#رمان_پستچي #قسمت_چهاردهم #چيستا_يثربي
ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ:ﺑﻬﺘﺮي؟ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم.ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد.آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد؟آن ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد، دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﺶ راﻧﮕﺬارد؟ ﭘﺲ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ.ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم و او ﺷﺎد ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوار.از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ، ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ، ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ.اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﺶ،ﺑﺮ دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﺣﺮوف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ، ﻧﻮك ﻣﯿﺰدﻧﺪ.ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎزﯾﮕﻮﺷﯽ ﺑﻮدﻧﺪﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را از اﻧﮕﺸﺘﺎن اﯾﻦ زن، ﻓﺮاري داد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ.ﻣﮕﺮ ﺟﺒﺮ روزﮔﺎر.ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب، ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪ.دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﺶ ﭼﺎپ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ.رﻣﺎن اﻧﺠﻤﺎد را ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭼﺎپ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺟﻠﻮي ﻣﻦ، ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﮐﺮد.ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ را در اﻧﺒﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺷﺐ ،ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮﮐﻮﭼﮏ، ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺮدهي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﺪ.اﯾﻦ زن، ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺑﻮد.زﯾﺒﺎ، ﺑﺎﻫﻮش و ﺷﮑﻨﻨﺪه ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺲ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻨﯿﺰي در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪل ﺷﺪه اﺳﺖ.ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﯿﺎﻣﺪﻧﺪ و رﺷﺪ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و او رﺧﺖ ﻣﯿﺸﺴﺖ، ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪوﺧﺖ،در ﺻﻒ ﻧﺎن، ﺑﻦ و ﮐﻮﭘﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﻮ ﻣﯿﺸﺪ،ﺗﺎ ﯾﮑﺮوز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺰاده داودﺑﺮود.ﻧﺬري داﺷﺖ و ﻫﻤﺎن ﻧﺬر، آﻧﺠﺎ ﻣﻘﯿﻤﺶ ﮐﺮد.اﺗﺎﻗﯽ اﺟﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ، از او ﺟﺪا ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﺧﺘﺮش، ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:دﻧﯿﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎ ﺣﻘﻤﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي دﻧﺒﺎﻟﺶ.اﮔﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻣﯿﺨﻮاي، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﺑﺮي. در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.ﺑﻮي ﻣﺎدر ﻣﯿﺪاد.ﺳﺮم را ﻧﻮازش ﮐﺮدوﮔﻔﺖ:وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﻨﯿﺪم، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.دﺧﺘﺮم ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﻘﺸﻪ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر اوﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد
ﺑﺎﺷﻪ.ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻪ ﺑﺠﻨﮕﻪ.ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ.ﮔﻮﺷﻪ ي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ.ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﺑﺮي دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺠﺰه.اﮔﻪ دوﺳﺶ داري ﺑﺮو ﺑﻮﺳﻨﯽ! از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﻣﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ازدﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻋﺼﺮ آن روزﺣﺮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ: ورودﻣﻤﻨﻮﻋﻪ! ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﻪ رو ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﮐﺘﮏ ﺑﺰن.ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟دﺳﺘﺎي ﺗﻮ ﻏﯿﺮت ﻧﺪارن! ﺣﺎﺟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ، ﺗﻤﺎم دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را دم در ﺑﺒﯿﻨﺪ.ﺑﺎ دو ﻣﺤﺎﻓﻆ آﻣﺪ.ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ آﻧﻘﺪرﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ درﺑﺮاﺑﺮ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ، ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ؟ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻨﺶ.وﯾﺰا ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ آدرس دﻗﯿﻖ.ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ؟ﭼﺮا زﻣﯿﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﮔﻔﺖ:اﮔﻪ ﻣﺤﺮم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدﻣﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻔﺮﺳﺖ.وﻟﯽ اول آدرس و ﺗﻠﻔﻦ!ﺷﻤﺎ زن ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺪﯾﺪي ﻧﻪ؟از ﻫﺮﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﺘﺮه! ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ،ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد.ﻋﻠﯽ آﻧﺴﻮي ﺧﻂ..ﮔﻔﺘﻢ،ﻗﻬﺮﻣﺎن،دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ! ﮔﻔﺖ:ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ!ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم..ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﻮ!ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ..ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ!ﺑﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم.ﻗﻮل ﺧﺎﻧﻤﻢ؟...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11
ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ:ﺑﻬﺘﺮي؟ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم.ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد.آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد؟آن ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ اي ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد، دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﺶ راﻧﮕﺬارد؟ ﭘﺲ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ.ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم و او ﺷﺎد ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوار.از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ، ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ، ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ.اﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﺶ،ﺑﺮ دﮔﻤﻪ ﻫﺎي ﺣﺮوف ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ، ﻧﻮك ﻣﯿﺰدﻧﺪ.ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎزﯾﮕﻮﺷﯽ ﺑﻮدﻧﺪﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را از اﻧﮕﺸﺘﺎن اﯾﻦ زن، ﻓﺮاري داد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ.ﻣﮕﺮ ﺟﺒﺮ روزﮔﺎر.ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب، ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪ.دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﺶ ﭼﺎپ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ.رﻣﺎن اﻧﺠﻤﺎد را ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭼﺎپ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺟﻠﻮي ﻣﻦ، ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﮐﺮد.ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺎﯾﭗ ﻗﺪﯾﻤﯽ را در اﻧﺒﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺻﺒﺢ ﺗﺎﺷﺐ ،ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮﮐﻮﭼﮏ، ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺮدهي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﺪ.اﯾﻦ زن، ﻣﺎدر ﻣﻦ ﺑﻮد.زﯾﺒﺎ، ﺑﺎﻫﻮش و ﺷﮑﻨﻨﺪه ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺲ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻨﯿﺰي در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪل ﺷﺪه اﺳﺖ.ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﯿﺎﻣﺪﻧﺪ و رﺷﺪ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و او رﺧﺖ ﻣﯿﺸﺴﺖ، ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪوﺧﺖ،در ﺻﻒ ﻧﺎن، ﺑﻦ و ﮐﻮﭘﻦ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد و ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﻮ ﻣﯿﺸﺪ،ﺗﺎ ﯾﮑﺮوز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺰاده داودﺑﺮود.ﻧﺬري داﺷﺖ و ﻫﻤﺎن ﻧﺬر، آﻧﺠﺎ ﻣﻘﯿﻤﺶ ﮐﺮد.اﺗﺎﻗﯽ اﺟﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﭘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﮕﺬاﺷﺖ، از او ﺟﺪا ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﺧﺘﺮش، ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:دﻧﯿﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎ ﺣﻘﻤﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي دﻧﺒﺎﻟﺶ.اﮔﻪ ﭼﯿﺰي رو ﻣﯿﺨﻮاي، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﺑﺮي. در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.ﺑﻮي ﻣﺎدر ﻣﯿﺪاد.ﺳﺮم را ﻧﻮازش ﮐﺮدوﮔﻔﺖ:وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺷﻨﯿﺪم، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.دﺧﺘﺮم ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.ﺣﻘﺸﻪ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎر اوﻧﺠﻮري ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاد
ﺑﺎﺷﻪ.ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻪ ﺑﺠﻨﮕﻪ.ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ.ﮔﻮﺷﻪ ي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ.ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﺑﺮي دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺠﺰه.اﮔﻪ دوﺳﺶ داري ﺑﺮو ﺑﻮﺳﻨﯽ! از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ.ﻣﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ازدﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﻋﺼﺮ آن روزﺣﺮاﺳﺖ ﺟﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ: ورودﻣﻤﻨﻮﻋﻪ! ﮔﻔﺘﻢ :ﭘﺲ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﻪ رو ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﻣﻨﻮ ﮐﺘﮏ ﺑﺰن.ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ؟دﺳﺘﺎي ﺗﻮ ﻏﯿﺮت ﻧﺪارن! ﺣﺎﺟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ، ﺗﻤﺎم دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را دم در ﺑﺒﯿﻨﺪ.ﺑﺎ دو ﻣﺤﺎﻓﻆ آﻣﺪ.ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ آﻧﻘﺪرﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ درﺑﺮاﺑﺮ دﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ، ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺖ؟ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻨﺶ.وﯾﺰا ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎ آدرس دﻗﯿﻖ.ﻣﮕﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ؟ﭼﺮا زﻣﯿﻨﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟ ﮔﻔﺖ:اﮔﻪ ﻣﺤﺮم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﻧﺒﻮدي ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎدﻣﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻔﺮﺳﺖ.وﻟﯽ اول آدرس و ﺗﻠﻔﻦ!ﺷﻤﺎ زن ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺪﯾﺪي ﻧﻪ؟از ﻫﺮﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﺘﺮه! ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ،ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد.ﻋﻠﯽ آﻧﺴﻮي ﺧﻂ..ﮔﻔﺘﻢ،ﻗﻬﺮﻣﺎن،دارم ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ! ﮔﻔﺖ:ﺑﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻦ!ﻣﻦ دارم ﻣﯿﺎم..ﺑﻬﺸﻮن ﻧﮕﻮ!ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﻢ..ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ!ﺑﺎت ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم.ﻗﻮل ﺧﺎﻧﻤﻢ؟...
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11