#رمان_پستچي #قسمت_دوازدهم #چيستا_يثربي
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺪاري، وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﺧﻮاب ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ي آن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺪن ﺻﯿﻐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﭘﺮ از ﭘﻮﺷﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاب ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ واﮔﺮ ﭘﺪرم ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد،ﺷﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ واﻗﻌﯽ اﺳﺖ!ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد.اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺪون ﺣﺲ ﮔﻨﺎه، دﺳﺖ ﻫﻢ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ وﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ، ﮐﻨﺎرﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ،ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺟﻬﺎن! ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و او و ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻤﺎن را آﻓﺮﯾﺪ !ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ زﯾﺮ ﭼﺘﺮ، ﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺨﻮرد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم و اﯾﻨﮑﻪ روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ، ﮐﺎر ﻋﺎﻗﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ.ﭘﺪر ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻋﻠﯽ را.دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺻﺤﻨﻪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد، وﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ..دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻃﻮري ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ آرزوﻫﺎﯾﺸﺎن را در ﺗﻦ او ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻨﺪ.ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮود ﮐﻪ ﺧﺪا راﺑﺒﯿﻨﺪ؟ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ درددل ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد، ﻫﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﻣﯿﮑﺮدوﻫﻢ ﺷﺎد.ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻣﻦ، ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻫﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم اﺗﺎق ﭼﻄﻮر ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ.ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﭘﺪرم ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ :دﺧﺘﺮم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ. ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.ﻣﺎ دو ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ازﺟﻬﺎن، ﻣﺎ دو ﻋﺎﺷﻖ،ﻣﺎ دو ﻃﻔﻠﯽ، ﻣﺎ دوﺗﻨﻬﺎ. ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﺳﻼم ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟ ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺮ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ او راﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺮاي اﺑﺪ درﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎوداﻧﺶ ﮐﻨﻢ.ﭼﻮن اﮔﺮ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ، ﺑﺎز اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﺸﺪ.اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﭼﻠﭽﺮاﻏﻬﺎي ﺟﻬﺎن را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻮر آﻧﻬﺎ در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دادﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد.ﺧﻮدش ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.ﻋﺸﻖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﺖ را ﺑﻬﺎري ﻣﯿﮑﻨﺪوﺑﻬﺎرﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.ﮔﻔﺖ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.دﺳﺖ ﺑﺮاي ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪﯾﻢ، ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﯿﻔﺘﻪ، اون ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ.ﺟﺎي ﻫﺮدوﻣﻮن!ﻣﺜﻞ ﺣﺮف ﻣﺤﺴﻦ. دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم.ﺟﻬﺎن اﯾﺴﺘﺎد.دﺳﺘﺶ ﮔﺮم و ﺳﻮزان،دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺮد و ﻟﺮزان. ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟ ﺳﺮم را روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻣﻌﺬب ﺑﻮد.اﻣﺎ اﺷﮏ ﻣﻦ ﮐﻪ روي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رﯾﺨﺖ،ﯾﺎدش آﻣﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮﯾﻨﺶ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم اﻣﺎ ﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﺪ.دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮔﻔﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ! ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ! و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺳﻮﺧﺘﻢ. دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ:ﻧﮑﻦ ﺧﺎﺗﻮن! ﮔﻔﺘﻢ:اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﺑﻠﺪه.اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎﺷﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻠﺪه.دﺳﺘﺎي ﭘﯿﮏ ﻣﻨﻪ، اﺷﮑﺶ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﺪم. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدي ﻣﯿﺪوﻧﻢ
