#رمان_پستچي #قسمت_هشتم #چيستا_يثربي
وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﯽ، زﻣﺎن ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺪ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ، ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯿﺸﻮد و ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺪر اﺑﺪﯾﺖ ﮐﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ.اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﯾﺪ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر زود، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﯾﺪ!ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮاﻟﻬﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎه از ﻣﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ.ﺳﻮاﻟﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ.ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ درﺑﺎره ي ﮔﺸﺖ درﺳﺖ ﺑﻮده ؟ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ آن ﭘﯿﭻ ، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺸﺖ را دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ، ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.اﻣﺎ ﻣﺎ آن ﺷﺐ دو ﺑﭽﻪ ي ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻦ، ﭘﺎﯾﻤﺎن ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ!ﻫﻤﯿﻦ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻋﻠﯽ را در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم.ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم.ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ، ﺧﺎرج ازﺣﺪ ﺗﻮاﻧﺶ ﺑﻮد.ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻫﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻧﺪ.ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارد و ﺧﻮدش ﻣﺴﻮﻟﯿﺖ را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد.ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮﺳﺪ، اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﺑﯿﻔﺘﺪ! اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ.ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد! ﺑﻪ ﺣﮑﻢ دادﮔﺎه ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻫﻢ در ﻣﯽ آوردﻧﺪ!وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻨﻨﺪ.ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺳﻮال و ﺳﻮال! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﭼﯿﺰي را ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺣﺎج آﻗﺎ، اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﻤﺎ ،ﮔﻨﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺧﺐ ﻋﻘﺪﻣﺎن ﮐﻨﯿﺪ! اﺗﺎق ﻣﺜﻞ ﺳﮑﻮت ﻗﺒﻞ از ﺑﻤﺒﺎران، ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺗﺎﮔﺮدن ﺳﺮخ ﺷﺪ.ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ؟ وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد.اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ! ﺣﺎﺟﯽ ﯾﺎ ﺑﺮادر ،ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﮔﻔﺖ:ﻋﻘﺪ؟! و ﺑﻌﺪ ﭼﯿﺰي روي ﮐﺎﻏﺪ ﻧﻮﺷﺖ ودﺳﺖ ﺑﺮادري داد و ﺑﺮادر آن را دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮي داد و ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ. ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻤﯿﺎم.ﺑﯽ ﻋﻠﯽ ﻧﻤﯿﺎم. ﺧﻮاﻫﺮ از دﻫﺎﻧﺶ ﭘﺮﯾﺪ وﮔﻔﺖ :ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ!
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮده ام ! ﭘﺪرم ﺣﺘﻤﺎ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮد.از ﮐﺎر اﺧﺮاﺟﻢ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و ﻋﻠﯽ ! داد زدم :ﻧﺨﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎم!اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﺗﺮس از دﮐﺘﺮ دارم.ﻋﻠﯽ ﻧﺬار ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮن ﺗﻮ روﺧﺪا! و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم.ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ،وﻟﯽ آﻧﻘﺪر از آن ﮐﻠﻤﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ زارزار اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ.ﺧﻮاﻫﺮ دﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد! آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم دﯾﺪم ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ.از روي ﻣﯿﺰ ﺣﺎج آﻗﺎﭘﺮﯾﺪ! و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ،ﺣﺎج آﻗﺎ روي زﻣﯿﻦ ﺑﻮدوﻫﻤﻪ ﺑﺮادران روي ﻋﻠﯽ! ﺟﯿﻎ زدم ﻣﯿﮑﺸﯿﻨﺶ! اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﻤﯿﺮد ، اﻣﺎ ﺣﺎج آﻗﺎرا رﻫﺎ ﻧﮑﻨﺪ.او ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎج آﻗﺎ را ﺧﻔﻪ ﮐﻨﺪ و آﻧﻬﺎ او را! ﻋﻠﯽ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺖ،آﻧﻬﺎداﺷﺘﻨﺪ.در ﺑﺎز ﺷﺪ.ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺤﺮﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ.رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ﺑﻮد.ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮن آﻟﻮد ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ! ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ!ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﺧﺎﮐﺮﯾﺰو ﻣﯿﺪي ! ﺗﻮ ﮐﺠﺎ.اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻮر ﺑﺎﻻ!...
