قبل حسابی آماده بودن.

🟢زودتر مطالعه رو شروع کنید 🟢