ادامه رمان رو از كانال عاشقانه ها١١ دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺪاري، وﻟﯽ اﻧﮕﺎر ﺧﻮاب ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ.ﻫﻤﻪ ي آن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎي ﺧﻮاﻧﺪن ﺻﯿﻐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ ﭘﺮ از ﭘﻮﺷﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮاب ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ واﮔﺮ ﭘﺪرم ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد،ﺷﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ واﻗﻌﯽ اﺳﺖ!ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺧﻮدم ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ.ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد.اﻣﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺪون ﺣﺲ ﮔﻨﺎه، دﺳﺖ ﻫﻢ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ وﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ، ﮐﻨﺎرﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ،ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺟﻬﺎن! ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ و او و ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻤﺎن را آﻓﺮﯾﺪ !ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ زﯾﺮ ﭼﺘﺮ، ﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اش ﺑﺨﻮرد.اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﺮﺳﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم و اﯾﻨﮑﻪ روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ، ﮐﺎر ﻋﺎﻗﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ.ﭘﺪر ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﻋﻠﯽ را.دوﺳﺘﺎن ﻋﻠﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﮑﻢ در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺻﺤﻨﻪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد.اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد، وﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ..دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻃﻮري ﺑﻐﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ آرزوﻫﺎﯾﺸﺎن را در ﺗﻦ او ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻨﺪ.ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮود ﮐﻪ ﺧﺪا راﺑﺒﯿﻨﺪ؟ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ درددل ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﯾﺪ؟ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ.ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد، ﻫﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﻣﯿﮑﺮدوﻫﻢ ﺷﺎد.ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻣﻦ، ﭘﯿﮏ اﻟﻬﯽ ﻫﻤﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد!اﺻﻼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم اﺗﺎق ﭼﻄﻮر ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ.ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﭘﺪرم ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ :دﺧﺘﺮم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ. ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.ﻣﺎ دو ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ازﺟﻬﺎن، ﻣﺎ دو ﻋﺎﺷﻖ،ﻣﺎ دو ﻃﻔﻠﯽ، ﻣﺎ دوﺗﻨﻬﺎ. ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ.ﺳﻼم ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ؟ ﻋﻠﯽ ﺳﺤﺮ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ او راﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺑﺮاي اﺑﺪ درﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎوداﻧﺶ ﮐﻨﻢ.ﭼﻮن اﮔﺮ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ، ﺑﺎز اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯿﺸﺪ.اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﭼﻠﭽﺮاﻏﻬﺎي ﺟﻬﺎن را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻮر آﻧﻬﺎ در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دادﺑﺰﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد.ﺧﻮدش ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ.ﻋﺸﻖ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﺖ را ﺑﻬﺎري ﻣﯿﮑﻨﺪوﺑﻬﺎرﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد.ﮔﻔﺖ:دﺳﺖ ﺑﺪﯾﻢ؟ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.دﺳﺖ ﺑﺮاي ﭼﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪﯾﻢ، ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﯿﻔﺘﻪ، اون ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ.ﺟﺎي ﻫﺮدوﻣﻮن!ﻣﺜﻞ ﺣﺮف ﻣﺤﺴﻦ. دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم.ﺟﻬﺎن اﯾﺴﺘﺎد.دﺳﺘﺶ ﮔﺮم و ﺳﻮزان،دﺳﺖ ﻣﻦ ﺳﺮد و ﻟﺮزان. ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ.ﯾﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ؟ ﺳﺮم را روي ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ.ﻣﻌﺬب ﺑﻮد.اﻣﺎ اﺷﮏ ﻣﻦ ﮐﻪ روي ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رﯾﺨﺖ،ﯾﺎدش آﻣﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮﯾﻨﺶ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم اﻣﺎ ﺳﺤﺮ ﻧﺮﺳﺪ.دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮔﻔﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ! ﮔﻔﺘﻢ :ﺑﺎز ﻣﯿﺨﻮاي ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ! و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺳﻮﺧﺘﻢ. دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ:ﻧﮑﻦ ﺧﺎﺗﻮن! ﮔﻔﺘﻢ:اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﺑﻠﺪه.اﯾﻦ دﺳﺘﻬﺎ ﻣﺎﺷﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﻠﺪه.دﺳﺘﺎي ﭘﯿﮏ ﻣﻨﻪ، اﺷﮑﺶ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﺪم. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدي ﻣﯿﺪوﻧﻢ
ادامه رمان رو از كانال عاشقانه ها١١ دنبال كنين 👇
@Asheghaneha11