ادامه رمان رو از كانالمون كپي كنين 👇
@Asheghaneha11
وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﯽ، زﻣﺎن ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺪ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ، ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯿﺸﻮد و ﮔﺎﻫﯽ ﻗﺪر اﺑﺪﯾﺖ ﮐﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ.اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﯾﺪ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر زود، ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪه اﯾﺪ!ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻮاﻟﻬﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن اﺗﺎق ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎه از ﻣﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ.ﺳﻮاﻟﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ.ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺷﮏ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻦ درﺑﺎره ي ﮔﺸﺖ درﺳﺖ ﺑﻮده ؟ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮ آن ﭘﯿﭻ ، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺸﺖ را دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ، ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.اﻣﺎ ﻣﺎ آن ﺷﺐ دو ﺑﭽﻪ ي ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻦ، ﭘﺎﯾﻤﺎن ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد.ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ!ﻫﻤﯿﻦ.ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻋﻠﯽ را در آن ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورم.ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم.ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ، ﺧﺎرج ازﺣﺪ ﺗﻮاﻧﺶ ﺑﻮد.ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻫﻢ زﻧﮓ زده ﺑﻮدﻧﺪ.ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارد و ﺧﻮدش ﻣﺴﻮﻟﯿﺖ را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد.ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮﺳﺪ، اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﺑﯿﻔﺘﺪ! اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ.ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد! ﺑﻪ ﺣﮑﻢ دادﮔﺎه ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻫﻢ در ﻣﯽ آوردﻧﺪ!وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻨﻨﺪ.ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺳﻮال و ﺳﻮال! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺒﺮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﭼﯿﺰي را ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ،ﮔﻔﺘﻢ :ﺣﺎج آﻗﺎ، اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﻤﺎ ،ﮔﻨﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ،ﺧﺐ ﻋﻘﺪﻣﺎن ﮐﻨﯿﺪ! اﺗﺎق ﻣﺜﻞ ﺳﮑﻮت ﻗﺒﻞ از ﺑﻤﺒﺎران، ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺗﺎﮔﺮدن ﺳﺮخ ﺷﺪ.ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ؟ وﻗﺘﺶ ﻧﺒﻮد.اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ! ﺣﺎﺟﯽ ﯾﺎ ﺑﺮادر ،ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﮔﻔﺖ:ﻋﻘﺪ؟! و ﺑﻌﺪ ﭼﯿﺰي روي ﮐﺎﻏﺪ ﻧﻮﺷﺖ ودﺳﺖ ﺑﺮادري داد و ﺑﺮادر آن را دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺮي داد و ﺧﻮاﻫﺮ ﮔﻔﺖ :ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ. ﮔﻔﺘﻢ :ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻤﯿﺎم.ﺑﯽ ﻋﻠﯽ ﻧﻤﯿﺎم. ﺧﻮاﻫﺮ از دﻫﺎﻧﺶ ﭘﺮﯾﺪ وﮔﻔﺖ :ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ!
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮده ام ! ﭘﺪرم ﺣﺘﻤﺎ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮد.از ﮐﺎر اﺧﺮاﺟﻢ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و ﻋﻠﯽ ! داد زدم :ﻧﺨﯿﺮ ﻧﻤﯿﺎم!اﺻﻼ ﻣﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﺗﺮس از دﮐﺘﺮ دارم.ﻋﻠﯽ ﻧﺬار ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮن ﺗﻮ روﺧﺪا! و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم.ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ،وﻟﯽ آﻧﻘﺪر از آن ﮐﻠﻤﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ زارزار اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ.ﺧﻮاﻫﺮ دﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد! آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم دﯾﺪم ﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪ.از روي ﻣﯿﺰ ﺣﺎج آﻗﺎﭘﺮﯾﺪ! و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ،ﺣﺎج آﻗﺎ روي زﻣﯿﻦ ﺑﻮدوﻫﻤﻪ ﺑﺮادران روي ﻋﻠﯽ! ﺟﯿﻎ زدم ﻣﯿﮑﺸﯿﻨﺶ! اﻧﮕﺎر ﻋﻠﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﻤﯿﺮد ، اﻣﺎ ﺣﺎج آﻗﺎرا رﻫﺎ ﻧﮑﻨﺪ.او ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎج آﻗﺎ را ﺧﻔﻪ ﮐﻨﺪ و آﻧﻬﺎ او را! ﻋﻠﯽ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﺪاﺷﺖ،آﻧﻬﺎداﺷﺘﻨﺪ.در ﺑﺎز ﺷﺪ.ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺤﺮﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ.رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ﺑﻮد.ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮن آﻟﻮد ﻋﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ! ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم ﺣﺎج ﻋﻠﯽ!ﻫﻨﻮز ﺑﻮي ﺧﺎﮐﺮﯾﺰو ﻣﯿﺪي ! ﺗﻮ ﮐﺠﺎ.اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻮر ﺑﺎﻻ!...
ادامه رمان رو از كانالمون كپي كنين 👇
@Asheghaneha11
#رمان_پستچي #قسمت_نهم #چيستا_يثربي
رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ،ﺳﺮ ﻋﻠﯽ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎد.ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدﯾﻦ ﺑﺎ ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﺎ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻋﻠﯽ زد و ﮔﻔﺖ:ﻫﻨﻮزم ، ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎي ﻋﻤﻠﯿﺎت، ﺣﺮف ﮔﻮش ﻧﮑﻨﯽ آره؟ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادرﻫﺎ ﮔﻔﺖ:ﭘﺲ ﭘﺮوﻧﺪه؟ رﯾﯿﺲ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎد.ﺧﺸﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻤﭙﺎره در ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎ آن ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﻨﺪ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﯿﻦ ، ﻫﻤﻪ را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎن ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯿﻦ ﮐﯿﻮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ؟ﭘﺲ ﻻل ﺷﯿﻦ.ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺨﺘﻮﻣﻪ ! ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻤﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮه. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺎري ﺷﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ.زﯾﺮ ﭘﺎي ﺳﭙﺎه رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﯾﺮان! ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮوﻧﺪ ﮐﺸﻮرﺷﺎن راﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ، اﻣﺎ از روي ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ رد ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ و ﺧﻮن، ﺧﻮن اﻧﺎر دﻟﻢ ،روي ﺧﺎك ﻣﯿﭙﺎﺷﺪ.ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ.ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ! رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ﺑﯿﺘﻔﺎوت رد ﺷﺪ.وﻟﯽ ﻋﻠﯽ وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از اﺗﺎق ﻣﯿﺮﻓﺖ، از روي ﺷﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد،اﻧﮕﺎر ﻣﯿﮕﻔﺖ:وﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮي ﺗﻨﻮر! ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ دودي! ﻧﺘﺮس! در اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ.اﻧﮕﺎر اﺗﺎﻗﯽ در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ، درش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪر، ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت..ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ.ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎدرت ﺧﻮب ﺑﻮد؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ. ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ ﭼﯿﺴﺘﺎ،ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت، ﯾﮑﯽ ﺑﻮد، ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد.ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﭘﺪر!ﯾﮑﯽ ﺑﻮد.ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺖ و ﯾﮑﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!
ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ. روز ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮي از ﻋﻠﯽ ﻧﺸﺪ و روزﺑﻌﺪش.دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.ﺑﻪ اداره ﭘﺴﺖ رﻓﺘﻢ.ﮔﻔﺘﻨﺪ:دو روز اﺳﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪه.ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺧﺎﻧﻪ اش را داﺷﺘﻢ.ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺷﻬﺮ.ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ؟ آن ﺧﺎﻧﻪ ي روﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ در آن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد!ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﺪام ﺗﻨﮓ و ﺗﺎرﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ.اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﺪادﻧﺪ ﺗﺎ از ﭼﯿﺰي ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ.ﺷﺎﯾﺪ از ورود دﺧﺘﺮي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﯿﻦ زﻣﺨﺖ ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺟﺎزه وارد ﺣﺮﯾﻤﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد.ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدم. در زدم.ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ زﻧﯽ ﮔﻔﺖ :ﮐﯿﻪ؟ در ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ، ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪش را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد،وﻟﯽ ﻧﻪ آﻧﻘﺪرﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻃﻼﯾﯽ اﺳﺖ.ﺷﮑﻞ ﻋﻠﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم.ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:ﭼﯿﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻼم ﮔﻔﺖ:ﺑﯿﺎ ﺗﻮ! دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.ﺳﺒﺰه، ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﺮﻧﺸﺎط.ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم داد.ﺣﺪس زدم رﯾﺤﺎﻧﻪ ؛ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠﯽ اﺳﺖ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ:ﺗﺮﺷﯽ ﻣﯿﻨﺪازﯾﻢ ﻣﯿﻔﺮوﺷﯿﻢ.ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:زﯾﺎد ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ.ﻓﻘﻂ... ﮔﻔﺖ:ﻓﻘﻂ ﻋﻠﯽ رو ﮔﻢ ﮐﺮدي! آره؟ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺑﭽﻪ ﮔﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮدم..ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪ،ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ:ﺗﻮ ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ ﺳﺖ! ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ؟ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺴﺘﺎ آﻣﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ! ﯾﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺳﻨﯽ.ﺣﺎﺟﯽ داره ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺘﺶ.ﺳﺮﯾﻪ! ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ.
ﺑﻮﺳﻨﯽ؟!ﮐﻒ ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺑﻮﺳﻨﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.آب! ﮔﻔﺖ:ﻃﻔﻠﯽ دﺧﺘﺮ.ﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي.ﻧﻪ! ﺳﺮم را روي داﻣﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ.
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11
رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ،ﺳﺮ ﻋﻠﯽ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﮕﯿﺪ ﺑﯿﺎد.ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدﯾﻦ ﺑﺎ ﺣﺎج ﻋﻠﯽ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﺎ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻋﻠﯽ زد و ﮔﻔﺖ:ﻫﻨﻮزم ، ﻣﺜﻞ ﺷﺒﺎي ﻋﻤﻠﯿﺎت، ﺣﺮف ﮔﻮش ﻧﮑﻨﯽ آره؟ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادرﻫﺎ ﮔﻔﺖ:ﭘﺲ ﭘﺮوﻧﺪه؟ رﯾﯿﺲ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﺴﺘﺎد.ﺧﺸﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻤﭙﺎره در ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎ آن ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﻨﺪ.ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﯿﻦ ، ﻫﻤﻪ را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎن ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:ﻫﯿﭻ ﻣﯿﺪوﻧﯿﻦ ﮐﯿﻮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ؟ﭘﺲ ﻻل ﺷﯿﻦ.ﭘﺮوﻧﺪه ﻣﺨﺘﻮﻣﻪ ! ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻤﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮه. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ دﻟﻢ ﻣﺜﻞ اﻧﺎري ﺷﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ.زﯾﺮ ﭘﺎي ﺳﭙﺎه رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﯾﺮان! ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺮوﻧﺪ ﮐﺸﻮرﺷﺎن راﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ، اﻣﺎ از روي ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ رد ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ و ﺧﻮن، ﺧﻮن اﻧﺎر دﻟﻢ ،روي ﺧﺎك ﻣﯿﭙﺎﺷﺪ.ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ.ﭼﻪ ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ! رﯾﯿﺲ ﮐﻞ ﺑﯿﺘﻔﺎوت رد ﺷﺪ.وﻟﯽ ﻋﻠﯽ وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از اﺗﺎق ﻣﯿﺮﻓﺖ، از روي ﺷﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد،اﻧﮕﺎر ﻣﯿﮕﻔﺖ:وﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﺗﻮي ﺗﻨﻮر! ﻣﺎه ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ دودي! ﻧﺘﺮس! در اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ.اﻧﮕﺎر اﺗﺎﻗﯽ در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ، درش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪر، ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت..ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ.ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ :ﻣﺎدرت ﺧﻮب ﺑﻮد؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ. ﮔﻔﺖ :ﺧﺐ ﭼﯿﺴﺘﺎ،ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت، ﯾﮑﯽ ﺑﻮد، ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد.ﺗﻤﻮم ﺷﺪ! ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﭘﺪر!ﯾﮑﯽ ﺑﻮد.ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺖ و ﯾﮑﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد!
ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ. روز ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮي از ﻋﻠﯽ ﻧﺸﺪ و روزﺑﻌﺪش.دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.ﺑﻪ اداره ﭘﺴﺖ رﻓﺘﻢ.ﮔﻔﺘﻨﺪ:دو روز اﺳﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪه.ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺧﺎﻧﻪ اش را داﺷﺘﻢ.ﺗﻪ ﺗﻪ ﺗﻪ ﺷﻬﺮ.ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺮﺳﻢ؟ آن ﺧﺎﻧﻪ ي روﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ در آن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد!ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﺪام ﺗﻨﮓ و ﺗﺎرﯾﮑﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ.اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﺪادﻧﺪ ﺗﺎ از ﭼﯿﺰي ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ.ﺷﺎﯾﺪ از ورود دﺧﺘﺮي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﯿﻦ زﻣﺨﺖ ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺟﺎزه وارد ﺣﺮﯾﻤﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد.ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدم. در زدم.ﺻﺪاي ﻣﺤﮑﻢ زﻧﯽ ﮔﻔﺖ :ﮐﯿﻪ؟ در ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ، ﭼﺎدر ﺳﻔﯿﺪش را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد،وﻟﯽ ﻧﻪ آﻧﻘﺪرﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻃﻼﯾﯽ اﺳﺖ.ﺷﮑﻞ ﻋﻠﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم.ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:ﭼﯿﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻼم ﮔﻔﺖ:ﺑﯿﺎ ﺗﻮ! دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﺒﺰي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.ﺳﺒﺰه، ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﺮﻧﺸﺎط.ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم داد.ﺣﺪس زدم رﯾﺤﺎﻧﻪ ؛ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻠﯽ اﺳﺖ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ:ﺗﺮﺷﯽ ﻣﯿﻨﺪازﯾﻢ ﻣﯿﻔﺮوﺷﯿﻢ.ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﻪ. ﮔﻔﺘﻢ:زﯾﺎد ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ.ﻓﻘﻂ... ﮔﻔﺖ:ﻓﻘﻂ ﻋﻠﯽ رو ﮔﻢ ﮐﺮدي! آره؟ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺑﭽﻪ ﮔﯿﺶ ﻣﯿﮑﺮدم..ﮔﻢ ﻣﯿﺸﺪ،ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش ﭘﯿﺪا ﻣﯿﺸﺪ:ﺗﻮ ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ ﺳﺖ! ﻗﺮﻧﻄﯿﻨﻪ؟ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺴﺘﺎ آﻣﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ! ﯾﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺳﻨﯽ.ﺣﺎﺟﯽ داره ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺘﺶ.ﺳﺮﯾﻪ! ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ.
ﺑﻮﺳﻨﯽ؟!ﮐﻒ ﺣﯿﺎط ﻧﺸﺴﺘﻢ.ﺑﻮﺳﻨﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ.آب! ﮔﻔﺖ:ﻃﻔﻠﯽ دﺧﺘﺮ.ﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪي.ﻧﻪ! ﺳﺮم را روي داﻣﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ.
ادامه رمان رو از كانالمون دنبال كنين👇
@Asheghaneha11